Dinsdagavond trek ik mooie kleren aan. Ik haal een verfje over mijn toet. Op mijn kop zet ik een soort rooie eierdop. Van suède met rare slierten. Mijn lange haren hangen schoon en nat op mijn rug. Er verandert iets in mijn manier van bewegen. Ik lijk weer een beetje te dansen. Ook zing ik een liedje. Zachtjes voor me uit. Er komt weer leven in de brouwerij!

Op het koor wordt keihard gewerkt. Het is 1 van de laatste repetities voor ons grote kerstconcert. We worstelen ons door ons repetoir. Al snel is het pauze.

De echte professor en de echte Hachi in 1924

‘Wat zie je er geweldig uit, Heks,’ roepen de alten om me heen. Een vrolijke bas met een dikke buik begint uitgebreid met me te flirten. Heks wordt gewoonweg een beetje verlegen van al die aandacht. Toch maakt het me iets duidelijk: Ik ben er weer.

Vandaag maak ik er alweer werk van. Een mooi vest met grote bontkraag, Cowboylaarzen en een cowboyhoed. Alles in bordeauxrood. Ik loop al een week in knalrode kleding…..

De dame van de biowinkel maak me  complimenten. En zij is niet de enige. Als ik over de markt loop word ik hevig beflirt door een knappe jongeman van de dierenbescherming. Hij geeft me een knuffel. Van pluche…..En alsof dat nog niet genoeg is loop ik iets verder een oude vriend tegen het lijf.

‘Ha Leone,’ schreeuw ik naar de overkant van de straat, waar ik in de beginnende schemering zijn vrolijke gezicht ontwaar achter een paar passanten. Hij steekt direct de straat over, alleen is het niet mijn Surinaamse vriend. Er staat een gitzwarte Afrikaan voor me. Hij lacht zijn spierwitte tanden bloot en stelt zich voor.

Wachtend jaar na jaar

Hij draagt de naam van iemand uit mijn verleden. Een zeer foute ex. ‘De betrouwbare’ betekent het in het Arabisch. Nou ja, mijn naam betekent lul. En mijn doopnaam betekent hielenlichter ofwel bedrieger.

Het is niet altijd gezegd dat je je naam eer aandoet. Ik bedrieg niet, maar ben vaak bedrogen. Ook ben ik geen lul, nog heb ik er eentje. Maar ik ben wel vaak de lul als iemand zich van zijn lulligste kant laat zien…. Maar ja, laten we wel wezen, een mooie naam is vaak een vlag op een modderschuit……

Mijn nieuwe vriend kijkt me schattend aan. Hij is helemaal weg van me, zoveel is wel duidelijk. ‘Geef me je telefoonnummer,’ commandeert hij met charmante blik. Hij blijkt bij me om de hoek te wonen! Ik lach hem uit en glimlach hem vervolgens bemoedigend toe. ‘We komen elkaar vast weer tegen. Tot de volgende keer!’

Mensen houden van Hachi en geven hem eten

Aan het eind van de middag is het uit met de pret. Van het ene op het andere moment is de koek op. Verdrietig zit ik op de bank te simmen. Later kijk ik de film ‘Hachi: a dog’s tale’ over de hondstrouwe hond Hachi-ko. Betrouwbaar en bebouwbaar, zoals honden zijn. In tegenstelling tot mensen.

Het is een verschrikkelijk tearjerker. Een drakerige Amerikaanse remake van een oorspronkelijk Japanse film. Vanavond heb ik geen verweer. Ik zit het maar uit. Het is een min of meer waargebeurd verhaal over de liefde tussen een hond en een professor..

Elke dag bracht deze Japanse Akito zijn baasje naar het station. Om hem ’s middags om 5 uur weer op te wachten. Dan volgt de voortijdige dood van laatstgenoemde. Tot slot wacht de hond bij het station op zijn baas. Negen eindeloze jaren lang. Het breekt mijn hart.

‘Arme, arme hond. Zit je daar negen jaar alleen in de kou op iemand te wachten die nooit terug komt. Waarom heb je nooit meer iemand anders een kans gegeven?’

De begrafenis van de echte Hachi