Tact is ook zo’n dingetje. Een vermogen dat niet iedereen bezit. Het lijkt een onbelangrijke eigenschap. Vooral in ons kikkerlandje waar Koning Botte Boer regeert: Voortgekomen uit ons verleden van puriteinse ploeteraars, onze voorouders. Kort door de bocht zwaait hij zijn scepter over murwgeslagen onderdanen.

Ik ken mensen met tact. Je vist ze er niet direct uit, want daar zijn ze weer te tactvol voor. Het is meer door het prettige gevoel, dat ze me bezorgen, dat ik hun fijngevoelige aanpak opmerk.

Zaterdagmorgen gaat de telefoon. Het is Hoplala. ‘Ik zit de hele dag keihard te werken achter mijn PC aan mijn eigen bedrijfje. Ik heb iets nodig om naar uit te kijken. Ga jij vanmiddag soms lekker met Ysbrandt wandelen? En mag ik dan mee?’

Heks gaat elke dag met haar hondje wandelen. En deze vriendin mag altijd mee! En is het je opgevallen hoe diplomatiek ze me het gevoel bezorgt, dat ze mij een dienst bewijst? Terwijl ik natuurlijk blij ben met mijn wandelmaatje…..

Soms moppert Heks op haar eenzame Amoebe-bestaan. Vanaf het begin heb ik grote moeite gehad met het isolement, dat chronisch ziek zijn met zich mee brengt. Vooral deze onzichtbare ziekte, waarbij het grootste deel van je tijd bewegingloos naar het plafond ligt te staren. Of met nietsziende ogen naar de televisie……

Om vervolgens te horen dat je er zo goed uit ziet als je dan eindelijk weer eens de deur uit gaat!

Onlangs zijn er een paar vriendinnen in mijn leven bij gekomen, die voor me klaarstaan. Joy verzorgt mijn poezenfamilie als ik er niet ben. Gezien de staat van mijn huis bij thuiskomst vermoed ik dat ze er ook snel een stofzuiger doorheen haalt…… Bij dit alles weet ze me het gevoel te bezorgen, dat ik haar een gunst verleen door haar toe te staan mijn katten te verzorgen: Tact!

En Hoplala loodst pannen soep en ander groenvoer mijn huis in als ik helemaal omver lig! Vandaag brengt ze een lekker kluifje mee voor Ys. Ook krijgt hij heerlijke gekookte biologische kip van haar! Je begrijpt dat de liefde van Varkentje voor mijn heksenvriendinnetje huizenhoog is. Hij is altijd al dol op haar, maar nu rijst zijn liefde uit de pan.

We lopen een heerlijke ronde door de duinen. Mijn hondje zwemt in een zoet vennetje. We drinken thee en snoepen koekjes en zwarte chocolade. Het zonnetje schijnt. De struiken hangen vol bottels en bessen.

Bij thuiskomst staat Cowboy te kokkerellen. Hij heeft heerlijke verse vis meegenomen uit Amsterdam. Heks wordt verwend.

Mijn lief is niet altijd even tactvol. ‘Je lijkt wel een bejaarde!’ roept hij bijvoorbeeld meesmuilend als ik rondhompel met heupgewrichten uit de kom. Ja, hij kan me kwetsen zonder het in de gaten te hebben! Het is uiteindelijk een man natuurlijk. Dus dat heeft hij al tegen.

Vanavond echter bezorgt hij me een heerlijk gevoel. Ik kan lekker op mijn lauweren rusten. Hij neemt de honneurs waar in de keuken. Af en toe hoor ik wel: ‘Waar staat dit of dat? Heb je ook zus of zo?’ Dan sleep ik m’n lamme lijf richting een of ander keukenkastje om het gewenste tevoorschijn te toveren. Verder voer ik niks uit.

Later komt Frogs nog even buurten. Hij nodigt mijn lief uit voor een concert in de Melkweg. ‘Ik heb een extra vrijkaartje, Cowboy, omdat ik hen onlangs heb geïnterviewd. Het is prachtige muziek. Ik heb de CD bij me, ik zet em even op.’

Helaas slapen we de nacht erop heel slecht. Zowel Heks als Cowboy zijn hopeloze inslapers. Ook doorslapen is niet ons metier. Elkaar uit de slaap houden kunnen we echter als de beste. Potverdorie. Het is niet anders. We moeten er maar tactvol mee omgaan……