Tagarchief: acte de présence

Heks spaart al haar lepeltjes energie op om een avondje uit te kunnen gaan. En het lukt! Harken en sleuren, dat wel. Maar ik luister tijdens deze heerlijke avond naar een prachtig concert van Trio Da Kali: De beste band van Afrika volgens de kenners. De zaal zit stampvol. De sfeer is opperbest!

Posted on by

Die paar lepeltjes energie per dag zijn er zo doorheen……..

In de loop van de vorige week probeer ik energie te sparen. Huh? Ja, nou ja, mijn persoonlijke energie bedoel ik. Per dag heb ik maar tien theelepeltjes te spenderen, waar een normaal mens er minstens honderd heeft. Na het ontbijt ben ik al door een groot deel heen en dan moet de dag nog beginnen.

Om af en toe nog eens iets voor elkaar te krijgen moet Heks sparen. Zuinig zijn met leven, zeg maar. Niet te hard lachen, hondje uitlaten met de fiets, tussendoor liggen, liggen, liggen, me vooral niet opwinden en ga zo maar door. Soms lukt het me voor geen meter. Als iemand me willens en wetens treitert bijvoorbeeld. Dat kost bakken brandstof……

Sommige mensen hebben scheppen energie en die gebruiken ze om anderen dwars te zitten…….

‘Jeetje, Heks,’ de Don is helemaal geschokt als ik hem vertel wat er nu weer speelt, ‘Het dringt nu pas tot me door hoe erg het is! Al die tijd is dat kwartje niet gevallen. Wat vreselijk!’ Zijn stem breekt een beetje, hij is echt aangedaan, ‘en dat bij zo’n ziek mens. Want ik heb best gezien hoe het er bij jou aan toe gaat afgelopen kerst. En dat is voorwaar geen pretje.’

Ieniemienie lepeltjes keurig in het gelid

Niets aan te doen. Iemand wil je kapot wil maken. Klein krijgen. Laten voelen dat je niks in te brengen hebt…… Voor vele ogen onzichtbaar, maar pijnlijk voelbaar voor degene die het treft! Waar ken ik het van? 

Zo zit ik dus energie te sparen en tegelijkertijd lekt het weer weg middels gemene prikacties van iemand die me blijkbaar te grazen wil nemen. Iemand, die me het licht in de ogen niet gunt!

 

dit is meer mijn formaat lepeltje, meer iets voor een poppenhuis
Ik heb er maar een beperkt aantal per dag te besteden…..
en zal het ermee moeten doen….

‘Sparen, sparen Heks. Want zaterdag ga je uit!’ houd ik de moed erin. Maar zaterdagmorgen kom ik gebroken uit bed. Doodziek. Zoals bijna elke ochtend. De ene dag beroerder dan de andere met soms een redelijk normale ochtend tussendoor. Geen pijl op te trekken. Een zware kater, maar ik hoef er niet voor te drinken.

Trillerig laat ik mijn cocktail van pijnstillers inwerken. Wat moet het worden vandaag? Ik zal langzaam naar mijn uitje toe moeten werken. Eerst maar eens naar de fysiotherapeut. Hupsakee. Vooruit met de geit.

soeplepeltypes begrijpen natuurlijk niets van mijn gemodder
die gooien er gerust een schepje bovenop

Vrijdagmiddag heb ik voor een paar dagen eten gekookt. Ik hoef dan ook geen boodschappen te doen. Een beetje met mijn hondje wandelen is het enige. Mijn ventje moet aan zijn trekken komen, want vanavond zit hij alleen!

Het is voor een normaal mens niet voor te stellen hoe ongelofelijk ik moet woekeren met het kleine beetje puf dat ik heb. Hoe ik mezelf dagen loop te sparen om een avond te kunnen pieken. En dan nog ben ik een paar uur voor het geplande uitje volledig uitgeteld.

De ergsten zijn de opscheplepel-types: Boordevol energie en ze scheppen er ook nog over op!

Eerst even iets eten. Daarna kruip ik in bed. Douchen zit er niet meer in. Veel te vermoeiend. Ik moet nog uitkijken dat ik niet in slaap val om vannacht pas weer te ontwaken….

Om een uurtje of negen zet ik mijn fiets op drie sloten vast aan een rek. Het uurtje liggen en een flinke kwast over de kaken hebben wonderen gedaan. Ik zie er fantastisch uit! Aan niets is te zien dat ik al dagen bezig ben om hier acte de présence te kunnen geven. Dat ik er een uur geleden nog uitzag als een doodgeslagen guppekop.

csm_trio_da_kali_1_6c4ab2ad78.jpg

 

Het concert van de beste band van Afrika Trio Da Kali  is net begonnen. Snel geef ik mijn jas af bij de garderobe. Er is nog 1 stoel vrij en die is voor mij! Als ik zit klopt Molenaar op mijn rug. Ik kijk om en zie hem en Fiederelsje breed naar me lachen. Wat grappig, mijn vrienden zitten precies achter me! Niet zo toevallig: Ze hebben dit plekje voor me vrijgehouden vertellen ze me later.

Anderhalf uur lang luisteren we ademloos naar deze fantastische band. Aan het eind gaan we dansen. De leadzangeres geeft het goede voorbeeld. Haar kleine ronde lijf  draait vrijmoedig in de rondte. Ze schudt haar overvloedige rondingen alle kanten op. Daar steken wij dan weer stakerig en stijf bij af.

Na de show praten we met de geniale balafonist. In het frans. Hij bespeelt maar liefst twee instrumenten tegelijk! ‘Ik heb hem vanmiddag geïnterviewd, Heks,’ Frogs is er ook. ‘Hij speelt ook balafoon,’ grap ik tegen de muzikant, ‘maar hij kan nog wel een lesje gebruiken.’

Een uitnodiging om in Afrika te komen studeren volgt. Binnen de kortste keren worden er adressen uitgewisseld. Het is een vruchtbare avond!

Wat programmeren ze toch goed bij Qbus. Met enige regelmaat weten ze een wereldact te boeken in dit kleine intieme zaaltje. De toegangsprijs is zeer acceptabel. En vanavond zit het voor de verandering stampvol!

Lepeltheorie uitgelegd door UWV.

 

Eén balletje in de bek maakt nog geen circushond. Maar zodra er twee balletjes over de tong zijn volgen er waarschijnlijk meer. Sommige honden houden voornamelijk van een bos hout voor de deur…. Mijn ventje krijg je met hoog opgeworpen balletjes geheid in een goed humeur!

Posted on by

Hoera! Op stap met Baris! altijd een feestje!

‘Zullen we iets later afspreken, mijn medische afspraak is komen te vervallen,’ zo handig toch, dat appen. Het scheelt enorm veel telefoongesprekken, inspreken,  terugbellen…..

Zonder dit wonder der techniek had ik om 11 uur vanmorgen al acte de présence moeten geven ergens in the middle of nowhere. Nu draai ik me lekker nog een uurtje om in bed.

Een paar uur later tref ik Saar in de duinen. Er is bijna niemand, want het stormt behoorlijk. ‘Gelukkig staan hier nauwelijks bomen,’ roepen we optimistisch tegen elkaar, als we een enorme afgebroken tak op het pad zien liggen. Jeetje, wat een balk. Ik kijk naar de boom waar  hij vanaf is gewaaid. Er is weinig van over……

Dit is de vrouw. Met haar eeuwige hoedje. Niet gek toch? Je kunt het slechter treffen, geloof me. Woef!

De hondjes deert het niet. Baris loopt met zijn enorme lijf, staart omhoog, voor ons uit te galopperen. En VikThor is weer zo vrolijk. Olijk probeert hij het balletje van zijn grote vriend af te pakken. Maar hij raakt uiteindelijk zelf zijn balletje kwijt!  Zijn opponent loopt uitdagend te paraderen met maar liefst twee ballen in zijn bek. Met gemak.

In het duinpannetje van Ysbrandt strijken we even neer. Saar heeft iets verrukkelijks gebakken en Heks heeft verse muntthee meegenomen. De hondjes vermaken zich in het water. Eindeloos proberen ze elkaars balletje in te pikken. Af en toe laten we hen flink zwemmen.

De taart van Saar.

Als VikThor echter alleen nog maar kuilen wil graven houden we het voor gezien. Hij roept ter plekke een privé zandstorm over ons af, terwijl we net zo heerlijk in de luwte zaten! Wat is dat toch met honden dat ze altijd menen jou in te moeten graven?

Even later tornen we weer tegen de storm op. We wapperen het hele duingebied door. Er is bijna niemand! ‘Lekker hoor,’ roepen we blij. Hoe minder zielen hoe meer vreugd: Voor Baris dan.

Elke week feest!

Deze stoere onverschrokken herplaatser heeft bitter weinig vertrouwen in zijn medemens. Zodra er wandelaars in zicht verschijnen lijnt Saar haar dierbare bakbeest aan. Hij laat het zich graag aanleunen. Dicht tegen zijn vrouwtje aan passeert hij de onverlaten.

Behalve als hij het wel vertrouwt. Als de passerende mensen zelf wat sukkelig ogen. Of als ze hele kleine lieve hondjes bij zich hebben. Of pasgeboren puppy’s. Dan weigert hij zich simpelweg aan te laten lijnen. ‘Nergens voor nodig,’ seint hij in zo’n geval naar Saar. Raar? Maar waar! Heks ziet het met haar eigen heksenogen.

Saar en haar schaduw!

We houden het uren vol. Zo kan het gebeuren dat eenmaal thuis VikThor volledig gestrekt ligt. Dat komt bijna nooit voor. Mijn ADHD-hondje is niet of nauwelijks af te matten. Het kost me dagelijks bakken energie om hem van de zijne af te helpen. En dan ben ik bekaf en wil hij alsnog spelletjes doen als we thuiskomen.

Vandaag is meneer compleet uitgevloerd. Pas in de loop van de avond probeert hij me weer tot een spelletje te verleiden.

Baris bereidt zij grote truc voor. Ha, goed opletten nu……

Elke avond gooit Heks eindeloos balletjes op, die mijn monster dan zo uit de lucht moet opvangen. Ik begon met simpele rechttoe rechtaan balletjes, maar tegenwoordig lijkt ons spel meer op een honkbaltraining dan hondbal……..

En Heks heeft zich ontwikkeld tot een eersterangs pitcher. Moeiteloos werp ik een fastball, of een lekkere changeup of een onverwachte slider. En mijn hondje? Hij wurmt zich in de raarste bochten en produceert de meest idiote sprongen, maar de meeste balletjes vangt hij. Vooral als hij zich een tijdje op een bepaald type worp heeft toegelegd……

Heb jij nou twee ballen in je bek, Baris? Wat knap! Dat wil ik ook! Jeetje! Gompie!

De laatste weken is mijn superhondje zich op nog in een andere tak van balsport aan het bekwamen: Prop zoveel mogelijk ballen in je bek. Hij is geïnspireerd geraakt door zijn grote vriend Baris. Die loopt met enige regelmaat met een paar ballen in zijn bakkes.

‘Dat kan ik ook. Het is mogelijk, ik weet het zeker…..’ zie je mijn kleintje bijna denken. En het is hem onlangs zowaar gelukt om twee exemplaren tegelijk te vervoeren! Dolgelukkig brengt hij zijn buit bij me…..

Nee zeg, drie ballen maar liefst!

Maar oh jee, Baris heeft ook niet stilgezeten de laatste weken. Gisterenmiddag tegen het eind van de wandeling showt hij VikThor zijn nieuwste trucje: Maar liefst drie ballen balanceren plotseling in zijn gigantische megamuil!!!!!

Hier zwem ik in zee. Golven vallen erg mee. Romantisch hoor…..

VikThor loopt ’s avonds trots met zijn twee balletjes. Het is hem opnieuw gelukt. En deze keer ging het iets gemakkelijker……. Snel probeer ik er een foto van te maken voor Saar. Helaas. Tegen de tijd dat ik mijn telefoon heb gevonden heeft hij er alweer eentje laten vallen…….

Nog een beetje oefenen dus!

Met mijn grote vriendin en haar kleine hondje. Met een groot karakter. Klaas is op zijn tweede verjaardag plotseling veranderd in een oude chagrijnige man naar het schijnt.

Ha, een tijdelijke vijver in het park. spelen!!!!!!!