Jaren geleden las ik het prachtige boek “Verslaafd aan liefde, de weg naar zelfacceptatie en geluk in relaties” van Jan Geurtz. Regelmatig pak ik het uit de kast om er weer eens een stukje in te lezen.

Het is helder en toegankelijk geschreven. Het gaat over iets waar we allemaal aan lijden: Onze behoefte aan liefde. Angst voor tekort en hoe we ons vervolgens in bochten wringen om onze portie liefde binnen te vissen. Vaak ten koste van ons ware zelf.

Dat laatste leidt dan weer gemakkelijk tot veel ellende: Als je jezelf voordoet als iemand anders om maar te zorgen dat je medemens van je blijft houden dan doe je jezelf enorm tekort.

Ook de ander wordt misleidt. Die denkt misschien een heel aardig iemand tegenover zich te hebben, maar in feite is die aardigheid gespeeld om iets te bewerkstelligen. Het heeft niets te maken met de werkelijke gevoelens van degene die zich zo vriendelijk voordoet.

Volg je het nog? Het is ingewikkeld. Of we maken het ingewikkeld. We gooien dekmanteltjes over onze ware natuur, omdat we onze eigen kern niet kunnen liefhebben. En vervolgens vergeten we wie we werkelijk zijn.

Terwijl ik dit schrijf staat mijn soap, ‘The Bold and the Beautiful’ aan op de achtergrond. Ik heb een heleboel afleveringen gemist. Na de vakantie probeerde ik de draad weer op te pakken, maar de ontwikkelingen waren me iets te walgelijk. Sommige karakters vind ik zo tenenkrommend, die zou ik het liefst een schop onder hun kont verkopen. Anderen zijn zo verdorven, daar kan ik met mijn verstand niet bij…..

Laatstgenoemden zijn natuurlijk wel het leukst om te spelen. Het moet heerlijk zijn om zo ongeremd anderen te grazen te nemen. Zonder je zorgen te maken over hoezeer je die ander kwetst of over je geweten. Het is allemaal maar spel.

Het echte leven is echter geen spelletje. Al denken sommige mensen van wel, lijkt het. Zie je in een soap de acteurs regelmatig een switch maken van honderdtachtig graden in hun doen en laten en hun gevoelsleven, in het echte leven hebben dingen vaak iets meer tijd nodig…..

Maar goed, een goeie soap is natuurlijk een extract van alle drama, die je je maar kunt voorstellen. Hoog gedoseerd. Gespeeld door onverdunde extreme karakters. Het werkelijke leven trakteert je vaak op dezelfde dramatische ingrediënten. Maar iets meer verspreid door de levenssoep. Die daardoor iets minder heet gegeten wordt…..

Over het algemeen dan. Er zijn ook weer genoeg uitzonderingen. Kijk maar naar de gemiddelde gasten bij iemand als Doctor Phil. Daar verbleekt de beste soap bij….

Vandaag bestel ik het boek opnieuw voor iemand anders. Ik gun die persoon net zulke eyeopeners als ik had bij het lezen ervan. De boodschap van Geurtz is echt heel waardevol. Het is geschreven vanuit Boeddhistisch perspectief. Het is dus ook niet bepaald nieuw wat hij beweert. Maar daarom niet minder wezenlijk.

Terwijl ik over de website van de boekhandel surf kom ik nog een boek van dezelfde auteur tegen. ‘Verslaafd aan denken’. Oh, dat klinkt ook interessant. Ook Heks kan zichzelf helemaal de vernieling in denken. Een gevaarlijke bezigheid. Niet alleen ga je je er heel ellendig door voelen.

Tevens werken je hersenen als een soort zender. Al die nare gedachten stuur je het universum in, waar ze weinig anders kunnen dan zich manifesteren. Niets is zo krachtig in het bewerkstelligen van ongeluk als tobben, malen en wroeten. Het heeft een heel vervelend bijeffect. Als je iets maar vaak genoeg denkt wordt het vanzelf realiteit.

Jeetje Heks. Je bent weer lekker bezig. Dus je beweert dat je je hele leven maar zo’n beetje bij elkaar zit te verzinnen? En dat je zelf de bron bent van al je eigen ellende?

Welnee. Dat gaat me te ver. Er zijn genoeg zaken waar we weinig invloed op hebben. Zeker als individu. We zijn slechts een stofje in de grote oersoep.

Maar samen, in verbinding, is mijns inziens alles mogelijk. Dan kunnen we scheppers worden van mooie liefdesverhalen, werelden bij elkaar dromen,  levens ten volle leven. Vanuit onze essentie. Vanuit liefde. Die prachtige scheppende kracht. Liefde is alles.