Dinsdag zit ik scheldend in de auto om mijn hondje naar de oppas te brengen. De hele dag gaat alles al mis. En dat na een brakke nacht! Ik moet juist veel energie hebben vandaag, want ik ga naar de Parade met Trui.

Werkelijk elk stoplicht springt op rood. De weg is vergeven van de zondagsrijders, verdwaalde Duitse toeristen en traag kakkerlakkende lesauto’s. ‘Hoepel eens lekker op allemaal, idioten,’ bries ik onstuimig achter het stuur. Ik ben al zeker drie keer uit mijn vel gesprongen vandaag, omdat alles in het honderd loopt. Maar het helpt niks……

Een contraproductieve dag dus. Maar ik heb wel een doel: Ik moet om kwart voor vier op het station staan. Met een leuke outfit aan. En een noodrantsoen glutenvrije en lactosevrije producten. Voor het geval er niets eetbaars te vinden is op het feestterrein.

En het lukt me! Precies op het beoogde tijdstip sta ik bepakt en bezakt op Leiden CS. Geen Trui te bekennen echter. Mijn punctuele vriendin laat het lelijk afweten! Ik stuur een app waar ik sta. En een sms waar ze blijft? ‘Ik ben mijn telefoon vergeten,’ verklaart ze de radiostilte volgend op mijn getyp, als ze dan eindelijk opduikt.

Natuurlijk hebben we net de trein gemist en rijden de daaropvolgende treinen vandaag niet. Er zijn weer allerlei storingen en werkzaamheden. We moeten dus eventjes wachten. Op een ander perron. Heks haalt een complete maaltijd uit haar tas tevoorschijn. Trui zet grote ogen op.

‘Wat heb je nu toch allemaal bij je? Het ruikt heerlijk, jeetje.’ Verrukt gaapt ze naar de bakken met Dahl en salade. Ze accepteert de vork, die ik haar aanreik. ‘Prik maar een vorkje mee,’ grap ik jolig. Dit is nog maar het hoofdgerecht. De voorgerechten zitten nog in mijn rugzak.

In Amsterdam spoeden we ons naar het Waterlooplein. Daar meert een boot aan, waarop een voorstelling zal worden gespeeld: MAN MET DE MICROFOON
SPANNING EN SENSATIE OP EEN RONDVAARTBOOT. We hebben kaartjes! De boot zal ons uiteindelijk afzetten bij het terrein van de Parade.

Zodra we aan boord zijn begint de gekte. We zijn in een familiereünie beland en het wachten is nu op moeders. Even later duikt ze op en gaan we op weg. Allerlei idiote ontwikkelingen verder komen er een paar geweldige apen uit de mouw.

Heks en haar vriendin zitten geweldig te lachen. Oh, oh, wat is dit grappig. De man in de voorstelling heeft een apparaat, waarmee hij alles kan horen. Zelfs iemands gedachtes! Dit leidt tot hilarische situaties. Als hij bijvoorbeeld luistert naar de gedachten van een aantal passagiers.

Een vrouw zit naast haar man te proberen vooral niet te denken aan haar minnaar met zijn grote kolenschoppen van handen…… Een knallende ruzie tussen de geliefden volgt. Maar ook Eberhart van der Laan horen we praten als we langs het stadhuis varen. Over dreigend gevaar……..

De situatie loopt uit de hand als we ook nog worden achtervolgt door Russen in een onderzeeër, terwijl helicopters van de binnenlandse veiligheidsdienst ratelend over ons heen cirkelen……..

Zo zitten we er direct lekker in. Nog voordat we een stap op het Paradeterrein hebben gezet! Uiteindelijk meren we aan. De kop is er af.

De Parade staat ergens in een uithoek van Amsterdam. Als we het terrein betreden koekeloert een man in mijn handtas. Op zoek naar verboden zaken. Ongezien smokkel ik tegelijkertijd mijn rugzak met hapjes naar binnen.

‘Een kwestie van magie. Hocuspocus dus. Je leidt iemands aandacht gewoon af, de andere kant op….’ grinnik ik tegen een verblufte Trui. Ze heeft me al vaker zo door controles zien lopen met mijn glutenvrije picknickmandjes. En elke keer is ze weer verbijsterd.

Het heeft geregend, dus de omgeving oogt licht druilerig. De stemming is echter opperbest. Eerst lopen we natuurlijk een grote ronde over het terrein.

‘Kom, we gaan lekker een wijntje drinken,’ we zoeken een terrasje en installeren ons. Er valt zoveel te zien, we draaien onze hoofden er bijna af. ‘Hoe laat begint onze volgende voorstelling?’ Trui heeft allemaal kaartjes geregeld, zodat we zeker ergens terecht kunnen. Ik ben wel eens in Den Haag naar de Parade geweest, toen werkelijk alles was uitverkocht…..

Het is helemaal niet zo druk vanavond.  Lijkt het. We gaan een hapje eten en kunnen zo terecht. ‘Kijk eens wat een rij,’ zegt mijn maatje echter als we de tent verlaten. We zijn net voor de troepen uit gaan dineren. Hetzelfde overkomt ons als we in de carrousel willen. We kunnen zo terecht, maar mensen na ons moeten een uur in de rij staan!

Alles valt op zijn plek, alles gaat vanzelf! Ongeveer het tegenovergestelde van wat er vanmorgen bij me gebeurde…..

Na het diner zien we de voorstelling van ALINK&PLUKAARD:
WHO IS / WE ARE / WANNA BE LIKE MARTHA & GEORGE. Een voorstelling over twee oersaaie doodnormale acteurs, die graag groots en melodramatische meeslepend willen leven. Ongeveer zoals de personages in ‘Who is afraid of Virginia Woolf?’

We kunnen nog naar 1 voorstelling. Best moeilijk om te kiezen. We zien zulke grappige dingen om ons heen. Uiteindelijk besluiten we om naar DE AFGROND:
ROODKAPJE … HET WARE VERHAAL te gaan kijken. Een hilarisch toneelstuk dat nergens over gaat…..

Heks heeft ook wel eens een versie van Roodkapje opgevoerd, gebaseerd op het boek van Erich Fromm ‘Dromen, sprookjes en mythen‘. Dat weer verwijst naar Jung en diens interpretatie van het rode kapje. Het symboliseert de menstruatie van de vrouw. En grootmoeder is natuurlijk in de overgang. En de wolf is het beest in de man……

Roodkapje zet op weg naar dat ouwe wijf met haar wauwse waarschuwingen de bloemetjes maar eens lekker buiten en raakt ernstig van het rechte pad. De wolf vreet bij gebrek aan beter eerst grootmoeder maar eens op. Om zich daarna te focussen op wat jonger vlees.

In deze interpretatie heeft grootmoeder een woeste seksuele verhouding met de wolf. En Roodkapje schiet hem daarom dood met het geweer van de jager, die daarom in de bak belandt…..

‘Oh wat errug, oh wat errug,’ zingen de drie acteurs vol erbarmen. Trui en Heks liggen in een deuk. Wat een mafkezen, oh, wat is dit leuk! ‘En ze zijn helemaal niet zo piep meer, dat vond ik ook gaaf,’ zegt mijn vriendin achteraf. Ja, op de Parade hoef je niet jong, strak en mooi te zijn. Het is voor iedereen, door iedereen.

‘Ga je zo optreden?’ roepen een paar kerels naar Heks. Ik heb me natuurlijk lekker uitgedost. Maar nee. We gaan zo naar huis, het is weer mooi geweest. Mijn vriendin zit paniekerig op mijn telefoon te zoeken naar de snelste manier om op het station te komen. Het ziet er niet al te best uit, we moeten een flink stuk lopen.

‘Welke kant moeten we op?’ vragen we bij de kassa. En bij de garderobe. En nog eens hier en daar. Niemand die het weet. We lopen maar zo’n beetje achter de meute aan. Dan zien we zomaar in the middle of nowhere een taxi staan.

Er zitten geen passagiers in, we kunnen zo instappen! ‘Ik mag hier eigenlijk niet staan,’ piept de taxichauffeur. Hij krijgt dan ook direct op zijn donder van een handhaver als we het terrein afrijden. Ons maakt het niet uit. Deze schat van een man met stem van een piepkuiken rijdt ons in no time naar Amsterdam Zuid.

Daar springen we in een trein en even later zijn we thuis. Geen toestanden, geen eindeloze wandelingen, gemiste aansluitingen en wat er nog meer allemaal mis kan gaan bij zo’n thuisreis.

Op Leiden CS nemen we afscheid. ‘Wat een heerlijke avond, schat,’ roepen we tegen elkaar. Absoluut voor herhaling vatbaar!