–

Ons koor ‘Ex Animo’  heeft dit jaar een fantastische recensie gekregen voor onze vertolking van de Matthäus Passion in onze lokale krant: Het Leidsch Dagblad. We zongen veel beter dan vorig jaar. Ja, vind je het gek? Toen deed ik nog niet mee……. 🙂

–

–

Volgens de vriendin van onze dirigent komt onze bovengemiddelde zangprestatie voort uit het feit, dat we vorig jaar dat ongelofelijke moeilijke atonale koorwerk ‘Kinot‘ van René Samson hebben ingestudeerd. Dat heeft uitermate veel inzet en concentratie van de koorleden gevergd. Daar plukken we nu de vruchten van!

–

Tijdens de eerste repetitie na onze uitvoering worden we uitgebreid toegesproken door de dirigent. Hij is zeer in zijn nopjes met de recensie en onze prestatie. ‘Het is elk jaar weer een feestje om dit grote werk uit te voeren, maar dit jaar zijn we boven onszelf uitgestegen.’

–

–

Dezelfde avond echter beginnen we alweer aan een nieuw project. Het Leids Amateurkunst Festival. We studeren hiervoor muziek in van Finse en Deense componisten. Komend weekend krijgen we Deense les. Heks heeft vroeger een tijdje die taal bestudeerd in het talenlaboratorium van de universiteit. Ik heb dus een kleine voorsprong….. Later gaan we ook nog Fins leren uitspreken. Het hoogst haalbare, want begrijpen zit er echt niet in. Deze taal behoort tot de  Oostzeefinse talen binnen de Finoegrische taalfamilie. Het is verwant aan het Hongaars. Maar voor ons is het apekool.

–

In de pauze zit ik lekker te giebelen met een paar alten. Ze plagen me met mijn aanvaring vorige week met een stelletje bitchy sopranen. Werkelijk iedereen heeft me horen schreeuwen tegen die twee taarten, maar slechts een klein clubje heeft gezien hoe ze me te lijf gingen… ‘Haha, ze wilde gewoon je muziekstandaard afpakken, maar je gaf em niet af! Hihi, die ene stond maar aan die poten te rukken….. Onder het schreeuwen van: Ik zit zelf ook in de muziek!’

–

Nou ja, mijn toetreden tot dit koor is niet onopgemerkt gebleven.

–

–

Aan het eind van de avond spreek ik de vroegere koster aan van een kerk in Leiden Zuid West. Ik gaf daar dertig jaar geleden dramalessen aan een stel geweldig leuke jonge mensen. Eén daarvan is zijn intussen natuurlijk volwassen dochter. Zij is onlangs ernstig ziek geworden. Een chemokuur heeft haar voor de poorten van de hemel weggesleept, terug dit aardse bestaan in.

–

‘Wat fijn, dat die kuur is aangeslagen, hoe is het nu met haar?’ Ik krijg een uitgebreide update van haar toestand. ‘Je hebt haar goed gekend, hè?’ Goed is overdreven, maar ik heb wel hele goede herinneringen aan die enthousiaste club jongelui.

–

Later die avond herinner ik me, dat ze ooit een keer grote moeite had met een opdracht: Ze moest op overtuigende wijze een sterfscène te spelen. Ze bakte er niet veel van. ‘Toen niet en nu gelukkig ook niet,’ denk ik bij mezelf, als ik weer thuis op de bank zit.

—

–

Zingen in een koor. Het behelst veel meer, dan je mond open doen en alle registers open zetten. Muziek instuderen en samen oefenen. Het is een sociaal gebeuren. Mensen leven intens met elkaar mee. De ouders van de vrouw met kanker hebben ongelofelijk veel lieve kaartjes en telefoontjes gehad van koorleden.

–

–

Een maatje van me, die ook pas net lid is kreeg direct iemand op ziekenbezoek, toen ze een operatie aan haar knie onderging! Dat brengen familieleden en vrienden soms niet eens op voor hun medemens.

–

Ik stort me er dan ook helemaal in. Volgende week doe ik mee met een concertje in de Pieterskerk in het kader van het afscheid van een medewerker aldaar. We krijgen een gezellige maaltijd aangeboden en zingen dan een mooi lied over Leiden. Hartstikke leuk toch?

–