©Toverheks.com

Oh, wat is het toch warm de laatste tijd. Heks fietst de afgelopen week elke avond met haar hondje naar het Valkenburgermeertje. Mijn monster puffend in de fietskar en ik zwoegend op mijn moeders hoogbejaarde Batavus met trapondersteuning. 

Eerst gooi ik hem een paar keer in de koele gracht. Nou ja, ik gooi een balletje in het water en hij springt een bommetje. Er zit geen seconde tussen: Alsof hij met een touwtje vast zit aan die bal……

Daarna moet hij verplicht in de kar. Zin of geen zin. Ik fiets vaak helemaal naar Wassenaar. Het laatste stuk rent Vikthor door de polder. Springt sloot in, sloot uit. We zoeken een rustig plekje aan het water aan de andere kant van het meer. Lekker in de schaduw.

Ver weg van de smeulende, naar zonnebrand riekende mensenmassa op het strand bij de parkeerplaats. Zo ver mogelijk bij hun pathetische pogingen om te barbecuen vandaan. 

Uren zitten we daar in de pufhitte, mijn trouwe viervoeter en ik.

Dan peddel ik rustig terug naar de stad. Hondje weer in de kar, want in de stad is het nog steeds bloedheet. Mijn huis lijkt wel een sauna, ondanks het feit dat alles potdicht zit overdag. Tot 2 keer toe zet ik VikThor ’s nachts nog een keer onder een lauwe douche, omdat hij toch weer behoorlijk verhit is geraakt. 

Pffff. Zomertje.

©Toverheks.com

Ik snak naar onweer. ‘Thor kom nu eens op met je hamer,’ verzucht ik dagelijks tegen mijn nieuwe goddelijke vriend. Maar de dondergod laat me kletsen en smeken. Soms zie ik in de verte iets flitsen. Soms rommelt het wat aan de horizon. Maar geen verfrissende stortbui. Geen ontlading. Het smoort en mokt.

Zaterdag eet ik met mijn oude lief van honderd jaar geleden. ‘Nee, veertig Heks, op de kop af.’ Dat vieren we. Oude koeien uit modderige sloten. Nostalgie naar de tijd van onschuld. Toen we nog niet wisten wie we zelf waren, maar wel met elkaar verbonden waren tot op het bot.

©Toverheks.com

Vol vertrouwen. Het volwassen leven lonkend. De eerste stapjes. En gelijk al struikelen.

Wat ben ik op mijn plaat gegaan uiteindelijk. De put in getuimeld. Jaren op de bodem doorgebracht, maar geen hond, die het door had. Ikzelf incluis. De rest van mijn wezen rende voor mezelf uit. Als een kip zonder kop.

Om ingehaald te worden, want zo gaat het altijd. Je kunt je niet losmaken van je schaduw. Je heksenschaduw. Die valt altijd over je heen. 

Genadeloos en keihard.

GEBROKEN VENUS   ©Toverheks.com

Dagenlang breng ik in gedachten verzonken na dit diner. Sinds de EMDR van het afgelopen half jaar komen dit soort ontmoetingen soms enorm binnen. Deuren en ramen, ja, hele kamertjes klappen open in mijn geheugenpaleis. Een ongenadige blik op mijn voormalige ik. 

Een oester zie ik. Gesloten. Potdicht. Een hele lange adem toen al. De vogel van vertrouwen, die loyale schat, gevlogen. Een eenzame oester, dat wel. Met een prachtig pareltje er in.

©Toverheks.com

Dan gaat het dit weekend toch onweren. Zo heerlijk, ik zet ramen en deuren open. De boskat gilt van ellende, hij houdt niet van onweer. Ook katten hebben soms jeugdtrauma’s! Maar als hij lekker tegen me aan mag kruipen, gaat het wel weer.

Langzaam trekt de hitte uit mijn huis. Ik hoef niet meer elke avond met de fietskar me een ongeluk te fietsen om mijn monster uit te laten. Goddank. Heks is kapot moe. Mijn lijf doet extreem veel pijnt al die inspanning. Ik las een rustpauze in. Ik neem een kleine break. Ik lig lekker voor Pampus!

Rustig zit ik op mijn balkonnetje te tikken op mijn laptop. Ik maak tekeningetjes op mijn tablet. Omgeven door de hangende tuinen van Babylon op mijn balkon: Overal bloemen. Een bij zoemt rondom mijn hoofd. Alsof ikzelf een grote bloem ben. Ze probeert in mijn ogen te kijken met haar grote facetogen! Echt waar, ik ben ervan overtuigd……