Heks is in de lappenmand. Vanouds lig ik het grootste deel van de tijd gestrekt. Balen hoor. Ik probeer te achterhalen wat er loos is. Zo gebruik ik puffers tegen de bronchitis. De apotheek belt om me te melden, dat er lactose in die medicatie zit. Ik mag dat absoluut niet binnenkrijgen, want dan werkt mijn enige medicatie, die echt wat doet voor mijn immuniteit, LDN, niet.

Wat is dat toch voor’n hopeloos gedoe met die reguliere medicijnen? Stoppen ze een allergeen en bovendien slijmvormend goedje in iets dat je inhaleert omdat je omkomt in het snot.

‘Lekker goedkoop’ reageert mijn acupuncturist droog, als ik het hem vertel, ‘ er bestaan wel puffers zonder die troep , de zogenaamde aerosols, maar die zijn wat duurder.’ Hij grimast en heft zijn handen in een gebaar van onmacht. ‘Dus dan stop je maar iets uiterst slijmvormends in medicatie, die direct in de longen beland.’ Hij prikt een paar venijnige naalden in mijn voeten. ‘Ik ruik dat gif, dat je je hondje geeft, lieve Heks. Je wasemt het gewoonweg uit je poriën.’ Volgens hem ligt hier de hoofdoorzaak van mijn hevige terugval. Hond weer gezond. Baas legt het loodje……

Gisterenavond ben ik toch naar de koorrepetitie gegaan. Ik moet mezelf een enorme schop onder mijn kont verkopen, lamlendig als ik me voel. Maar ja, Ik ben nu eenmaal bepaald geen watje. In tegenstelling tot het heersende beeld rondom de ziekte ME. Zoals jullie misschien weten moet ik het van die bijeenkomsten hebben, want thuis voer ik geen bal uit over het algemeen.

Tot mijn verbazing zit er een volledig koperblazers orkest, koperensemble NEOS Brass, in het midden van de zaal! Het koor zit er omheen. Ik zit op de voorste rij bij de alten, op zo’n dertig centimeter afstand van een flinke schuiftrompet. ‘Tetteretet!!!!!!!!!’ Jubelt het instrument enthousiast. De blazer is aan het inspelen.

Binnen tien seconden verhuis ik naar de achterste rij. Ik heb mijn gevoelige oren lief. Ik hou van mijn trommelvliezen! ‘Ik heb mijn gehoorapparaat al uitgedaan’, zegt mijn buurvrouw. Maar toch verkast ook zij even later naar een plekje achterin.

‘Ha Heks, wat leuk dat je vast lid van ons koor wordt!’ Roepen de dames op de rij naast me. Het nieuwtje, dat ik van projectlid switch naar volwaardig lid heeft al de ronde gedaan. ‘Welkom! Hartstikke leuk, we zijn er blij mee!’ Ik kijk naar de vrolijke gezichten met glimmende pretogen. Hier hoor ik voortaan bij, ik heb mijn koor gevonden. Eerst vond ik de dirigent, Wim de Ru is fantastisch! En daarna ontdekte ik dit koor, zijn koor, waar hij al jaren de scepter zwaait in de vorm van een dirigeerstokje dan. Ofwel met een duur woord: baton.

De repetitie is heftig. René Samson, de componist van het stuk, is ook aanwezig. Onverstoorbaar loodst Wim ons de avond door. In de kakofonie van geluid blijft hij de rust zelve. Heks heeft niet veel stem en een bonkend snothoofd. Bovendien kan ik mezelf niet verstaan. En ik hoor de andere alten ook niet. Wat moet dat gaan worden? Over een maand is de uitvoering al!

Zoals altijd komt het allemaal goed. Ik heb dat nu al zo vaak meegemaakt. Deze uitvoering wordt echt superspeciaal. Het zijn Hebreeuwse klaagliederen in een zeer modern atonaal jasje. Vol schurende dissonanten. Een wereldprimeur in een prachtige kathedrale kerk. ‘Kinot’ van René Samson in de Pieterskerk te Leiden. Gezongen door Ex Animo onder begeleiding van Wim de Ru. Vrijdag 28  november 2014. Zet het in je agenda. Er zijn nog een paar kaarten verkrijgbaar, maar het ziet er naar uit dat het uitverkocht raakt.

Voor de liefhebbers van klassiek klassiek zingen we ook het prachtige Requiem van Mozart. Een eitje vergeleken met Kinot!