Gisterenavond ga ik eindelijk weer eens naar het koor. Na wekenlang griepgegrom en ander gedoe geef ik mezelf een flinke schop onder mijn kont richting repetitie. In feite ben ik uren bezig om mezelf zover te krijgen, maar het lukt! Slechts drie minuten te laat schuif ik de kerk binnen. Mijn koorgenoten zijn al aan het inzingen.

Geef mij maar zo’n lekker ouwe taart

Snel gooi ik mijn tas op de grond en mijn armen in de lucht. ‘Glissando naar beneden!’ roept onze dirigent. ‘Wiewieuwieuwwieuwwieuw!’ klinkt het uit alle monden. En even later ‘Hallelujaahahahahahaha!’

Naast mijn stoel op de hoek van de voorste rij staat een vreemde vrouw. Als we klaar zijn met inzingen gaat ze er op zitten. ‘Ik zit daar altijd in verband met mijn muziekstandaard. Die kan ik niet kwijt als ik meer naar achteren zit. Ik ben een paar weken ziek geweest.’

Om het lastig te maken: Gemene wijven zien er in werkelijkheid niet altijd eng uit.

De vrouw geeft aan dat ik maar een stoel ergens vandaan moet pakken. ‘Je mag die wel naast me zetten.’ God, wat aardig! Mijn plekje inpikken en dan moet ik buiten het koor plaatsnemen. Ik kijk verbijsterd naar haar ongeïnteresseerde grijze krullenkopje. Ze is niet van plan om te wijken, dat is duidelijk!

In de pauze klaagt mijn vaste buurvrouw. ‘Ja, ze wilde naast me zitten, normaal zit ze ergens anders naast een vriendin. Ik heb gezegd dat jij daar altijd zit, maar dat interesseert haar blijkbaar niet. Achter me zaten ze ons uit te lachen. ‘We doen niet aan vaste plaatsen, hihihi.’ Wat zijn vrouwen toch soms gemeen. Echte loedertjes zitten er op ons koor!

Om sommige mensen kun je maar beter met een grote boog heen

‘Lukt het zo?’ zegt de tante naast me quasi vriendelijk. Je ziet aan niets af dat het zo’n krengetje is. ‘Het is niet fijn om buiten het koor te zitten, vooral als je al weken niet geweest bent,’ bits ik quasi beleefd terug. Wat een appeltaart! De rest van de avond negeer ik haar min of meer. De ervaring leert dat je gloeiende best doen in zo’n geval averechts werkt. Ik ga er geen energie in stoppen in elk geval.

Gemene wijven pik je er echt niet zo gemakkelijk uit

Ik ben mijn bril ook nog vergeten. Ik zie geen moer! Het meest mis ik echter mijn vaste buurvrouw. Een schat van een vrouw. We hebben altijd lol. Ik ben stapelgek op haar.

‘Mijn zoon is toch zo dol op me,’ lacht ze onlangs vrolijk, ‘Ik weet niet wat het is. Ik doe toch niets bijzonders…’ Ik grinnik inwendig. Ze hoeft niets speciaals te doen. Ze is bijzonder!

Met drie oktober betrap ik haar op swingen bij een band in de buurt van de Blauwpoortsbrug. Ze is ver in de zeventig! Haar zoon moet haar later aan haar lange geverfde haren wegslepen. Zelf wil ze nog lang niet naar huis….. Geweldig! Als ze het voor elkaar zou krijgen klom ze ongetwijfeld ook nog op het biljart.

‘Volgende week kom ik gewoon heel vroeg. Dan zit ik weer gezellig naast je,’ fluister ik haar toe aan het eind van de avond. Ik ga geen ruzie maken met de dame die mij van mijn plekje heeft verdreven.

Snappen doe ik het niet. Zelf zou ik zoiets heel anders aanpakken. Maar ja. Ik ben een pleaser. Ik ben een gever. Ik ben van het harmoniemodel. Ik wil het mensen naar de zin maken. Ik ga uit van vriendschap en liefde als het eventjes kan. IEDEREEN IS MIJN PARTNER. Ik gun een ander wat. Ik zou haar in een dergelijk geval grif mijn plekje hebben afgestaan! Met excuses voor het ongemak!

-Tenminste, zo denk ik graag over mezelf. Wetenschappelijk onderzoek wijst uit, dat mensen over het algemeen een veel positiever beeld van zichzelf hebben dan de directe omgeving….-

Sarcasme is verleidelijk, maar verkilt het hart….

Gelukkig maar. Je zal zo’n zelfzuchtige zuurpruim zijn! Dat is ook niet alles! Enorm schrikken elke ochtend als je in de spiegel kijkt……

Ze heeft vast een leuke avond gehad, zittend op haar eigen gelijk. Want dat heeft ze. Ons koor kent geen vaste plekken…… Ze kan tevreden zijn: Ze heeft in elk geval haar punt gemaakt! Er bestaat ook een gerede kans, dat de uitwerking van haar minne actie haar volstrekt ontgaan is. Alsmede de actie zelf.

Er wordt veel geslaapwandeld in de mensenwereld. Met open ogen. En een hart van beton.

De meeste mensen hebben volstrekt niet in de gaten dat ze op je hart trappen.