Het afgelopen weekend stond in het teken van vroeger. Het begon al op vrijdag met een tochtje naar het dorp, waar ik ben opgegroeid. Het is helemaal niet ver van Leiden, in feite ligt het er pal tegenaan, maar ik bezoek het zelden.

Een paar maanden geleden kwam ik er echter plotseling weer terecht, omdat een achterneef ter plaatse een IT-bedrijf heeft. Hij nam mijn computer onder handen en realiseerde een geweldige upgrade van de schijfruimte. Ik zou er weer jaren tegenaan kunnen. Helaas is het apparaat opnieuw gecrasht…….

Ik geef mijn Apple-tje af en ga eventjes winkelen in de ‘Make Up Outlet’, een geweldige winkel, waar je voor een habbekrats de meest fantastische smeerseltjes en geurtjes op de kop kunt tikken. Vandaag vind ik paarse eyeliner van een goed merk en een mooi lidpotlood. Voor een flutprijsje. De vrouw in de winkel herkent me van een kijkje naar haar koopwaar afgelopen december. Bij mijn vorige bezoek aan het dorp en aan de achterneef.

‘Wat heb je toch een grappige zaak,’ complimenteert Heks haar, ‘Ik vind hier altijd iets van mijn gading. Is het niet verleidelijk, al die lekkere verwenproducten?’ Ik kijk in haar compleet naturel gelaat. ‘Haha, dat zou je denken, maar ik gebruik helemaal niets.’ Ze glimlacht haar mooie gezicht open. ‘Ik gebruik noch make up, noch geurtjes, noch enige vorm van dag- of nachtcrème. Echt helemaal niets.’

Als vrouw en lekenexpert op het gebied van vrouwelijke huidverzorging kan ik je verzekeren, dat dit echt heel zeldzaam is. Ik heb nog nooit een vrouw ontmoet, die helemaal niets smeert op enig lichaamsdeel. Laat staan een dame, die nooit een lippestiftvleugje of parfumzweempje om zich heen heeft dansen bij het uitgaan. Zelfs de meest doorgewinterde ijzeren maagd heeft nog wel een potje Nivea in de kast staan durf ik keihard te beweren.

Behalve deze vrouw met haar Outlet van al dit soort superverleidelijke producten……. Uniek!

Denk nu niet, dat ze er ook geen bal van af weet. Ze is een uitstekend verkoopster. Geraffineerd brengt ze een geweldige dagcrème van Helena Rubinstein onder mijn aandacht. Met een hoge beschermingsfactor tegen de zon. Altijd handig als je veel met een hond buiten loopt. Ik neem dus maar een potje mee om uit te proberen…..

Later die middag loop ik over de markt van Voorschoten om mijn computer weer op te halen. Dit is echt jeugdsentiment. Als puber ging ik elke vrijdagmiddag met mijn vriendinnen naar deze markt. Met een enorme boodschappenwaslijst geschreven door mijn moeder in haar kriebelige handschrift. Bij Jamin haalde ik genoeg biscuit en chocolade voor ons gezin om het een week op uit te zingen.

Met mijn vriendinnen slenterde ik daarna eindeloos over de bescheiden markt onder het genot van een zak ‘Snippers’: Restanten mislukte stroopwafel, overgebleven op de bakplaat. Dit was mijn uur van vrijheid. De rest van het weekend was ik weer volledig van mijn ouders. Door de week was ik van de school. Maar dat uurtje op vrijdagmiddag was van mij. Helemaal van mij.

Halverwege de markt kom ik een oude vriendin tegen. ‘Ha Heks, wat leuk. Lang niet gezien! We komen elkaar gemiddeld eens per tien jaar tegen!’ Ze nodigt me uit voor een kopje thee bij ‘Het Wapen van Voorschoten’.

‘Hoe gaat het met je? En met de liefde?’ Sinds mensenheugenis heb ik eindelijk weer een leuk verhaal te vertellen op dit terrein. Ook mijn vriendin is gelukkig in de liefde tegenwoordig. We hebben allebei een bobbelig traject afgelegd op liefdesgebied. Zij heeft in tegenstelling tot Heks van jongs af aan altijd samengeleefd met haar partners.

‘Toen ik veertig werd besloot ik nooit meer samen te gaan wonen. Om te zorgen, dat ik het echt niet zou doen, heb ik het appartement waar ik toen ging wonen grondig verbouwd.’ Deze tengere kleine vrouw is echt heel erg handig. Ze werkt in een Bouwmarkt…. ‘Ik heb een muur verplaatst, zodanig, dat er alleen maar een eenpersoonsbed in mijn slaapkamer past.’

Heks ligt dubbel van de lach,. Zo, dat is redelijk extreem. Ik vind het geweldig. ‘Maar nu denk ik er toch over om met mijn vriend te gaan samenwonen. Ik werk alleen maar om dat huis te kunnen betalen en mijn verf en andere materialen.’

Mijn oude maatje kan prachtig schilderen. ‘Weet je Heks, ik heb nu eindelijk mijn onderwerp gevonden. Na vijftig jaar! Ik schilder Balinese mensen. Ik heb natuurlijk mijn roots op het Islamitische Java, maar daar kom ik niet graag. Het Hindoeïstische Bali daarentegen……Elk jaar ga ik er samen met mijn geliefde op vakantie. Zo is het begonnen….. Waarom zo laat? Ik had veel geld kunnen verdienen met mijn kunst, als ik eerder zover was geweest!’ Ze schatert het uit.

Ik ben blij, dat het schilderen haar zo goed vergaat. Als jonge vrouw toverde zij ooit met haar magische penselen prachtige vlinders op het plafond van mijn meisjesslaapkamer.

‘Ik ben met mezelf getrouwd, toen ik 49 werd,’ vertel ik haar, ‘Met een heus huwelijksfeest voor familie en vrienden. Compleet met grote bruidstaart, bruidsmeisjes en een heuse bruidsjonker. En zelfs een gastenboek.’  Daar moet zij dan weer hartelijk om lachen. Met de belofte om een keertje met elkaar ouderwets over het strand bij Wassenaar te gaan wandelen nemen we afscheid.

Als ik mijn computer heb opgehaald, besluit ik spontaan om even bij de moeder van mijn Schotse jeugdvriendin langs te gaan. Net als vroeger. Na de markt streek er altijd een hele horde snaterende pubermeiden neer in haar huis. Met haar eigen dochter als stralend middelpunt.

We zetten enorme potten sterke Engelse thee met melk.  Om daarna in de royale speelkamer van dit uit twee ruime aan elkaar geplakte flats bestaande appartement muziek te maken en te klessebessen. In feite konden we doen wat we wilden in dit huishouden van Jan Steen.

Deze kleine edoch zeer pittige vrouw gaf ons dan vaak wijze raad met dat typische lage stemgeluid van haar, als we met enorme mokken thee om haar overvolle keukentafel zaten. ‘Zeg nooit dat seks vies is. Het is het mooiste, dat je kunt meemaken met de juiste persoon,’ als we bijvoorbeeld giebelend zaten af te geven op dit onderwerp.

‘Meiden,’ dreunde haar stem streng, ‘Als kind ben je van je ouders en voor je het weet ben je opeens getrouwd met een man. Moet je weer rekening houden met hem. Zorg dat je in de tijd hiertussen helemaal op eigen benen komt te staan.’

‘Toen ik zo oud was werkte ik als maatschappelijk werkster in Schotland. Ik reed in mijn eentje op mijn motor door die volstrekt afgelegen gebieden van de Highlands in het weekend. Ik had gerust een week dood aan de kant van de weg kunnen liggen, voordat iemand me zou gaan missen. Dat gevoel moet je ooit kennen in je leven! Laat het je niet afnemen! Eis het op.’

Mijn boezemvriendin, haar dochter, sloeg die raad natuurlijk in de wind. Ze kreeg nog op de middelbare school verkering met haar huidige man. Het was toen nog min of meer mijn vriendje, dus het was een uitermate lullige ontwikkeling in onze vriendschap. We zijn het nooit meer helemaal te boven gekomen…. Heks daarentegen heeft goed geluisterd naar dit advies. Misschien wel iets te goed….

Vol verwachting bel ik aan op het oude adres. Ik heb de moeder van mijn jeugdvriendin anderhalf jaar geleden voor het laatst gezien. Op de begrafenis van de schoonmoeder van haar dochter.

‘Hallo,’ loeit ze door de intercom. Ik schreeuw mijn naam. Net als vroeger. Loop door het naar zeep geurende trappenhuis. Bovengekomen roept ze me tegemoet, dat het absoluut niet uitkomt. ‘Ik sta op het punt om naar Schotland te vertrekken!’ Oei. Ik herinner me, dat ze dan uitermate gestresst raakt en je om het minste of geringste de mantel uitveegt…..

Hoe is het toch mogelijk, dat er zo’n zware stem uit zo’n klein vrouwtje komt. Het blijft verbazingwekkend. We drinken toch gezellig een snelle kop thee. In vogelvlucht nemen we het wel en wee van haar kinderen en kleinkinderen door. Intussen zit Ysbrandt zo ongeveer bij haar op schoot. Hij is helemaal gecharmeerd van deze kleine stoere dame van 81!

‘Hoe reis je naar Glencoe?’ ‘Met de auto natuurlijk, Heks. En met de boot. Normaal gesproken helpt Jongste Zoon me met inpakken, maar hij is verhinderd.’  Wat een onderneming op haar leeftijd. Op elke leeftijd eigenlijk. Het is een reis om de wereld weet ik uit ervaring.

Wat heerlijk om haar lieve gezicht weer eens te zien. Ze vertelt over haar hond, die helaas onlangs is overleden. Een Newfoundlander van een kilo of zeventig. Wel een hele grote hond voor zo’n klein dametje….

Als ik afscheid neem, klimt Ysbrandt op haar schoot. Hij wil niet mee naar huis! ‘Ik ga lekker met deze dame mee naar Schotland, Heks. Volgens mij krijg ik het heel goed bij mijn nieuwe baasje. Kijk maar hoe leuk we het nu al hebben.’ Wat krijgen we nu? Uiteindelijk lijn ik hem maar aan en dwing hem mee naar buiten te gaan. Wat een mafketel is het toch. Helemaal in love met dit vieve wijfie.

Op weg naar huis laat ik Ysbrandt nog eventjes lopen in een bos, waar ik veel liep als puber met onze toenmalige hond. Vlak bij het huis, waar ik ben opgegroeid. Deze middag hangt aan elkaar van jeugdsentiment. En het weekend moet nog beginnen. een dag later zal ik de reünie van mijn studentenvereniging bezoeken. Een goed begin is het halve werk……