‘Het gaat morgen sneeuwen! Zullen we afspreken in Het Leidse Hout voor een snuffelwandeling?’ appt Heks vrijdagavond naar de baasjes van Freya’s BFF Sierra, de Australische cattle dog. Met Dingo in de genen. Voorwaar een pittig hondje om op te voeden, daar zijn haar baasjes ook achter intussen……

‘We hebben een expert geraadpleegd en die zei, dat wandelen en snuffelen met een volwassen hond wonderen kan doen in het geval van onze ondeugende puber. Ze krijgt dan het goede voorbeeld. Puppies onderling weten vaak helemaal niet waar ze mee bezig zijn. Als je niet uitkijkt leren ze elkaar verkeerde dingen aan….’ aldus de dames.

Sierra legt elke pup op de rug. Vervolgens gaat ze het arme beest zwaar lopen domineren. De baasjes worden er gek van. ‘En wij maar denken, dat ze vooral veel met leeftijdgenoten moet spelen. Daar zijn we echt de fout in gegaan…..’

Mijn pup Freya wordt voor een groot deel opgevoed door mijn stabiele volwassen hond VikThor. Als puntje bij paaltje komt heeft ze niks in te brengen bij mijn goeiige evenwichtige viervoeter. Nog niet. Freya is natuurlijk wel een teef. En die zijn over het algemeen veel feller, dan hun mannelijke soortgenoten.

Zaterdagmiddag is het dan eindelijk zover. Natte koude kleddersneeuw valt over Nederland. Ook Leiden is aan de beurt. De daken kleuren wit. De straten glimmen, de sneeuw smelt direct. Heks stapt in haar kanariepiet en rijdt naar Het Leidse Hout. ‘Zal het druk zijn in het bos?’ vraag ik me bezorgd af. Tegenwoordig is iedereen aan de wandel.

Nederlanders trekken massaal de natuur in. Daar is onze beperkte voorraad vrije natuur niet op berekend. Massa’s mensen drommen zodoende rondom het golfveld bij het Joppe. Of door polderpark Cronensteijn. Dwars door die mensenmassa wringen zich dan altijd nog de nodige zwaar hijgende joggers. Nooit van mondkapjes gehoord, die dwangmatig sporters….

Heks krijgt het daar dan Spaans benauwd van. Ik vermijd dat soort situaties als het even kan. Zodoende wandel ik veel ’s nachts. Of op weinig inspirerende plekken, waar niemand komt. Ik ben als de dood voor al die doodsverachters. Die Coronaverspreiders. Die mondkapverkrachters.

Dat wordt nog wat met die komende avondklok: Kan ik niet meer uitgebreid midden in de nacht naar een park met mijn viervoeters……..

Maar oh, wat een wonder: Het bos is zo goed als verlaten. Op enkele bezoekers na. Een handvol kinderen en wat doorgewinterde hondenbezitters.

Heks posteert zit op het grote veld. Daar heb ik afgesproken met mijn Amerikaanse hondenvriendinnen. Freya rent als een gek in de rondte. Ze raakt helemaal hiepredepieper van die wonderlijke witte wereld.

Alles ziet er anders uit! Wat is toch dat koude witte spul? Waar je met je neus in kunt wroeten? En vooral: Alles ruikt anders! Een hele nieuwe onherkenbare wereld gesitueerd in de gewone herkenbare wereld. Hoe leuk wil je het hebben?

Een hyena-achtige hond komt aanrennen. Als een zot. Loopt Freya omver in zijn enthousiasme. Direct rent mijn pup achter het monster aan. In no time zijn ze leuk aan het spelen. Beetje ruig, maar daar kan mijn meisje heel goed mee uit de voeten. Ze zien er heel lief en schattig uit, die Springer Spaniëls, maar het zijn in feite echte bikkeltjes…..

Ik raak aan de praat met het baasje. Een antropologe, een onderzoekster. ‘Ik woonde voor mijn onderzoek een tijdje in Roemenië en daar heb ik deze knaap opgeduikeld. Hij zat in een asiel, waar ik als vrijwilliger een halve dag in de week werkte. Maar ja, Corona, hè. Moesten we verplicht terug naar Nederland, helaas…..’

Heks wil natuurlijk weten, wat deze dame onderzoekt. En laat dat nu iets heel actueels zijn! ‘Ik doe onderzoek naar complottheorieën en de mensen, die zich daarmee bezig houden….’

Nou, een beter onderwerp is eigenlijk niet denkbaar in deze absurde tijden. Complottheorieën zijn van alle tijden, maar door de informatie-infrastructuur van het huidige tijdsgewricht leggen ze enorm veel gewicht in de schaal tegenwoordig.

‘Mijn vriendinnen zijn ook onderzoekster, ze komen zo met hun hondje,’ vertel ik de dame. Een schoonheid van heb ik jou daar overigens. Echt een beauty.

Even later voegen mijn vriendinnen zich bij ons. Ik stel de dames aan elkaar voor. ‘Ze doet een heel leuk onderzoek,’ verteld ik terloops, ‘Naar complottheorieën. Wappies en aanverwanten…’

In no time zijn de meiden in een intensief gesprek gewikkeld. Als we later op snuffeltocht gaan met onze hondjes komt een verrassende aap uit de mouw. “Ik heb net een master aangevraagd over hetzelfde onderwerp. In Utrecht!’ roept 1 van mijn Amerikaanse vriendinnetjes, ‘We hebben gegevens uitgewisseld. We houden contact!!!’

Wat grappig toch weer. Kijk, dit is nu iets, waar Heks al haar hele lange leven lang goed in is: Mensen verbinden. Met elkaar in contact brengen. Ik klets met Jan en Alleman en daar komen dan dit soort geweldige dingen van…

We lopen kriskras door Het Hout. Sneeuw dwarrelt om onze oren. Het is grauw en grijs in het schemerige bos. Ik kan mijn hondjes nauwelijks zien, perfect gecamoufleerd als ze zijn met hun witte vacht met zwarte stippen. Mijn Spingers zijn gewoonweg gemaakt voor dit soort condities!

Met name Freya ben ik voortdurend kwijt. Ze rent als een gek door de besneeuwde bossages. Als bezeten. Over de top happydepeppie. Ontketend. Van god los. Jeetje, wat kan dat beestje rennen!

‘Mijn hond is er nog nooit door een andere hond uit gelopen, maar uw pup krijgt het voor elkaar, hij kan het niet uitstaan,’ aldus de eigenaresse van een windhond onlangs. Een windhond! Geen pup ook, een volwassen windhond moest buigen voor mijn meisje…..

We lopen een heerlijk ronde, maar dan springt de cattle dog in een sloot. Ze denkt dat het een grasveld is, want er ligt een laag knalgroen kroos op. Met een doornatte en ijskoude pup is het tijd voor mijn vriendinnen om naar huis te gaan. Ook Heks wandelt naar de uitgang van het bos.

Wat een heerlijke middag. Echt genieten. Ik schud de sneeuw van mijn capuchon en stap in de auto. De hondjes zitten in warme dekens gewikkeld in de kattenbak…..

Zondag heb ik een geheel andere ervaring tijdens mijn uitlaatronde. Het zonnetje schijnt en heel Leiden loopt en masse door de stad te wandelen. Ook de joggers zijn weer volop in beweging. Links en rechts zoeven ze tussen de mensenmassa door. Heks raakt compleet in paniek, als ze probeert een veilige wandeling te maken in het doorgaans rustige Park van Noord.

Pas als ik richting Zijl tuf met mijn scootmobiel en langs een lelijk impopulair pad ga rijden, wordt het rustiger. Wat een gekkenhuis. Alsof er geen Corona bestaat! De hele stad loopt op straat.

Na een uurtje vlucht ik weer naar binnen. Geef mij maar sneeuw en narigheid. Koud en somber kledderweer. Waarbij iedereen binnen bij de kachel blijft. Waarbij je verkleumt tot op het bot, als je je wel buiten waagt. Dat zijn mijn ideale condities.

‘Er bestaat geen slecht weer, alleen slechte kleding,’ aldus een vroegere vriendin van Heks. Een volksgezegde uit haar vaderland. Ze kwam uit Zweden…….

En het is zo. Helemaal ingepakt, laag over laag. Zo wandel ik graag. Een Michelinvrouwtje ben ik, als ik me buiten waag.