Al jaren erger ik me suf aan de puinhoop in mijn huis. Waar ik vroeger nog wel eens een aanval van ‘Grote Schoonmaak’ te gelde maakte laat ik tegenwoordig over het algemeen de troep de troep…..  Een incidentele minuscule opruimactie uitgezonderd.

Na jarenlang dit beleid te hebben gehanteerd groeit mijn huis volledig dicht. Mijn werkkamer is een soort inloopkast geworden, maar niet de opgeruimde versie, die je in moderne woningen aantreft. Mijn berging puilt uit, sommige artikelen staan stiekem in de gemeenschapsruimte onder de trap. Stomweg omdat het teveel gedoe is om een fietskar telkens weer in te vouwen en in een overvolle ruimte te proppen…….

Ook mijn balkon is zo goed als onbegaanbaar geworden in de loop der jaren. Waar ik vroeger eindeloos met mijn handen in de grond zat te wroeten laat ik ook hier de boel de boel. Ik plant niets nieuws meer aan. De kamperfoelie is na jaren kwarren overleden afgelopen winter. Mijn bruidssluier is gewurgd door de druif van de buurman. Zelf ook een rare druif.

Ik wil ruimte. Ik wil weer kunnen ademhalen, maar waar begin je als het zo’n bende is en je hebt geen energie? Soms ben ik bang dat iemand zo’n ellendig televisieprogramma gaat bellen om mijn huis een extreme make over te geven. Ik gruw bij het idee, maar het ruimt wel lekker op natuurlijk,  zo’n kudde wapperende handen in je huis.

Ik zoek contact met het sociaal wijkteam. Er blijken heel wat vrijwillige initiatieven te bestaan om je uit de brand te helpen. De dame van het wijkteam komt met allemaal ideeën ‘Ik ga je aanmelden bij Stichting Present, als je het goed vindt. Zij regelen dan een groep vrijwilligers om grotere klussen aan te pakken. We zouden bijvoorbeeld je balkon kunnen laten opruimen. En je berging…..’ .Je moet ergens beginnen natuurlijk.

Dus zo gezegd, zo gedaan. Na vier intakegesprekken, waarvan eentje met de betreffende stichting zelf is het dan zover. Heks krijgt hulp!

Intussen ben ik een beetje zenuwachtig geworden, want er is sprake van 7 vrijwilligers tegelijkertijd. Help. Dat kan ik natuurlijk niet overzien! En waar laat ik al die mensen. En hoe stuur ik hen aan? ‘Vraag iemand uit je vriendenkring om je te helpen,’ suggereert de dame van het wijkteam. Goed idee. Ik vraag het aan Trui.

Mijn ouwe trouwe vriendin kan commanderen en delegeren als een eersteklas sergeant majoor. Ook heeft ze er over het algemeen de wind onder, ik heb al heel wat baantjes samen met haar versleten, dus ik kan het weten. Op de betreffende avond is ze al om vijf uur present. Eerst eten we een hapje om vervolgens 1 en ander voor te bereiden.

Om stipt 7 uur komt er een medewerkster van de Stichting om de boel aan te zwengelen. Ze brengt werkhandschoenen mee en nog wat handige dingen. Heks heeft gezorgd voor stoffers en bezems, emmers met sop, stapels vuilniszakken en een berg verhuisdozen. Even later komen de eerste studenten binnen. Ze komen met zijn zessen! Twee meer dan afgesproken, maar eentje minder dan de aanvankelijke toezegging.

‘Een paar jongelui meldden zich af, we gingen van zeven naar vier en toen naar drie, twee…… Nu wilde je liever een kleinere club, maar dat leek me wel erg weinig. Dus ben ik er nog eens achteraan gegaan en kijk: Nu komen er dus zes studenten meehelpen!’ roept de vrouw van Present opgelucht. Vijf meiden en een vent. Precies goed zal later blijken.

Gelukkig is Trui van de partij. Voortvarend gaat zij met drie medicijnstudenten het balkon op. Heks verdwijnt met de rest van de vrijwilligers in de berging. De teamleidster is een aardige studente pedagogiek. Ze drukt me meermalen op het hart om vooral mijn gemak te houden. Best moeilijk als iedereen hard aan het werk is. Heks laat nu eenmaal graag haar handen wapperen, maar ik kan het beter laten. Overlaten!

Een uur later zijn er al bergen verzet. Mijn oude balkondeur staat beneden. Bergen tuinafval zijn afgevoerd. Ook in mijn team weten ze van wanten. Alles gaat van zijn plek. Jarenlange administratie verdwijnt in de prullenbak. De zo ontstane lege kast wordt geheel uitgesopt. Mijn kerstspullen worden vanuit kapotte schoenendozen overgeheveld in de verhuisdozen en vervolgens in de brandschone kast voorzichtig opgestapeld.

Wie zegt dat vrouwen geen ruimtelijk inzicht hebben? 1 van mijn studentes is geniaal aan het proppen!

In de pauze met thee en aardbeienslof komen de tongen los. Dit heerlijke stel jonge mensen zijn lid van een Christelijke studentenvereniging Panoplia. Wapenrusting in het Spaans, praal(kostuum) in het Italiaans, ontdek ik op internet. Ik dacht dat het een Latijns woord was, maar dat kom ik nergens tegen. ‘Er zijn heel veel studentenverenigingen in Leiden, buiten die paar grote. Onze vereniging bestaat al sinds 1961! Maar bijna niemand kent ons. ..’

Heks heeft ook op een studentenvereniging gezeten indertijd; Augustinus. Alleen was het toen getransformeerd tot open jongerenvereniging. Mijn jaargang staat nog steeds bekend als tegendraads en anarchistisch. Een uitvloeisel van de wilde jaren zestig.

Intussen is die ommezwaai om werkende jongeren op te nemen weer helemaal teruggedraaid. De vereniging staat tegenwoordig bol van de ballen. Aardige gasten heb ik ontdekt tijdens een reünie, maar van een totaal andere signatuur dan wij destijds.

‘Ik was een werkende jongere, dus ik kwam daar ook,’ doet Trui een duit in het zakje. We vragen door naar hun studies en ambities. Wat een leuke club mensen. Zo betrokken en zo warm! Antigif tegen mijn door narcisten verzuurde denkbeelden: Er bestaan wel degelijk mensen met het hart op de goede plaats. Niet bang om hun handen uit de mouwen te steken. Wars van domme praatjes vullen geen gaatjes. Nee, hun aanbod om te helpen is geen loze kreet. Na de pauze gaan we weer hard aan de slag.

En opnieuw wordt er gebuffeld en gesjouwd. Het zijn bepaald geen luie donders! Het is al ruim over half tien als de dames het eindelijk voor gezien houden. De laatste vuilniszakken worden afgevoerd. Handen geschud. ‘Dank jullie wel voor alle hulp, het was geweldig!’ ‘U ook bedankt. Voor het vertrouwen. Het is toch nogal wat om zomaar allemaal mensen je huis toe te laten!’ De teamleidster oogt tevreden.

Wat lief dat ze dat zegt!

Als iedereen weg is ga ik nog eens uitgebreid het resultaat bewonderen. Wat een ruimte! Het is echt enorm opgeknapt. De berging is nu voor eenderde aangepakt, maar het balkon schiet aardig op. Volgende week wat plantjes halen en dan is het klaar.

Ik schenk Trui en mezelf een glas wijn in. ‘Op een schoon huis,’ proosten we. Wat later breng ik haar naar de bushalte. ‘Enorm bedankt schat, zonder jou had ik het niet gered!’ VikThor loopt ongedurig naast me. Hij moest vanavond in zijn hok, omdat hij iedereen hopeloos voor de voeten liep. Daarom wandel ik nog eventjes naar het van der Werfpark. Daar laat ik hem nog uitgebreid rennen.

Voor Heks is de koek dan echt helemaal op. Op weg naar huis loop ik opeens op stelten, maar het zijn mijn benen. Ze zijn volledig verkrampt en verstijfd en doen geweldig veel pijn. Ik kom nauwelijks vooruit, hoe kan dat nu weer? Wat heb ik in godsnaam gedaan?

Oh ja, ik weet het al, een paar honderd keer de trap op en af. ‘Heks kun je even kijken of dit weg mag, Heks waar liggen de schoonmaakdoekjes, Heks dit, Heks dat…..’

Zoals altijd na een flinke inspanning stuiter ik nog uren na. De adrenaline stroomt rijkelijk door mijn gemankeerde stresssysteem. Dan is het uitgewerkt. Volledig. Mijn lijf verandert in een kwarktaart. Ik kan nauwelijks nog bewegen. Strompelend hompel ik door mijn huis.

De volgende dag haalt de fysio alles weer uit de knoop. Ik krijs en gil dat het een lieve lust is. Erg leuk voor zijn stagiaire, het arme kind weet niet wat ze meemaakt. Twee dagen later krijg ik hevige griep. Ik lig een week voor Pampus; De naweeën van dit evenement.

Maar oh, wat is er veel gebeurt. In mijn eentje zou ik het niet voor elkaar krijgen. Jarenlang heb ik gehoopt op hulp vanuit de verkeerde hoek. Me er blind op gestaard. Maar het kwam nooit. Sterker nog: Er werd met enige regelmaat een beroep op Heks gedaan!

De laatste tijd is dat aan het veranderen. Tot mijn grote vreugde komt er nu wel hulp. Uit onverwachte hoek. Van mensen, die er niets voor terug willen hebben. Jongelui, die ik niet eens ken! Belangeloos.

Er is iets in mezelf verschoven. Ik verwacht niet langer van alles van mensen waar je het van zou mogen verwachten. Ook ga ik niet zelf enorm anderen helpen, zodat ze op het idee zouden kunnen komen dat ik hulp nodig heb. Ik vraag hulp en die heb ik gekregen. Wat een eye opener!

De kop is er af. Nog een stuk of wat van dit soort acties en mijn huis is weer leefbaar…..

De dagen erna zit ik om de haverklap eventjes op mijn balkon in het zonnetje. Of ik rommel eventjes in mijn nu weer begaanbare berging. Dank jullie wel lieve vrijwilligers voor jullie geweldige actie. Ik ben er enorm mee geholpen!

---

---