Donderdagavond staat de buurvrouw op de stoep. Ze heeft een paar pakjes kattenvoer voor me. ‘Ik kreeg ze cadeau, maar mijn kat mag dit niet eten….’ Ze heeft een stokoude poes met een nierdieet. En een piepjonge baby!

‘Dank je wel, buurvrouw. Hoe gaat het met de kleine? Groeit hij goed? Slaapt hij lekker door?’ Ze begint te stralen. Altijd zodra je haar baby noemt gaat de zon op in haar vriendelijke gezicht. “Hij is niet helemaal lekker, want hij heeft vandaag weer prikjes gehad.’ O ja, de vaccinatie ellende…..

We spreken af, dat ik morgen eventjes op bezoek kom. Heks snuffelt nu eenmaal graag aan kleine mensenkindertjes….. Het klinkt dubieus, alsof ik ze op wil eten. De boze Toverheks! Haha. Niets is minder waar. Ze ruiken nu eenmaal zo lekker zoet…..

De volgende middag rond vier uur bel ik aan. Mijn buuv doet open met Sem op haar arm. Hij ziet er sneu uit. Waterige oogjes kijken me verdrietig aan. ‘Vorige keer had hij helemaal geen last van die prikken, maar deze keer is hij totaal niet in orde….’ verzucht zijn moeder, ‘Hij wil alleen maar de hele dag in mijn armen liggen…’

Wat een geluk dat dat kan! Deze nieuwbakken moeder wijdt zich volledig aan haar kleine wondertje. ‘Ze willen dat ik weer ga werken, maar ik ga niet langer dan twee uur per week aan de gang. Ik wil gewoon zoveel mogelijk bij mijn kindje zijn…..’

Ik geef haar groot gelijk. Voor je het weet is hij groot. ‘Het is misschien wel de mooiste tijd van je leven. Geniet er maar lekker van!’

Het uurtje dat ik op bezoek ben zakt de kleine Sem langzaam tegen zijn mamma aan in slaap. Wat een heerlijk ventje. Hij is in de paar maanden van zijn bestaan al verdubbeld! Hij doet het goed!

Een engeltje