Poesjes!

Wakker worden met poesjes. Oh, wat zijn ze lief! Ze beginnen echt te reageren op mijn handen. Ze duwen hun kopjes ertegenaan en gooien lijfjes op de rug, zodat ik hun buikjes kan aanraken. Alles is piepklein. Hun oogjes reageren op licht en beweging. Opgetogen hompelen ze zo’n beetje door de werpkist. Het zal niet lang meer duren, of ze klimmen eruit.

In het Leidse Hout fotografeer ik de familie Meerkoet uitgebreid. Hun mooie nest, een eilandje in de grote vijver, onder de treurwilg. Hun uitstapjes in de zonovergoten plas. Zeven knalrode koppetjes en twee volwassen meerkoeten. Ze hebben hun handen/zwemvliezen vol aan het grut. Die zwemmen alle kanten op, je houdt je hart vast.  Dan toch weer braaf met de familie mee.

Ik heb vorig jaar iemand over een jong eendje zien fietsen. Je zag het bandspoor over het iele ruggetje lopen.  De vrouw in kwestie fietste stug door. Met een verbeten gezicht. ‘Je fietst over een eendje!’, riep ik haar na, maar ze keek niet op of om.

Ik nam het eendje in mijn heksenhanden en vroeg de grote moeder om hulp. Zo zat ik een hele tijd, totdat het beestje weer bewoog. De moeder was steeds in de buurt gebleven en ik bracht mijn nieuwe vriendje naar de sloot waar zij zat. Voorzichtig liet ik em los. Zou hij nog kunnen lopen? Zwemmen? Zwabberend en zwaaiend plonste het diertje in de sloot en zwom zigzaggend weg.

Om zich een paar meter verder bij de moeder te voegen,  met bandenspoor en al! Heeft hij er niets aan overgehouden? Een zwabberig loopje bijvoorbeeld? Ik zal het nooit weten. Misschien zie ik em op een goeie dag voorbijzwenken….

Familie Meerkoet met kleintjes

 \

De dag begon met poesjes en eindigt ermee. Wat zijn ze alweer gegroeid! Kleine wakkere dondersteentjes wachtten me op toen ik vanavond thuis kwam na een avond zingen. Ferguut heeft zich ook weer gemeld vanavond. Alles OK aan het kattenfront.

Pippi is supermoeder