Prachtige plaatjes van John Bauer

Donderdagmorgen zit ik brak in de woonkamer. Het is nog vroeg en ik heb slecht geslapen na onze fantastische muziekuitvoering de avond ervoor. Opeens zie ik een sms van mijn buurman. Oh ja, ik zou de deur open doen voor een mannetje van Portaal. Die komt bij ons beiden ramen en deuren inmeten. Geheel overbodig en tegen onze zin worden ze allemaal vervangen. Behalve de voordeur. En laat die nu net stuk zijn!

De GVR van Roald Dahl

Later die dag gaat inderdaad de bel. Een reusachtige edoch gemoedelijke kerel komt binnen. Hij moet lachen om mijn protesten tegen deze actie van mijn woningcorporatie. Al grappend en grollend begint hij bij de ramen in mijn keuken. ‘Mijn slaapkamer wordt een probleem,’ vertrouw ik hem toe. ‘Om bij het raam te komen moet je in mijn waterbed gaan staan!’ “Nee, dat doe ik niet hoor,’ roept de reus luchtig, ‘er zijn grenzen!’

Op zijn gemak neemt hij de balkondeur onder handen. Intussen legt hij me uit, wat hij allemaal aan het doen is. ‘Kijk hoeveel verschil er zit tussen de bovenkant en de onderkant. Ik kom het wel erger tegen hoor. Ook in nieuwbouwhuizen.’ Daar kijk ik van op. Je zou toch zeggen, dat met het huidige gereedschap en verfijnde rekenmethodes alles mooi haaks op elkaar zou staan. Maar nee.

In de slaapkamer klim ik dan maar in bed. Ik loop ook nog in mijn ochtendjas, het is weer een apart gebeuren. Vakkundig meet ik het raam op. Wat gek. Dit raam is veel groter dan de eerder gemeten exemplaren. Nog maar eens meten dan. ‘Je doet het goed! Je kunt zo meedraaien in ons team.’ Oh, nou, dat lijkt me wel wat! ‘We hebben nog een vacature. Kom gerust solliciteren!’

Enigszins beschroomd loods ik de gigant mijn werkkamer in. Het lijkt of er een kledingbom is ontploft. Wat een bende. ‘Ik las onlangs een wetenschappelijk artikel, waarin werd beweerd, dat zo’n chaos de creativiteit bevordert. Door je spullen onorthodox neer te smijten creëer je nieuwe verbindingen in je hersens, waardoor je nieuwe oplossingen voor problemen ziet,’ grap ik listig.

De man grinnikt. ‘Mooi, toch denk ik niet, dat ik er thuis mee aan moet komen….. Mijn vrouw zet me zo de deur uit!’ Haha, ik zie het voor me. ‘Mijn lief is er ook niet gek van, maar hij moet het er maar mee doen,’ antwoord ik. Arme jongen, zie ik hem denken.

‘Ik loop nog in mijn pyjama, omdat ik gisteren heb meegezongen in de Matthäus Passion.’ Ik vertel enthousiast over ons geweldige concert. De goedmoedige reus heeft nog nooit een Matthäus uitgezeten. ‘Ik hoef er ook niet naar toe, het verhaal zit hier,’ hij wijst op zijn hart, ‘vanbinnen, verankerd. Het interesseert me niet wat voor’n mooie kunst er over wordt gemaakt. Het levende verhaal is wat me echt boeit.’

Ik kijk in zijn grote vriendelijke blauwe ogen. Er ontspint zich een heel leuk gesprek op de valreep, in de gang. ‘Voor mij is het ook een heel wezenlijk verhaal. Maar ik ben wel een toverheks.’ Ik werp hem een blik toe. De meeste evangelische types haken dan echt af. ‘Nou en? Wat maakt het uit wat je bent? Dat is toch allemaal niet zo belangrijk. Ik hoop, dat dit verhaal ooit zo tot je zal spreken als het tot mij doet. Het heeft mijn leven veranderd!’

Wat een schat van een man. Ik zwaai hem na, als hij de trap afloopt. ThayThay schiet langs me heen. Zo zijn we dan nog eventjes bezig om die boskat weer het huis in te krijgen, de Grote Vriendelijk Reus en Heks.

Ik zie het maar als een goed omen. Volgende week komt Portaal hier een nieuwe badkamer realiseren. Ik zie er tegenop als tegen een berg. Maar misschien vallen de mannetjes deze keer reuze mee……