De avond dat we de doden herdenken strijkt er een duif neer op mijn balkon. Takje in de snavel. Gaat ‘ie een nest bouwen of is dit vredesduifje zojuist vertrokken uit de Ark van Noach? Op zoek naar een nieuwe frisse wereld! Nadat de vorige vergaan is….

Ik zit aan de telefoon met Don Leo. We zijn net aan het einde van een ellenlang gesprek. Maf. Ik sta paf. Mijn amoebe-bestaan is weer synchroniciteit ten top! Alles staat weer op zijn kop. Mijn leven staat al enige tijd in het teken van hevige strijd. Is het niet met de buitenwereld dan is het wel met mezelf. Dat laatste is altijd nog het lastigst. Ik delf niet graag het onderspit. Ik ben mezelf een geducht tegenstander. Bovendien geef ik ook niet zo snel op….

Maar goed, ook de buitenwereld heeft een behoorlijk steentje bijgedragen aan het ontstaan van mijn interne ‘vals yang legereenheid’. Neem nu de brief die ik een tijdje geleden krijg waar de honden geen brood van lusten. Hoe is het toch mogelijk dat sommige mensen nooit eens normaal sorry kunnen zeggen. Ze slaan je recht in je bek en dan heb jij het gedaan.

Degene die de brief geschreven heeft mist ook nog elke vorm van discretie. Heks wordt uitgebreid met Jan en Alleman besproken blijkt en dat lulverhaal gaat dan weer de halve wereld over. ‘Heks, laat het los. Je hebt toch bereikt wat je wilde? Welnu, je hoeft geen gelijk te krijgen. Nergens voor nodig. Niet meer op reageren. Wat je aandacht geeft groeit alleen maar…..’

Gelukkig zijn andere mensen wel discreet. Die maken gewoon ergens een nep Facebookaccount aan en zetten daar alle bagger op, die ze kwijt willen. Een soort  indirect vuilnisvat. Vervolgens weten ze dat onder je aandacht te brengen door bij jou in je account in te breken bijvoorbeeld. Of jou er van te beschuldigen precies datgene bij hen te doen!

Hartstikke ziek natuurlijk. Het doet sterk denken aan het fenomeen gaslighting uit de film van Alfred Hitchcock. Het is dus de kunst om je niet gek te laten maken door zulk gedoe.

De meest eenvoudige manier is gewoon blokkeren en negeren. Het nadeel is dat je nooit zeker weet waar je mee te maken hebt gehad. Hetgeen niet onbelangrijk is in geval van stalken….Een goeie tweede is een studie ervan maken. Gewoon iemand de IP adressen laten uitzoeken, zodat je zeker weet dat het om een fake account gaat en bij wie het werkelijk hoort…… Lang leve de autisten, die dit zomaar eventjes voor elkaar krijgen!

Laat ook je vrienden er naar kijken. Die hebben een frisse blik. Bovendien kun je er dan samen om lachen. En lachen is gezond. Wezenlijk zelfs als je te maken hebt met ziek gedrag.

Ook niet onbelangrijk: Aangifte doen. Of een melding. Laat een stalker bij de politie maar te boek staan als de engbek die ‘ie is. Voor het geval dat het gedrag van zo’n kwibus van kwaad tot erger vervalt….

Om beurten kijken we af en toe op het nepaccount. Er staat seksistische troep op. Onder het mom van kunst en architectuur. Oorschelpen en glurende ogen. En rare teksten. Creepy gewoonweg. Het gaat maar door ook. Wel zeven maanden achter elkaar zit iemand zich dagelijks uit te sloven om vooral niet zichzelf te zijn…..

We zien hoe de persoon plotseling allerlei pogingen doet om maar te bewijzen dat ie bestaat. We moeten erom grinniken. Tijdstippen waarop dingen worden geplaatst veranderen waar je bij staat om ons op het verkeerde been te zetten….. Plotseling is een vriendenkring zichtbaar en wat voor eentje. Mijn vrienden liggen dubbel. Allemaal instanties en podia van kunstenaars. Geen enkel echt contact.

Bevrijdingsdag is het vandaag. De zon schijnt. Ik voel me bevrijd. Het nepaccount is zeer onlangs verwijderd naar het schijnt! Vanmorgen word ik getipt door een vriendin. Als laatste stond er een mooi liedje op van Ben Harper vertelt ze me, ‘She’s only happy in the sun’. Een prachtige afsluiting van een walgelijk gebeuren. En werkelijk op mijn lijf geschreven, dat dan weer wel.

Ik wil alle vrienden bedanken die me hiermee hebben geholpen door het account te volgen en te ontmaskeren. Met name de autistische zoon van vrienden. Het is erg fijn als je er in dit soort situaties niet alleen voor staat.

Elke gek heeft zijn gebrek. En ook narcisten hebben zo hun betere kanten. Soms zeggen ze plotseling iets aardigs. Lijken het net echte mensen. Helaas is dit meestal niet gemeend. Daar moet je altijd rekening mee houden…..

Gevende narcisten zijn er doorgaans op uit om effect te sorteren. Ze investeren als het ware in toekomstige plunderingen van je landgoed door te slijmen in het grensgebied. Het gebied dat ze altijd opzoeken, om vervolgens weer grensoverschrijdend te werk te gaan.

Opluchting. Negatieve aandacht is ook aandacht, maar ik zit er niet op te wachten. Het is waar, ik ben alleen gelukkig in de zon. In het licht. Het land der duisternis bevalt me niet. Ik heb nog niet gevonden wat ik zoek, want waar ik op uit was, waar mijn hele wezen echt voor ging, bleek een grote leugen te zijn.

Maar zittend op mijn zonnige balkon op deze stralende bevrijdingsdag voel ik me net een tevreden Blauwbilgorgel: ‘Dan lig ik languit in de zon en knoester met mijn knezidon. Rabon! Rabon! Rabon!’

Stalkers: Je hebt ze in alle soorten en maten, maar meestal zijn het narcisten en psychopaten. Over het algemeen heb je niets in de gaten, totdat ze hun mond voorbij gaan praten. Ik distantieer me ervan: Ik wil lachend doodgaan!

Een hacker? Het moet niet gekker worden. Maar het kan altijd gekker…. Heks neemt maatregelen.