Terwijl ik een blog schrijf, het is bijna klaar, gaat de telefoon. Aan de andere kant hoor ik de vertrouwde stem van een oude vriend. Voormalige vriend. Wat mij betreft. Hij heeft hier ooit een tijd in huis gezeten, omdat hij zogenaamd uit Algerije was gevlucht. Hij beweerde in levensgevaar te zijn.
Hij kwam in de problemen, toen hij mijn toenmalige vriend, ook een Algerijn, hielp om het land te ontvluchten. Dit nadat moslimextremisten een vriend van mijn vriend hadden vermoord. Ze hielden zich bezig met het bestrijden van analfabetisme in hun land, hoe nobel. En dat was levensgevaarlijk natuurlijk…..
Wat een geschiedenis, dat verzin je niet.
Wel dus. Een paar jaar geleden ben ik er dan toch na ruim tien jaar in het duister tasten, achter gekomen dat dit hele verhaal uit de grote en goed ontwikkelde duim van mijn voormalige geliefde was gezogen. Samen met nog veel meer onzin. Zo bleef er dan niets heel van de bijzonder intensieve tijd, dat deze heren bij mij in huis woonden en op mijn zak teerden.
De vriend aan de andere kant van de lijn weet niet, dat ik intussen wel beter weet. Hij begint opgewekt te ratelen in het Frans. ‘Je bent mijn zuster, je bent zo’n goede vrouw, ik hou van je, weet je nog hoe fijn we het hadden?’ Bladiebla. ‘Hou maar op’, interrumpeer ik hem, ‘Ik weet tegenwoordig wel beter. A. was hier een paar jaar geleden. Hij loog weer alles aan elkaar. Maar daarna kreeg ik een brief van zijn vrouw, hij is intussen getrouwd, en die heeft eens een goed boekje open gedaan!’
Het is even stil aan de andere kant. Ik hoor de raderen draaien. ‘Ik woon weer in Nice’, gaat hij vrolijk verder met zijn verhaal, ‘Ik heb A al in geen vijftien jaar gesproken. Kom eens gezellig een keertje langs.’ ‘Nee, daar heb ik echt geen zin in. Jij hebt net zo hard meegedaan aan al die onzinverhalen. Ik heb het afgesloten. Het ga je goed. Aju paraplu.’
Hij zal wel een goedkoop adresje in Nederland zoeken. Liefst bij iemand, die een beetje voor hem zorgt, als een zuster… Hij heeft me eerder wel eens gebeld, met het verzoek hem officieel uit te nodigen, zodat hij Algerije uit kon.
Heks is klaar met dit soort misbruik. Manipulatie en dwangmatig liegen ga je maar lekker bij iemand anders proberen. Beslist leg ik de hoorn neer.
Denk nu niet, dat ik niet heel veel van deze kleine Algerijn heb gehouden. Wel degelijk. We hebben ook ongelofelijk veel plezier gehad met elkaar. En talloze avonturen beleefd samen. Op zijn manier was hij ongetwijfeld heel dol op zijn ‘zuster’.
Ik ben bekend met hun mannencultuur om elkaar de hand boven het hoofd te houden, wat een man ook uitvreet. Iets, dat je in veel culturen aantreft overigens. ‘Ik ben er niet hoor,’ riepen de mannen in de oer Hollandse kroeg waar ik vroeger werkte, als hun vrouw onverwacht een vriend opbelde, waar haar kerel toch uithing. Guy code. Ik vind het best. Maar niet in mijn huis.
Bovendien ben ik er van overtuigd, dat hij helemaal niet het land uit moest. Nederland was gewoon een jolig avontuur. Groot kans, dat hij zijn grove leugen gewoon ziet als een leugentje om bestwil.
Heks is destijds flink het schip in gegaan. Hun langdurige bezoek werkte als een financiële aderlating. Het feit, dat ik zo bedonderd ben, maakt dat extra zuur.
Hoewel. Ik heb er intussen al veel grappen over gemaakt. En ook wel eens goed om gelachen. Vooral heb ik er erg veel van geleerd. Zoals zulke lieden niet meer over de vloer halen. Het gat in mezelf, waardoor deze problematiek mijn leven in sloop is gedicht.
Ja, lekker liegen. Soms zou ik willen, dat ik er goed in was. Het lijkt me zo gemakkelijk. Het levert van alles op. Op korte termijn dan. Maar ja, ooit komt de waarheid boven tafel. En dan moet je in je eigen leugenachtige gezicht kijken en toegeven, wat een loser je eigenlijk bent….
En hoe onthouden die mensen al die leugens, verdraaide waarheden en onzin? Het lijkt me ook geen gemakkelijk bestaan.
Heks is een dwangmatig waarheidsliefhebber. Dat heeft ook zekere nadelen. Ten eerste maakt het je kwetsbaar. De kans is groot, dat je denkt, dat de hele wereld zo in elkaar steekt. Niets is minder waar.
Ook moet je enorm uitkijken geen vreselijk vervelende moraalridder te worden. Niets is zo hopeloos, als iemand, die denkt de waarheid in pacht te hebben….
De waarheid ligt in het midden. We zijn allemaal verbonden, het afgescheiden zelf is een illusie. In dat web van verbondenheid, trilt de waarheid vaak als een bang vliegje….. Maar soms beweegt ze zich vrij als een glanzende vlinder van bloem naar bloem. En zoekt in harten, onze harten de zoete nectar van begrip, compassie en liefde.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.