Gisterenavond om een uurtje of half negen gaat de bel. Uiterst ongebruikelijk in deze tijden van thuisisolatie. ‘Ik kijk even uit het raam, Trui,’ ik heb mijn boezemvriendinnetje aan de telefoon, ‘Oh, het is Buurman met zijn nieuwe pup! Ik bel je zo terug!’

Mijn vriendin zit ook aan huis gebakken. Ook zij behoort tot de risicogroep.

Ze woont aan een pleintje, waar puberale buurkinderen het recht menen te hebben om de meest vreselijke rotmuziek keihard af te spelen gedurende de godganse dag, terwijl een gescheiden buurman luid loeiend zijn ellendige leven bespreekt met Jan en Alleman. Intussen zijn weekendkinderen vergiftigend met allerlei kwaadsprekerij over de afwezige moeder……

Lekker als je eventjes buiten in de tuin van het zonnetje wilt genieten.

‘Ik ga dus maar fietsen elke dag. Ik doe heel voorzichtig, hoor. En een groot gedeelte van mijn medemensen doet dat ook. Maar af en toe! Wil je langs mensen, die breeduit naast elkaar op een fietspad rijden. Dus dan bel ik vriendelijk, maar opzij gaan, ho maar. Kijken ze ook nog supergeïrriteerd naar je….’

Ja, vertel mij wat. Ik heb gisteren weer een uitermate ellendige fietstocht gehad in dat opzicht. Overal mensen, die veel te dicht bij kwamen. Zelfs toen ik op een bankje in the middle of nowhere zat. Honderden meters links en rechts. Maar nee hoor, wandelaars gingen vlak langs me heen lopen, een praatje maken en steeds dichterbij komen…. Bizar.

‘Ik fiets met een zwaaiende dummy. Als naast elkaar fietsende tegenliggers niet opzij gaan krijgen ze een lel. Althans, die kans lopen ze. Het valt nog niet mee om hen te raken met dat gezwaai. De meeste mensen moeten erom lachen…’

‘Joh,’ vervolgt mijn vriendin, ‘Het toppunt was een echtpaar, die het echt vertikte om ruimte te maken op het fietspad. Ik wilde hen inhalen. Ik belde en belde, maar geen sjoege. Toen de vrouw geërgerd haar hoofd omdraaide, bleek het een medewerkster te zijn van de apotheek hier in het dorp! “Ach, het is toch niet vol te houden,” was haar reactie. Minzaam lachend zo van “stel je niet aan…”‘

Nou, de apotheek van Zoeterwoude Dorp staat er weer gekleurd op……

Heks gooit de hoorn op de haak. Halverwege het gesprek. ‘Ik bel straks terug,’ roep ik op de valreep. Snel ruk ik een mondkapje tevoorschijn. Ik lijn VikThor aan en snel de trap af. VikThor is ook opgewonden. Hij heeft die kleine blaffende belhamel al zien staan vanuit het raam…..

Buiten staat Buurman met de meest schattige pup ooit. Op VikThor en Ysbrandt na dan. Tien weken oud. Ontroerende flaporen. Een wollige donkere vacht met lichtbruine poten. Kleine gisse oogjes in een aandoenlijk koppie…..

‘Dit is Darius,’ stelt Buurman hem voor. Natuurlijk een Duitse herder. Er is namelijk maar 1 echte hond en dat is de Duitse herder volgens Buurman. En uiteraard een reu, want Buurman en zijn liefje hebben altijd reutjes gehad. Net als Heks.

Het hondje raakt uitermate opgewonden door de aanwezigheid van die grote volwassen VikThor. Hij piept benauwd en verstopt zich achter zijn baasje. Komt tevoorschijn…… Duikt weer weg……

VikThor gaat lekker tegen de knie van Buurman zitten. Hij laat zich uitgebreid knuffelen. Voorzichtig besnuffelt de pup mijn ventje. Intussen kletsen Buurman en Heks ontspannen. We geven niet veel aandacht aan de hondjes. Na een minuut of vijf is het ijs gebroken. Darius wordt steeds overmoediger. VikThor gaat gemoedelijk op zijn rug liggen.

Neusjes tegen elkaar. Vik geeft een klein likje…..

‘Oh, wat lief allemaal,’ Buurman is helemaal vertederd. Net als Heks. ‘Eigenlijk zouden we dit moeten filmen,’ zeggen we tegen elkaar. Allebei hebben we natuurlijk geen telefoon bij ons. Zoals meestal. ‘Wij herinneren ons dit en dat is genoeg,’ besluit Buurman, ‘Hoe vaak kijk je nu eigenlijk naar filmpjes en foto’s?’ Maar stiekem vinden we het toch jammer van die ontbrekende camera.

Buurman komt steeds dichter in de buurt van Heks staan. Anderhalve meter afstand houden is voor sommige mensen gewoon erg lastig heb ik ontdekt. Ze proberen het oprecht, maar in het vuur van het gesprek wordt anderhalve meter steeds meer een meter. Heks schuift naar de andere kant van het in de gevel aangebrachte bankje.

De pup maakt nu echt oogcontact met Heks. ‘Hij is dol op vrouwen met hun hoge stemmen, net als zijn voorgangers….’ bromt Buurman trots. Het hondje komt dichterbij en snuffelt aan Heks. Dan laat Darius zich lekker aanhalen. Oh, wat is hij zacht!

‘Het is een geweldig mooi hondje. Zijn poten zijn nu al zeker zo dik als die van VikThor. Dat wordt echt een beer van een hond, voorspel ik je…’ roep ik enthousiast tegen Trui, als we ons telefoongesprek later voortzetten.

Ja, eindelijk weer een Duitse Herder in de buurt. Na anderhalf jaar. Het werd tijd. Het evenwicht is hersteld. ‘Iedereen in de buurt is blij, Heks, Hij krijgt zoveel liefde van alle buren….’ Buurman kijkt verliefd naar zijn pup.

Het is vreselijk veel werk, zo’n kleintje. Buurman heeft zeker een week op de bank geslapen om het beestje gerust te stellen. Ook loopt hij midden in de nacht een extra rondje. En eentje ’s morgens heel vroeg! En ze slopen de boel, die kleine monsters met hun scherpe tandjes, dat is ook nog een dingetje.

Maar er is niets zo goed voor de levensvreugde als zo’n heerlijk puppy. Helaas groeien ze als kool. Volgende week is hij waarschijnlijk in gewicht verdubbeld.

Ja, VikThor, dit is je nieuwe maatje. Jij bent nu zijn grote broer. Net als zijn voorganger Carlos de Meesterdief dat voor jou was…….