Zondagmorgen vroeg gaat de wekker. Verschrikt schiet ik overeind. Voor ik het weet zit ik slaapdronken op de rand van mijn bed. Waar is de brand? Wie is er dood? Waar ben ik?

Langzaam sijpelt de grauwe werkelijkheid mijn bewustzijn binnen. Hoewel grauw? Vandaag geenszins! Ik ga namelijk lekker Indiaas zingen. Daarom ben ik zo godvergeten vroeg uit de veren.

Zorgvuldig zie ik erop toe, dat ik met mijn goede been uit bed stap. Vandaag zet Heks haar beste beentje voor. Maar eerst: Koffie! Het liefst een hele sloot. Anders heb ik sowieso geen poot om op te staan.

Na die overdosis opwekkende toverdrank met pijnstillers zie ik er geen been in om mezelf  onder de douche door te gooien. Het is bedoeld om mezelf nog eens extra wakker te schudden.

Het effect is echter totaal anders: Eigenlijk vind ik het nu al mooi geweest, maar de dag begint pas. Eventjes doorpakken dus. Kleren aan, boterhammetje in mijn klep duwen, kwast over de bleke kaken, dieren verzorgen…….

Even later zit ik in mijn kanariepiet op de snelweg. Het is heerlijk rustig op dit tijdstip. Als een speer zoef ik richting Rotjeknor. Onder aan de ring hangt een vergeten lintdorpje. Opgeslokt door de nieuwbouwwijken van de Maasstad. Heks is op weg naar een klein dijkhuisje aan dat lint. Even over tienen parkeer ik voor de deur. Het feest gaat beginnen.

Als ik het souterrain binnen kom zitten er al een paar mij bekende en onbekende dames op de grond te zingen. Hun stemmen afgedaald tot het laagste register. Ik laat me op een kussen zakken en begin mee te zoemen. ‘AaAaaaaaaaaaaAAaaaaaaaaaaaAaaaaa,’ vloeit mijn geluid in het geheel.

Onze stemmen vullen de ruimte. De Tanpura riedelt ritsen boventonen. Een gordijn aan klank daalt op ons neer. Een hele tijd zitten we zo te zingen. Stemmen we ons af op onszelf, op elkaar….. ‘Zouden meer mensen moeten doen,’ schiet er door me heen, ‘De wereld zou een betere plek worden!’

Vandaag beginnen we opeens aan een nieuwe compositie. Of eigenlijk gaan we door na een weekend? Huh? Oh ja. De dames zijn een weekendje weg geweest onlangs. Heks laat zulke dingen aan zich voorbij gaan, veel te  vermoeiend allemaal. Maar toen zijn ze dus aan dit stuk begonnen.

Release your inner COCK!!!!!!!!

‘Je kent het wel, Heks, we hebben deze raga lang geleden al een keertje gedaan,’ aldus mijn juf. Maar ik weet van niks. Al klinkt de outline me vaag bekend in de oren met de verlaagde re en dha.  Die je alleen heel kort zingt als de melodie daalt. In stijgende lijnen kom je die twee helemaal niet tegen……

Hoewel het dus allemaal nieuw voor me is zit ik geweldig lekker te zingen. Rond en vrij. Joechei. Het maakt me blij.

Als we gaan improviseren ga ik lekker los. De bitches moeten enorm lachen. Vooral mijn aloude zangmaatje Meiske. ‘Je inspireert ons Heks, door jou durf ik ook steeds meer. Ik riep laatst in dat weekend tijdens een improvisatie oefening, dat ik mijn innerlijke ‘Heks’ ging bevrijden, to release my inner cock, bij wijze van spreken dan. Maar dat klinkt natuurlijk wel heel raar, had ik even niet aan gedacht! Hahaha!’

‘Hihihi, dhrupadbitch bevrijdt haar innerlijke penis, heheheh, hahaha, giebeldegiebel…..’ zitten we eindeloos te lachen. ‘Haha,’ hikt mijn juf, ‘Je had dat gezicht van Meiske moeten zien, toen ze dat zei waar al die mensen bij zaten, die jou en je gekke voornaam niet eens kennen! Zo serieus, totdat ze zich realiseerde wat ze nu eigenlijk echt zei!’

Al lachend gaan we naar boven, waar ons een heerlijke Indiase maaltijd wacht. De hele tafel staat vol met loeihete pickles, een grote pan Dahl, een rijke salade en natuurlijk ook nog witte rijst.

We zijn met een behoorlijk gezelschap vandaag. De leraar van de man van mijn juf is er ook met zijn vrouw. Overgekomen uit Zwitserland! Hij gaat ons vanmiddag lesgeven in die complexe ritmes en begeleiden op de Pakhawaj.

Het ritme van vandaag is niet al te ingewikkeld blijkt. Ik ben erger gewend. Klap open, klap open klap klap klap, tiete gatte gadie gana. De middag vliegt voorbij. Aan het einde doen we nog eventje de compositie Demaruh Harre Karre. Ha, die kan ik me wel herinneren: Het was de eerste raga, die ik ooit heb geleerd.

‘Je hond heeft een kip gepakt,’ als ik weer boven kom krijg ik de schrik van mijn leven. Mijn makkelijke en zeer gehoorzame hondje is zomaar onder het appèl van de dochter van de juf uit gefloept. Achter een kip aan!

De schat is helemaal ontdaan. Zij is stapeldol op mijn hondje. En vice versa. Zodra ik mijn neus laat zien in Barendrecht gaat ze met hem aan de wandel. Tot wederzijds genoegen. ‘Normaal gesproken staat hij direct naast me als ik hem roep, maar nu liet hij me mooi kletsen!’

‘Ik kon hem totaal niet meer bereiken, Heks, hij werd echt helemaal wild. Die kippen liepen los in een tuin hier verderop. Opeens had hij er echt eentje te pakken. Overal witte veren…..’ Gelukkig waren de eigenaren wonderbaarlijk relaxed. Toch gaan we even navragen hoe het met de kip is. Of die kolerekip nog onder ons is…….

‘Oh, het gebeurt wel vaker, hoor,’ lacht de kippenvrouw opgewekt als ze de voordeur opendoet, ‘dat is het risico als je ze lekker los laat lopen. Met enige regelmaat stormt er een hond hier de tuin in! Die kip zit alweer in een boom te tateren.’

Ook haar man is totaal niet onder de indruk van mijn monster. ‘Dus er is echt niets aan de hand?’ Nee, ook bij nadere inspectie was er geen bloed of andere schade te bekennen op die paar verloren veren na. Gelukkig maar.

Opgelucht rijd ik wat later weer richting Leiden. In no time ben ik thuis, het grote voordeel van rijden op zondag. Op een paar zondagsrijders na (!) is er niemand op de weg. Ideaal!