Donderdagmorgen komen de slopers. Deze Mannetjes zijn ingehuurd door een bedrijf, dat op zijn beurt weer is ingehuurd door woningbouwvereniging Portaal.

Ik heb niet zulke denderende ervaringen met een eerder door hen gecontracteerd sloopbedrijf. Ze plakten Duct tape op mijn mooie houten vloer. De lijm ging een interessante alliantie aan met de lak. Het resultaat: Kale strepen op het prachtige donkere hout in mijn woonkamer en keuken. Ook de hal kreeg een streepje mee.

Ik heb dit natuurlijk direct gemeld, toen de nieuwe verbouwing ter sprake kwam. Wel tien keer. ‘Geen Duck Tape!’ ‘Nee mevrouw, wij zeggen altijd, dat dat niet mag, daar hoeft u niet bang voor te zijn. Dat is toen gewoon heel erg mis gegaan. Maakt u zich geen zorgen.’

En je raadt het al: Duck Tape all over the place. De vloer in mijn hal zit helemaal volgeplakt. Het was gebeurd voor ik het in de gaten had. Wat een sukkels.

Dat wordt dus weer een heel gedoe om die schade te verhalen. De vorige keer hebben ze alles geprobeerd om eronderuit te komen. Ik kreeg slechts een schijntje van de ware schade uitgekeerd. En intimiderende correspondentie in gespierde taal van het sloopbedrijf op de koop toe! Mijn advocaat had het nog nooit zo zout gegeten, beweerde ze.

Deze keer ga ik alles goed documenteren. Ik maak foto’s. Ik laat hen de tape verwijderen en dat film ik. En ik leg de verwijderde tape met daarin een deel van het oppervlak van mijn vloer, het bewijsmateriaal, in een geheime kluis……

‘Ja, ik begrijp het,’ zemelt de medewerkster van Portaal, als ik haar inlicht over de vergaande slooppraktijken van het door hun ingehuurde bedrijf. ‘U begrijpt helemaal niets. Ik heb dit traject al een keer met jullie doorlopen en dat was een drama!’

‘Die lui hebben zaagsel in hun hoofd,’ zeg ik tegen Cowboy. Wat een ongelofelijke dombo’s. De jongens, die het doen. Maar ook hun bazen. En luisteren doen ze ook niet met hun frivool flapperende nutteloze uitsteeksels.

Vandaag gaan de werkzaamheden gestaag door. Er is een jongen aan het stucen. Hij zingt liederen van André Hazes. Over hoe niemand van hem houdt, hoe eenzaam hij is. Ik kijk naar zijn vriendelijke gezicht. Hij heeft iets aandoenlijks.

‘Klinkt niet best, jongen. Heb je helemaal geen vrienden?’ Hij schept met zijn troffel stucmortel op het spaarbord. ‘Mijn vrienden zijn kwaad op me. Ze willen niet met me afspreken….’ Met een grote vierkante metalen plakspaan kwakt hij de mortel op de eerder aangebrachte raaplaag.

‘Jee, dan heb je vast iets uitgespookt. Hoe is dat zo gekomen?’ Ik kijk hoe hij met draaiende bewegingen de specie verdeelt. Het is een precies werkje. Met een zekere ritmiek. Stukadoors verdienen goud geld. Vooral door ’s avonds bij te klussen. Het ziet er simpel uit, maar dat is het niet. Menig doe-het-zelver heeft na wanhopige pogingen een muur te egaliseren, toch maar zo’n handige jongen ingehuurd.

Deze handige jongen kijkt me treurig aan. ‘Ik ben te druk. Ik praat teveel.’ Vaardig verdeelt hij de smurrie over de muren. Het is een beweeglijk joch. Misschien ADHD?  ‘Balen hoor, van je vrienden…’ ‘Ach,’ Hij steekt zijn handen met het spaarbord en de plakspaan in de lucht in een gebaar van berusting.

Alsof hij zich voorneemt wat rustiger te worden neemt hij zwijgend de eerste hoek onder handen. Het duurt niet lang. ‘Kijk, hier komen ook tegels, omdat hier de douche komt. Daarom werk ik hier helemaal tot aan het plafond.’

Even later hoor ik hem weer zingen. Weer een liedje van onze grote volkszanger, maar een stuk vrolijker. Ook maakt hij een praatje met de man van Tele2. Laatstgenoemde ligt ondersteboven tussen de klerezooi in mijn werkkamer een hele nieuwe internetverbinding aan te leggen.

Zijn maat voegt zich bij de zingende stukadoor en samen klaren ze de klus. Ik hoor hun lage stemmen basbrommen in mijn kleine holle heksenbadhuis in wording.

Net als de jongens hun spullen inpakken komt mijn hulp. Ha, hoera, gezellig! Mijn huis is een grote stoffige bende. We gaan samen aan de slag. In een paar uur tijd bewerkstelligen we een waar wonder: Mijn stulpje is weer leefbaar. Weliswaar met een stapel rare voorwerpen in mijn woonkamer. Maar een kniesoor, die daarop let!