Dit virus brengt naast bakken ellende ook onverwacht goede dingen. Eigenlijk al direct. Nog voor de pleuris echt uitbreekt. Heks roept bijvoorbeeld al zeker vijf jaar elke dag dat ze dood wil.

Minstens een paar keer. Het ligt een beetje aan de depressiecurve van de dag. Valt het mee, dan maar een keer of twee. Er zijn dagen geweest, dat het in mijn mond bestorven lag.

Natuurlijk schaam ik me altijd dood over dit soort uitspraken. Mijn weinig verheffende smeekbede. ‘Ik meen het niet, hoor, echt niet!’ komt er dan ook altijd achteraan.

Heks weet wel beter. Ik heb ooit liggen sterven in een ziekenhuis. Ik ben ooit door een chaos van bloed, flauwtes, een kakofonie aan geluiden, inderhaast opgetrommeld zorgpersoneel en artsen, gevolgd door een spoedoperatie…. heen gegaan. Meermalen besef ik nu. De tweede keer was ook geen pretje. Maar de eerste keer lag ik echt te sterven.

Naast mijn bed lichtfiguren. Troost. Ik vloei vermoeid uit mijn kruin. En er weer in. Pijn, pijn.

‘Rustig maar, Heksje’ Ik vlieg over de stad naar een dorp in de buurt. Daar zit mijn familie ongerust om de keukentafel. Een grote pot koffie houdt hen gezelschap. Wat zijn ze ongerust.

Ik vervolg mijn reis. Zo ver weg van de helse geluiden op de achtergrond. De herrie op de operatiekamer.

Ik ontwaak op een Intesive Care. Maar ik herken het niet als zodanig. Naast mijn bed staat een engel. Ik ben in de hemel beland. Maar wat gek, er steken allemaal slangen uit mijn lijf. En ik heb geen vleugels! Of lig ik er soms op?

Die ervaring heeft me geleerd hoezeer ik aan het leven hang. Een sterke draad tussen mij en mijn getormenteerde lichaam. Hoe ik bleef luisteren tijdens de operatie naar de herrie. Om niet te verdwalen.

Een dag liggen sterven is me niet in de koude kleren gaan zitten. Op de 1 of andere manier nemen ze me aanvankelijk totaal niet serieus. Pas als mijn moeder en oudste zus alarm slaan bij personen met gezag, mijn zus heeft in datzelfde ziekenhuis gewerkt, ze kent de juiste mensen, word ik serieus genomen.

Pas als ik 3,5 liter bloed in mijn buikholte heb verzameld, ik heb een nabloeding na een operatie, gaat het mes er opnieuw in. Net op tijd. Eigenlijk mag je spreken van een medische wonder.

Ik hou er een levenslange diepe angst voor ziekenhuizen aan over.

Maar ook weet ik nu tot in mijn tenen, dat alles wat leeft wil leven. Ook ik. En ik weet zeker, dat er iets is na deze wereld. En niet alleen de wereld, waaruit wij verdwijnen, zoals dichter Karel Jonckheere ooit dichtte.

Toch roep ik dus jarenlang, dat ik dood wil. Uit pure frustratie. Heks is in een woedeloop terecht gekomen. Mijn nijdige slang bijt in haar eigen staart. En daar wordt ze dan weer heel pissig om…..

Dan komt dit verdomde virus. Een stukje instabiel RNA, dat ik maar beter niet in mijn systeem kan krijgen. Het idee om als een varken te gaan liggen sterven. Ergens in mijn eentje. Met een beetje geluk nog op een plekje op een IC ergens. Mijn dieren in paniek…..

Opeens voel ik het vanuit mijn tenen. Ik zeg oprecht vanuit de diepste diepte van het hart van mijn hart, dat ik wil leven. ‘Ik wil niet dood!’ Elke cel in mijn lichaam meent het. ‘Ik hoop maar, dat het niet te laat is,’ denk ik er gek genoeg achteraan. Dat niet anderen, die altijd van het leven hebben gehouden voorrang krijgen. Dat ik aan mijn jarenlange smeekbede word gehouden en alleen de levenslustigen hier mogen blijven.

Het zou wel eerlijker zijn. Maar het leven doet niet aan eerlijkheid. Daar heb ik nu dan eens geluk mee. Waarom sommige mensen het altijd voor hun kiezen krijgen is een raadsel. Zo’n virus is een mysterie. Behalve voor de RIVM dan.

Het is alsof Moedertje Aarde ons afschudt van haar door ons geïnfecteerde huid. De wereld herademt letterlijk, terwijl wij onze adem inhouden. Terwijl doodzieke mensen naar adem snakken.

Heks zit vaak in de hoek, waar de klappen vallen. Dus het kan maar zo gebeuren, dat ik ondanks mijn voorzichtigheid van de laatste tijd toch ziek word. ‘Misschien moet ik maar zorgen, dat ik het snel krijg,’ grap ik duister tegen Steenvrouw, als ik haar op drie meter afstand even spreek, ‘Dan weet ik in elk geval zeker, dat er nog een IC-bed is…’

Maar alle gekheid op een stokje. Alle flauwe foute grappen ten spijt: Heks is er een stuk rustiger onder. Wat komt komt. Ik doe mijn best. Misschien is het genoeg. Misschien niet.

Als ik zodoende los raak van mijn verkrampte angstige zelfje, zie ik plotseling zoveel licht. Zowel in het dagdagelijkse leven, de kleine wonderen, alsook met mijn geestesoog. Ik zie de aarde omgeven door lagen lichtwerkers. In vele dimensies met hun duizenden geloofssystemen is van alles aan de hand! Een overweldigende ervaring.

Terug in mijn eigen nogal opgerekte geloofssysteem word ik eindelijk het radertje, wat ik al jaren ben. Een klein narrig broodkruimeltje van een lichtwerkertje morrelend aan de rok van het universum (Vrij naar (Lucebert , Ik tracht op poëtische wijze). Met een heksige haakneus.

Maan schrijft me een lange brief. ‘Heks wat ben ik blij, dat je eindelijk….. Jaren lang vloeide er voornamelijk venijn uit je pen…… ‘ En zij is niet de enige, die me een dergelijk bericht stuurt.

Ja, Heks wil graag lachend doodgaan, het kan me echt niet schelen waaraan, maar vooral moet ik toegeven, wil ik leven, volop leven. Samen leven.