De zaterdag na onze aanvaring komt Cowboy me ophalen. We gaan lekker naar het strand. Wandelen en praten. Heel belangrijk in een relatie blijkt maar weer. Heks geeft lucht aan haar ongenoegen over de gang van zaken. Mijn lief hoort het aan. Met regelmatig vingers in zijn pieporen. Ik ben gezegend met een fors stemgeluid. Vooral als ik me opwind…..

Zoals altijd zij we er snel uit. We zitten in elk geval op 1 lijn! ‘Ga je nog naar Frankrijk?’ vraagt m’n lief. ‘Geen idee, schat, ik ben die hond nog niet kwijt, ik kan hem moeilijk aan een boom vastbinden….’ ‘Oh, maar hij mag toch bij mij. Ik wilde alleen bespreken, dat ik misschien overdag moet werken. En of dat een probleem is.’

Dat is helemaal geen punt. Varkentje wordt ook een dagje ouder. De tijden, dat hij minstens drie uur per dag moest rennen zijn voorbij. Een uurtje stevig aan de bak voldoet tegenwoordig. En hij kan prima een aantal uren achter elkaar alleen zijn……

Dus dat is dan geregeld! Cowboy past op Varkentje. Ik had al een oppas voor de poezen geregeld. De retraite gaat door! Nu nog door een rijstebrijberg aan voorbereidingen heen bijten…….