Vanmorgen ga ik voor de zoveelste keer naar de opticien. Steeds vergeten ze iets rondom het aanmeten van een nieuwe bril. Vandaag zetten ze opnieuw stipjes op de glazen. Vorige week heeft iemand daar een potje van gemaakt, blijkt nu. Nou ja, vooruit. Eindelijk is het rond. Blij loop ik de deur uit. Wat een gedoe.

Een uurtje later ben ik niet meer zo blij. Dit na het zoveelste telefoontje van deze bekende bril-keten. Bij de afhandeling zag ik, dat de bon op 30 januari was gezet, maar het was van cruciaal belang, dat het voor eind december vorig jaar rond kwam. Zoals afgesproken. Ik had alle formaliteiten geregeld, het recept op tijd aangeleverd. Stipjes laten zetten….

Maar helaas hadden ze de bril niet besteld. Bladiebla. Het ligt aan Heks. En haar moeilijke bril. Probeert de man me telefonisch in de schoenen te schuiven. Eerst helemaal geen probleem, toezegging na toezegging. Maar nu toch moeilijk. Maar ik weet wel beter, ze hebben fouten gemaakt. Er zijn veel dingen mis gegaan in die winkel. Misschien door de drukte rondom de jaarwisseling….

Nu is het zo, dat dit geintje me tweehonderd euro scheelt. Nogal een bedrag. Ik heb dan ook het hoofdkantoor op hun dak gestuurd, lang leve de klachtenlijn. De vrouw daar geeft me in eerste instantie groot gelijk. Gelukkig heb ik ook ook een bon in handen, die bewijst, dat ik mijn zaakjes rond had op de 31ste. Nu maar hopen op een goede afloop, dat wil zeggen, dat zij opdraaien voor de foute afhandeling en niet ik.

Door de jaren heen heb ik echter al veel flauwekul meegemaakt. Mensen liegen, dat het gedrukt staat, als het ze zo uitkomt. Ik vecht voor wat ik waard ben, maar reken nergens op. Eens kijken of deze keten doet wat ze beweren: Service leveren…..

Vanavond realiseer ik me, dat mijn enige goede voornemen dit jaar, minder schelden, alweer lelijk in het water is gevallen. Aan het eind van de ochtend treft Steenvrouw een foeterende Heks aan, als ze even op de koffie komt. En ook de rest van de dag blijf ik nijdig pruttelen. Oh, oh, het leven stelt me op de proef met deze ergernissen.

Als ik later nog even naar een park fiets kom ik langs een bushalte. Er zit een dronken tor te wachten, een grote woeste kerel. Ik hoor hem schelden en tieren. Goeie hemel, hij is goed kwaad. Ik loop met Ysbrandt langs de grote molen. Rustig staat hij daar temidden van alle bedrijvigheid. Ik word er ook stil van.

Op de terugweg zie ik de man weer. En hoor hem vooral. Opeens verzacht mijn hart, ik zie niet meer die griezelige dronkelap. Dat ongeleide projectiel, waar Ys al een loerend oog op heeft laten vallen. Ik zie die hele reeks teleurstellingen, leugens, gemelijkheden en geweld, dat de man naar dit bankje heeft gevoerd.

‘God, Godin, lieve engelen, lichtbollen, wie dan ook, luister naar die man asjeblieft. Ik versta er geen zak van, het is ongearticuleerd gebral, plat Leids ook nog, maar in de ‘hemel’ is dat toch geen probleem?’

Het is schokkend, zo’n scheldende bonk vlees in een bushalte. Boosheid voedt boosheid. En als je maar lang genoeg doorgaat krijg je dit. ‘Omarm je woede’, zegt Thay altijd. Een nuttig advies. Maar of deze man er iets aan heeft? Ik hoop dat iets hem omarmt…..