Afgelopen week zijn er twee zussen te gast bij mijn dagelijkse ontbijtellendeshow. De ene is woest. Een stevige knol van een blonde dame met een prachtig krachtig gezicht. De ander zit gigantisch te huilebalken. Ze heeft iets kwetsbaars. Lange sluike donkere haren en een grote jammerende rode mond. De twee verschillen als dag en nacht. Toch hebben ze iets gemeenschappelijks: Hun opvoeding.

Die was duidelijk niet om over naar huis te schrijven, maar wel naar Doctor Phil. Een kolos van een vader heeft hen het leven zuur gemaakt. Er volgen filmpjes en interviews met vreselijke feiten over de man. Hij sloeg hen vanaf hele jong leeftijd helemaal in elkaar en ook verbaal timmerde hij er lustig op los. En de moeder? Die stond erbij en keek ernaar. Veel hadden ze niet aan het mens. Maar goed, ze had hen ook uit kunnen leveren aan de man. Of zelf mee kunnen doen!

De moeder neemt het ook nu direct op voor de vader. De arme man heeft pijn in zijn rug. Daarom doet hij zo! Mijn god. Wat een koe. Boe! Heks heeft ook vaak pijn in haar rug, maar ik sla er niet op los en scheldt anderen ook niet uit voor lelijke dikzak of stom varken. Behalve deze mensen dan.

Wat me ook nu weer verbijstert is dat er voor het gemak volledig voorbij wordt gegaan door deze ontaarde ouders aan het feit, dat het kwetsbare kinderen zijn, die ze als boksbal en vuilnisvat gebruiken. Een kind van vier in elkaar rammen omdat het met natte sokken in laarzen  thuis is gekomen uit school? Hoe hoog zijn zulke laarsjes nu helemaal? Een kind een enorme ram voor haar kop verkopen omdat ze de radio aanzet? Of van zender wisselt? Voel je je wel helemaal lekker?

Toen op school ontdekt werd, dat de kids werden geslagen waren de rapen gaar. Blauwe plekken spreken nu eenmaal boekdelen….. Vanaf dat moment werd de verbale mishandeling drie keer zo erg, maar gelukkig durfde onze held geen traceerbare sporen meer op het lichaam van de meisjes achter te laten. Dus fysiek werd de mishandeling minder.

Hij was overigens woest over het gezichtsverlies. Zijn dochters hadden hem te schande gemaakt, toen per ongeluk uitkwam dat ze bont en blauw werden geslagen. Grappig toch hoe zo’n sukkel het weer omdraait. Het is nu eenmaal nooit de schuld van de pleger!

De moeder wordt erbij gehaald. ‘Geef nu eens toe wat er gebeurd is, zo lang jij dat blijft ontkennen komen we nergens… Het feit dat je slechte dingen doet betekent nog niet dat je een slecht mens bent!’ roept de stoere dochter wanhopig.

Moeders echter begint direct haar man te verdedigen. ‘Hij heeft een slechte rug, daarom is hij altijd zo slecht gehumeurd…’ ‘Wat?’ zegt Phil, ‘Je laat hem slaan en schelden en vergoelijkt dat omdat hij rugpijn heeft? Waarom sta je hem toe om zijn dochters in elkaar te slaan?’

‘Sorry,’ zegt ze. En dat is het. Daar moeten de jongedames het mee doen. Echt gemeend klinkt het niet.

In de pauze tussen de opnamen troost mams de vader. De arme man, het wordt allemaal zo overdreven. Dat vindt de eikel zelf ook. OK, hij schold en mishandelde. Nou en? De kinderen begonnen! Het is gewoon een wisselwerking. En zo erg is ook weer niet. Alles wordt zwaar overdreven. Hij wilde zijn dochters gewoon respect bijbrengen voor hun ouders……

Respect en liefde zijn hetzelfde. Hoe denkt die man dat zo voor elkaar te krijgen? Zijn aanpak kweekt haat. De zusters haten elkaar al. Dat heeft hij al voor elkaar gekregen…… Ze zijn gezworen vijanden, maar in elk geval vertellen ze hetzelfde verhaal. Je hebt ook dergelijke gezinnen met 1 zondebok. De rest wordt lekker ontzien, maar dat kind is dan de lul.

‘Parent is a verb,’ zegt Phil. In het Nederlands niet, maar ik vind het toch mooi gezegd. De taak van een ouder is handelend optreden, niet om te reageren. Het idee dat een kind begint is sowieso absurd. Het is een kind! Reageren met een dreun of een poeier, als een olifant in een porceleinkast, slaat echt helemaal nergens op. Dat doet alleen een incompetente ouder.

De stoere dochter mag eigenlijk geen contact hebben met de vader van haar therapeut. Ze is tegen alle adviezen in toch naar de show gekomen. Haar insteek is om de zaken bespreekbaar te maken. Ze wil dat de vader toegeeft wat er gebeurd is. De man vertikt het. Hij wil respect! Zomaar. Vanuit het blinde niks.

‘Waarom kunnen die meiden me niet gewoon vergeven? Waarom doen ze zo moeilijk?’ brult de kerel nijdig. ‘Het is lastig om iemand te vergeven, dat hij over je voet rijdt terwijl ‘ie over je voet rijdt. Stop bullying!  Toon zelf eens een beetje respect.’

Volgens Phil moet de vader wat nieuwe vaardigheden aanleren. De moeder idem dito. De zussen hebben elkaar nodig, dus die haat moet ook weg. Tja.

Je bent sowieso vrij kansloos na zo’n jeugd. Geen gevoel van eigenwaarde, angststoornissen, groot kans op een chronische ziekte, pijnklachten  of een ander probleem. Zoals een eetstoornis.  Anorexia bijvoorbeeld.

De jongste dochter heeft het. De oudste heeft diagnose borderliner. En jammer voor jullie, dames, maar een normale vent zul je waarschijnlijk niet vinden. Vanaf nu val je finaal voor eikels en klootzakken, die in het beste geval niet al teveel op je vader lijken….. Maar waarschijnlijk wel.

Maar goed, de aarde is een leerschool, hoor ik net een spiritueel medium zeggen op TV. Bah natuurlijk. En wat hebben we dan toch weinig geleerd in die miljoenen jaren evolutie. Dat belooft niet veel goeds…..Vanuit deze redenatie zullen de meisjes het wel verdiend hebben. Toch? Zijn wij er weer vanaf. 😦

Blamingdad op Twitter