Maandag schrijf ik een brief aan de instelling, die mijn therapie faciliteert. Ik ben pakweg een krappe anderhalf jaar bezig bij die club, maar het laatste half jaar vallen er meer sessies uit, dan dat er doorgang vinden. Ik maak de balans op.

De eerste maanden moesten er lijsten worden ingevuld. Lange lijsten met steeds dezelfde vragen. Tekens net iets anders gesteld. Heks wordt tureluurs van dit soort stompzinnige vragenlijsten. Voor ik bij deze club begin, heb ik ze al een keertje uitgebreid voor een andere praktijk ingevuld.

Maar de behandelaar himself belde op de dag van de eerste afspraak af: Hij deed geen langdurige trajecten. Bij deze praktijk moest het in 10 sessies over zijn met die gekkigheid. Ik werd vriendelijk verzocht om ergens anders mijn heil te zoeken. Hetgeen weer maanden in beslag zou nemen.

Dat had die kwibus wel eens eerder kunnen bedenken. Voordat ik al die vragenlijsten had zitten invullen. En niet een half uur voor de eerste behandeling, toen hij mijn dossier voor de allereerste keer bekeek.

Daarna kwam het fiasco met Buurtzorg T. Die wilden me van de drank en mijn ME afhelpen. Huh? Maar daar heb ik toch helemaal niet om gevraagd? Hoe komt die rare psychiater erbij, dat ik verslaafd ben aan drank? Ja, ik wil graag af en toe een glaasje wijn drinken, mag ik?

Duh.

En van mijn ziekte blijf je met je therapeutische poten af. Die is van mij, ook al ben ik er niet altijd even blij mee. Het is mijn loden last, rare gast. Alsof ME tussen je oren zit! Laat je lekker zelf nakijken.

Nadat ik me met hand en tand heb moeten verdedigen tegen het voorschrijven van hoge dosis antidepressiva, waar ME patiënten helemaal niet tegen kunnen, we worden er suïcidaal van, kom ik bij mijn huidige behandelaar terecht.

Weer al die vragenlijsten. Weer iemand, gelukkig niet mijn behandelaar zelf, maar haar supervisor, die me om de oren slaat met het blijde nieuws, dat ze me wel even van die ME gaat afhelpen.

Maar mijn behandelaar is een schat. En uiteindelijk komt het traject dan toch op gang. Na opnieuw vragenlijsten, vragenlijsten, vragenlijsten. Waar dan de meest vreemde conclusies aan worden verbonden. Zoals, dat ik suïcidaal zou zijn. Ja hoor, als dat zo was, had ik mezelf al lang van het leven beroofd. Stelletje mafkezen.

Maar uiteindelijk na een jaar vragenlijsten bij diverse instanties te hebben ingevuld, je zult maar suïcidaal zijn, dan maak je geen schijn van kans, beginnen we dan daadwerkelijk met therapie. Hihihi.

Wekelijks brengen we de boel in kaart. Drie kwartier hebben we daarvoor. We beginnen warempel met de EMDR. Oude situaties worden wakker gemaakt, doorworsteld met een tikkende koptelefoon op mijn oren.

Een tikkende tijdbom.

Heks heeft een veelbewogen leven achter de rug met haar carrière als boksbal en pispaal. Er is dus werk aan de winkel.

Af en toe word ik tureluurs van weer diezelfde beelden doorspitten, alweer dat vervelende nichtje bijvoorbeeld, dat me als kind enorm liep te pesten. Samen met haar vriendje me achtervolgen en dan mijn benen onder me vandaan trekken bijvoorbeeld. Als ik als vierjarige alleen naar huis liep vanuit de kleuterschool.

Of iedereen tegen me opstoken op de gymnastiek. Ik was gedoemd tot dit familielid, want we hadden ongeveer dezelfde leeftijd. Pas aan het eind van de pubertijd kwam ik van haar af.

Maar het nichtje is niets vergeleken met de klappen en vernederingen van mijn vader en het verraad van mijn moeder. Dat is taaie materie. Ik heb moeite om überhaupt nog iets te voelen rondom die thema’s. Gewend als ik ben om overal mezelf de schuld van te geven.

Het kost enorm veel moeite om door die processen heen te gaan. Ik moet mezelf er toe dwingen. Ook schaam ik me over mijn woede. Het feit, dat ik niet langer loyaal ben ten aanzien van mijn agressors.

Het helpt dan ook niet, als er alsmaar sessies uitvallen. Door nascholing, ziekte, vakantie, nog meer bijscholing, alweer ziek, feestdagen, weer ziekte……..

De dingen, die in beweging zijn gezet, razen als ongeleide projectielen door mijn systeem. Mijn enige uitlaatklep is smerig schelden. Zoals een fluitketel fluit, als hij boven zijn theewater is, zo scheldt Heks.

Op slechte dagen van de vroege ochtend tot de late avond. Toute seule. Ins Blaue hinein. Ik word er knettergek van.

Natuurlijk heb ik al meermalen bij de praktijk aangegeven, dat het zo echt niet gaat. ‘We zullen kijken, of we een afspraak in kunnen plannen,’ krijg ik dan een ogenschijnlijk bezorgd antwoord. Om vervolgens nooit meer iets te horen, tot het volgende telefoontje, waarbij een reeds bestaande afspraak wordt afgebeld.

Meuh.

Wat een achterlijk gedoe. Heel onzorgvuldig. Eerst snoeihard roepen, dat ik suïcidaal ben op grond van stomme lijstjes. En me dan laten stikken tot en met. Onbegrijpelijk toch? Of mis ik iets?

Vanmiddag gaat de telefoon. Een jonge vrouw, die gelijk begint te jijen en jouwen, belt me op over mijn klachtenbrief. Ze begint me direct de mantel uit te vegen over het feit, dat ik een half uur eerder de telefoon niet heb aangepakt. ‘Ik heb ingesproken en je belde niet terug, dus nu heb ik maar heel weinig tijd,’ moppert ze op een verbouwereerde Heks.

‘Hadden we een afspraak? Waar hebt UUUUUUUUUU het over?’ sneer ik terug.

Nee, we hebben helemaal geen afspraak natuurlijk. De vrouw belt zomaar ongelegen. En ik heb de telefoon niet gehoord. Ik kan het verder ook niet helpen, dat deze prinses op de erwt geen tijd meer heeft. Ze maakt maar een keertje tijd. En als ik weet wanneer, dan neem ik met alle liefde de telefoon op.

Morgen gaan we mijn klacht bespreken. Donderdag krijg ik een uur toegezegd met een wildvreemde behandelaar, waar ik niet veel mee op schiet natuurlijk. En volgende week staat een afspraak met mijn eigen behandelaar gepland. De eerste in twee maanden. En de maanden daarvoor werden ook 3 van de 4 afspraken afgebeld. Dus het is maar weer de vraag of deze afspraak doorgaat.

Ja, zo kan ik ook een lang traject aanbieden. Je verspreidt die 15 sessies gewoon over 2 jaar. En verder laat je je cliënten lijsten invullen. Eindeloze lijsten met onzinnige vragen. En nog meer lijsten. Ook voor de verzekeraar nog een pak met lijsten. Waar je dan verstrekkende onbegrijpelijke conclusies aan verbindt.