Heks maakt zich zorgen. Dierbaren staan in de vuurlinie. Ze doen zo hun best. Ze werken zich uit de naad, staan bloot aan al dat kwaad. Alles wat leeft wil leven: Je hebt niks in te brengen. Ik zeg het maar even. Corona, Corona, je pakt niet alleen opa’s en oma’s.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Mijn vriendinnetje Mo werkt in het ziekenhuis. Ze zit in het schoonmaakteam. Geen gewone schoonmakers, nee. In dit team heeft iedereen een indrukwekkende lijst diploma’s. Je moet in principe een afdeling bacterie- en virusvrij kunnen opleveren na om het even welke besmetting. In haar ziekenhuis is wel eens iemand gestorven aan Ebola. Dan kun je niet met een emmertje sop of Dettol aankomen.

Gewapend met duikbril, snorkel en zwemvliezen gaat ze de Corona ellende te lijf. Nou ja, nu overdrijf ik. Maar niet eens echt veel. Ze stuurt me een foto van haar outfit. Het is dat ik weet wie er in zit. Anders zou ik haar niet herkennen.

Al meer dan een maand heeft ze haar ernstig zieke moeder niet gezien. Te gevaarlijk. Ze communiceren op afstand. Een groot offer, ze betekenen alles voor elkaar.

Ze stuurt me nog een foto, al zeker twee weken geleden. Hierop staat ze met al haar collega’s. Allemaal volledig ingepakt. Ze vragen ons om thuis te blijven, zodat zij beter hun werk kunnen doen.

Heks heeft meer van dit soort foto’s voorbij zien komen intussen. Ziekenhuispersoneel volledig ingepakt in plastic. Steeds met hetzelfde verzoek. Aan dovemansoren natuurlijk. Wij Nederlanders zijn nu eenmaal me zus of me zo. Luisteren kost ons moeite en het gevraagde vervolgens ook doen is er natuurlijk niet bij.

We zijn trots op onze eigenwijze volksaard. We geloven dat het voortkomt uit een soort tolerantie-gen, waar wij als enigen op de wereld over beschikken. Misschien hopen we dat dit gen ons ongevoelig maakt voor dit virus. Geen idee waarom mensen massaal de straat op blijven gaan.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Heks kent het Nederlandse tolerantie gen maar al te goed. Al eeuwen kom je het tegen in onze geschiedenisboeken. Zoals: 1585 Val van Antwerpen. De hele intelligentsia vertrekt naar Amsterdam. Daar worden ze met open armen onthaald, deze rijke laag van de Antwerpse bevolking. De rest kan natuurlijk de tyfus krijgen.

Op het gebied van godsdienst staan we eveneens te boek als uitermate tolerant. Ook dit berust op een fabeltje. Hollanders zijn louter tolerant geweest om hun eigen portemonnaie te spekken. Uit economische overwegingen hebben we elkaars godsdienstige neigingen verdragen. We zijn sowieso vooral op de cent.

Ook in deze crisis is er eerst gezorgd voor economische maatregelen. Dat vindt Heks nu echt opvallend. Kostbare tijd is verloren gegaan om de economie niet te schaden. Kijk naar het resultaat. Het virus heeft de vrije hand gehad in de eerste periode. En een recessie krijgen we alsnog op de koop toe.

En we waren gewaarschuwd. Door China en Italië. ‘Gooi alles dicht, blijf thuis. Zorg dat je de verspreiding direct stopt!’ Heks heeft het meermalen gelezen en gezien. Als ik dat al kan vanuit mijn bed, dan kan elke gek dat.

Maar goed, in de VS zijn er senatoren geweest, die eerst hun aandelen verkochten, voordat ze Corona openbaar serieus gingen nemen. Met voorkennis dus…. ‘Het is maar een griepje,’ logen ze hartstochtelijk. Om hun kapitaal te beschermen.

Ze kunnen ervoor in de bak belanden gelukkig.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

De president van Brazilië maakt het natuurlijk helemaal van eieren. Hij neemt een voorschot op de kans, dat hij mogelijk in de toekomst verantwoordelijk zal worden gehouden voor de onvermijdelijke recessie. Knettergek natuurlijk, die man.

Hier heb ik ook met verbazing de ontwikkelingen gevolgd, hoe Rutte hinderlijk zijn stoepje schoonveegt zodra er hem maar iets te verwijten valt. Neem nu dat gedoe rondom het sluiten van scholen. Stuitend beleid. En vervolgens krijgen we van schoolmeestertje Rutte, onze premier zonder ballen, een veeg uit de pan. We moeten luisteren naar de deskundigen.

Ja, lekker is dat. Die kerel van de RIVM zeker. Jaap van Dissel. Met zijn statistieken en groepsimmuniteit. Die virale techneut is volstrekt niet geschikt om met mensen te praten, laat staan dagdagelijks zijn vreemdsoortige wetenschappelijke ideeën over ons uit te spugen.

Je kunt over Nederland met Corona niet praten als over een varkensboerderij ten tijde van de varkenspest.  Of een kippenfarm ten tijde van de vogelgriep. Met koude cijfertjes en statistieken. Het is al erg genoeg dat er over dieren zo wordt gesproken. Dat dieren worden geruimd! Zo traumatisch aan hun eindje komen. Een lot dat ons gelukkig gespaard blijft.

Het gaat bij ons allemaal over medemensen. En hoewel iedereen wel iemand kan verzinnen, die je een nare ziekte toewenst bij tijd en wijle, iets dat heel Nederlands schijnt te zijn, dat gescheld met ziektes…… In geen enkel ander land ter wereld wenst men elkaar de tyfus, kanker of tering toe, toch zijn we voornamelijk enorm bezorgd om de ouderen en kwetsbaren in ons leven. Onze kostbare medemensen.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Ook jonge mensen kunnen overigens heel ziek worden van COVID-19. Het is nog niet echt doorgedrongen in die regionen. Wacht maar tot de eerste scholieren aan deze ellende overlijden. Dan blijven de meest opstandige pubers eindelijk ook eens binnen.

Mijn vriendinnetje Paz is huisarts. ‘Hoe gaat het daar in het epicentrum?’ vraag ik haar ruim anderhalve week geleden. ‘Meid, hou op, schei uit…..’ Deze krachtige moeder van 2 staat elke dag vier uur op, vier uur af, in een plastic beschermpak met kap en bril in een Corona-tent. Ergens bij een ziekenhuis. Een volledig gekkenhuis, vertelt ze me…..

Ze legt haar kostbare leven elke dag in de waagschaal: In Italië zijn al 40 artsen overleden in de strijd.

Niemand maakte zich toen, slechts 10 dagen geleden, veel zorgen. Het was in de tijd van de ‘Schijt aan Corona feestjes.’ En ook nu vinden veel mensen het nogal overdreven allemaal. Vanmorgen ben ik nog uitgescholden door een jongeman, die dwars door alles en iedereen heen puffend aan het hardlopen was.

Hij heeft nog steeds schijt aan dit verhaal. Maar mocht hij daar terechtkomen, bij mijn vriendin, in die Corona-tent, dan jammert hij vast als een klein kind. De sukkel.

Hij krijgt dan echter wel voorrang op de IC op al die oude of zwakke mensen, die hij al sportend in het gezicht heeft gerocheld.

Mijn beeldschone nichtje werkt in Zwolle in het ziekenhuis. Als piepjong meisje moet zij dode lichamen in zakken stoppen. Ze ziet de meest afgrijselijke taferelen. Mensen, die bang zijn en niet willen sterven. Alleen. Godverlaten. Ook zij waagt haar leven. Haar mooie jonge leven. Ook voor zo’n stuk stront als dat joch vanmorgen op straat.

Heks maakt zich zorgen over haar dierbaren. Haar kwetsbare moedertje in een verpleeginrichting. Haar nichtje en vriendinnen in de vuurlinie. Al die eenzame opgesloten wanhopige en angstige medemensen.

De Don en ik bellen elke dag. Daarnaast heb ik nog een legertje vrienden op de app, waar ik regelmatig mee uitwissel.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

‘Eigenlijk hebben wij het maar gemakkelijk,’ beweren de Don en Heks tegen elkaar, ‘Wij zitten altijd al voornamelijk thuis te koekeloeren. En we hebben elkaar wel eens eerder jaren niet gezien. Alleen via de telefoon gesproken. Om de paar dagen. Desnoods elke dag…..’

Ja, Heks is het wel gewend, thuis bivakkeren en niemand zien. Ik weet in feite niet beter. Het is alleen extremer nu.

En eigenlijk zitten we met alle ellende nog best goed hier in Nederland. Al is het alleen maar omdat niet iedereen hier nu een geweer of pistool gaat kopen, zoals in de VS.

Gek fenomeen eigenlijk. Wat gaan ze daar dan mee doen? Corona-patiënten voor hun kop knallen? Zo van: De buurman heeft Covid-19 . Vooruit, ik los het even op!

‘Ik bescherm mijn familie, ik heb het recht om een wapen te dragen,’ mekkert zo’n kerel in de camera in het zoveelste programma over dit onderwerp. Dus ja. ‘Knal de buren maar af, zodra ze besmet zijn.’ Zoiets zal het wel zijn, ja.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

 

Wie schrijft blijft er in spin de bocht gaat in. Overal een mooi verhaal van maken, de roestige spijker precies op de kale kop raken of gewoon de boel vermaken? Heks heeft geen idee in welke richting haar gekrabbel kriebelt. Toch neem ik maar een jaartje respijt. Ik wil mijn heksenblog nog niet kwijt!

Afgelopen week wordt er weer honderd dollar afgeschreven door WordPress. Ik kan er weer een jaartje tegenaan met mijn blog! Maar doe ik het ook? Ben ik nog een beetje schrijfs? Of is mijn vurige pen uitgeblust? Zijn de scherpe kantjes van mijn puntige potlood geslepen? Krijg ik geen prettige letter meer op papier?

Of gebeurt er gewoon niets in mijn amoebebestaan?

ja, Heks. Hoe zit het? Zelfs nu Phil terug is op de telvisie schrijf je nog steeds vrij weinig! Is er dan niets dagdagelijks de moeite waard om eens een blog aan te wagen?

Er is genoeg de moeite waard. Maar ik weet even niet hoe ik wil schrijven.

Toen ik een vijftal jaar geleden dit heksenblog lanceerde was het mijn oprechte doel en streven om te schrijven over inspirerende zaken. Teneinde mezelf aan de haren uit het gootsteenputje van mijn amoebebestaan te sjorren. Toverreceptuur voor een gelukkig bestaan…… Oog hebben voor het kleine geluk, dat gewoon op straat ligt! Hier om de hoek.

Na een goed jaar alles en iedereen de hemel in schrijven gebeurde er iets in mijn persoonlijk leven dat me de schellen van mijn idealistische ogen deed vallen. Dit blinde vinkje werd plots ziend. Bijziend vooral. En wat ik zag deed pijn aan mijn ogen.

Een dolk in mijn hart.

Een lange periode van verbaal bloggeweld brak aan. Vol zuur en bitter uitgebraakte verscheldsels. Niet alleen mijn eigen kleine heksenwereldje bleek boos en venijnig te zijn geworden. De echte wijde wereld kan er ook wat van! Hij blijkt eveneens bevolkt te zijn met narcisten en psychopaten. En ook daar kan ik geen mooi verhaal meer van maken.

Grimmig tekent de tand des tijds weer een paar idioten op in de geschiedenisboeken. Hun wanbeleid vreet de basis waarop we staan aan. Rechteloze mensen vluchten van hot naar haar. Overal worden deuren dicht gesmeten, zonder dat er een raam open gaat. Verbinding tussen de mensheid is verder te zoeken dan ooit.

Heks heeft afscheid genomen van alles en iedereen, die me vasthielden in een bepaald patroon. Mijn please please please patroon. Vol Woefdram-achtig gelach en het geven van buitenissige positieve aandacht aan Jan en Alleman. Mijn patroon om mensen op te peppen en een beetje op te tillen. Mijn verwoede edoch averechtse pogingen om harmonie te bewerkstelligen in een wereld vol kemphanen.

Begrijp me goed: Het werkt op zich wel. Als je bij voortduring je gloeiende best doet en een hele hele hele lange adem hebt. Als je er altijd weer een flinke schep bij wilt doen. Als, als…..

Maar het werkt niet voor mij. En dat is ook logisch. Vanuit een laag gevoel van eigenwaarde is het slecht kersen eten. Ik kan natuurlijk wel de hele wereld en de godganse mensheid voor gek verklaren. (Op zich best terecht, we zijn een plaag voor de schepping).

Ik kan natuurlijk met terugwerkende kracht woest worden op iedereen, die zonder enige vorm van respect mijn grenzen ooit met voeten getreden heeft. Ik kan me druk maken over mensen, die dit nog steeds pogen te doen.

Maar uiteindelijk schiet ik daar niet zoveel mee op. Het houdt me gek genoeg gevangen in dit onverkwikkelijke patroon. Als het negatief van een foto. Het beeld is er nog steeds. Sterker zelfs op de 1 of andere manier……

Ik wil echter niet meer schelden en tekeer gaan. Het is dodelijk vermoeiend en ik ben al zo moe. Maar ik wil ook nergens nog een mooi verhaal van maken. Dat laatste heb ik ook genoeg gedaan. Heks ging daar vrij ver in!

Je kunt wellicht beter flink schelden op iemand, die je een pak op je sodemieter geeft, dan dat je er een leuke anekdote van maakt. Dus: ‘Ik ben mishandeld door een narcist’ in plaats van ‘Ik ben niet voor niets zo ’n prachtige lange vrouw. Gewoon veel schoppen onder mijn kont gehad……’.

Maar goed. Zal ik nu nog een jaartje doorgaan met schrijven? Kijken welke kant het op gaat? Gewoon zoeken naar een nieuwe richting hierin?

Plotseling treft mij afgelopen week het inzicht dat ik kan schrijven wat ik wil. Ik betaal ervoor. Het is mijn eigen podium. Wie het niet wil lezen, leze het vooral niet.

En dat is ook een voordeel van flink afstand nemen van en me niet verliezen in. Van het gif niet meer zijn werk laten doen. Misschien kom ik nu ook eindelijk eens toe aan wat ik werkelijk wil schrijven. Niet langer slechts reageren op wat er op me af komt. Maar gewoon …….

Leven!