Aan het eind van de ochtend gooi ik Varkentje achter in de auto en rijd naar Zoetermeer. Woensdag acupunctuurdag vandaag. Vorige keer was ik het vergeten. Of beter gezegd: Ik dacht dat het een week later was. Deze keer zorg ik, dat ik er op tijd ben. Met een kopje thee schuif ik de behandelkamer in.

Als eerste moet ik mijn tong uitsteken. Dat is nu zo lekker aan deze behandeling: Het wordt op prijs gesteld als je het achterste van je tong laat zien! Daarna voelt mijn acupuncturist aan mijn polsen. Hij pakt een heel gevoelig plekje. Au. Als laatste zet ik mijn voeten op een koperen plaat, in mijn handen houd ik twee koperen cilinders.

Alles is met draden verbonden met een enorm apparaat en zodoende ontstaat er een circuit. Met een laserpen meet hij vervolgens mijn vingertoppen en tenen door. Op een scherm kun je dan zien hoe je lijf erbij staat.

Hier geldt de wet van het gulden midden, dus 50 scoren op een schaal van 100 is het beste. Abacadabra en ook een hele wetenschap. ‘Niet gek, Heks!’ roept mijn vriend en behandelaar. Hij is dik tevreden. ‘Ik zie een restant griep en je gewrichten aan de rechterkant van je lichaam scoren slecht. ‘ Dat klopt, maar dat is allemaal niets vergeleken met hoe het geweest is.

De griep zie je terug in overactiviteit van bepaalde organen, de longen bijvoorbeeld. Voorheen was er bij voortduring sprake van onderactiviteit. Het was niet uitzonderlijk, dat mijn waarden tussen de 20 en dertig lagen! Leve LDN!

Nu volgt een interessant gedeelte. Als een ware alchimist gaat deze Man met de Gouden Handen in allerlei laatjes rommelen. Buisjes met geheimzinnige inhoud worden in een bakje geplaatst. Dit geheel is verbonden met het circuit, waarin ik me bevind. Hierdoor wordt de ‘informatie’ van deze ‘medicijnen’ op het circuit over gedragen.

Even wordt er gecontroleerd of het plaatje klopt, dat wil zeggen: Of de afwijkende waarden in mijn systeem stabiliseren. Als dat zo blijkt te zijn, word ik enige tijd in een ‘bad’ van medicatie gezet. Tegelijkertijd richt hij nog een paar enorme magneten op mijn dikke hand…..

Tenslotte stek ik me uit op een behandeltafel in een andere kamer. Daar toont deze genezer zijn vakmanschap met naalden. Met zo weinig mogelijk naalden zoveel mogelijk effect, lijkt zijn credo. Hij prikt systemen tot leven, diep in mijn wezen. Als jaren houdt deze man me aan de praat. Nu met de LDN erbij krijgen we de vinger er meer achter. Langzaam maar zeker is er sprake van een zekere stijgende lijn. Na jaren krabbelen en kwakkelen!

Na het consult strijk ik neer bij zijn vrouw, een heel dierbaar heksenvriendinnetje van me. Ze vraagt naar mijn wel en wee en ik leg haar wat zaken voor , waar ik mee worstel. Wijze woorden spreekt ze weer, dit toverkolletje. Onze gesprekken zijn altijd sprankelend en vol herkenning. Een zielzuster van me.

Opeens zie ik prachtige glazen engeltjes voor het raam hangen.  Beeldschoon zijn ze! ‘Gemaakt door Yvona Mrakotova, een glaskunstenares. Ik ben bij haar op cursus geweest, kijk, die blauwe heb ik gemaakt!’ ‘Ik wil ook op cursus!’ roept Heks. Misschien volgend jaar. Als er genoeg belangstelling is….. Heks kan niet wachten.

Ik ga naar huis met een engeltje naast me in de auto. Die gaat iemand heel blij maken! Een supercadeautje…..