Tagarchief: bekaf

Eén balletje in de bek maakt nog geen circushond. Maar zodra er twee balletjes over de tong zijn volgen er waarschijnlijk meer. Sommige honden houden voornamelijk van een bos hout voor de deur…. Mijn ventje krijg je met hoog opgeworpen balletjes geheid in een goed humeur!

Posted on by

Hoera! Op stap met Baris! altijd een feestje!

‘Zullen we iets later afspreken, mijn medische afspraak is komen te vervallen,’ zo handig toch, dat appen. Het scheelt enorm veel telefoongesprekken, inspreken,  terugbellen…..

Zonder dit wonder der techniek had ik om 11 uur vanmorgen al acte de présence moeten geven ergens in the middle of nowhere. Nu draai ik me lekker nog een uurtje om in bed.

Een paar uur later tref ik Saar in de duinen. Er is bijna niemand, want het stormt behoorlijk. ‘Gelukkig staan hier nauwelijks bomen,’ roepen we optimistisch tegen elkaar, als we een enorme afgebroken tak op het pad zien liggen. Jeetje, wat een balk. Ik kijk naar de boom waar  hij vanaf is gewaaid. Er is weinig van over……

Dit is de vrouw. Met haar eeuwige hoedje. Niet gek toch? Je kunt het slechter treffen, geloof me. Woef!

De hondjes deert het niet. Baris loopt met zijn enorme lijf, staart omhoog, voor ons uit te galopperen. En VikThor is weer zo vrolijk. Olijk probeert hij het balletje van zijn grote vriend af te pakken. Maar hij raakt uiteindelijk zelf zijn balletje kwijt!  Zijn opponent loopt uitdagend te paraderen met maar liefst twee ballen in zijn bek. Met gemak.

In het duinpannetje van Ysbrandt strijken we even neer. Saar heeft iets verrukkelijks gebakken en Heks heeft verse muntthee meegenomen. De hondjes vermaken zich in het water. Eindeloos proberen ze elkaars balletje in te pikken. Af en toe laten we hen flink zwemmen.

De taart van Saar.

Als VikThor echter alleen nog maar kuilen wil graven houden we het voor gezien. Hij roept ter plekke een privé zandstorm over ons af, terwijl we net zo heerlijk in de luwte zaten! Wat is dat toch met honden dat ze altijd menen jou in te moeten graven?

Even later tornen we weer tegen de storm op. We wapperen het hele duingebied door. Er is bijna niemand! ‘Lekker hoor,’ roepen we blij. Hoe minder zielen hoe meer vreugd: Voor Baris dan.

Elke week feest!

Deze stoere onverschrokken herplaatser heeft bitter weinig vertrouwen in zijn medemens. Zodra er wandelaars in zicht verschijnen lijnt Saar haar dierbare bakbeest aan. Hij laat het zich graag aanleunen. Dicht tegen zijn vrouwtje aan passeert hij de onverlaten.

Behalve als hij het wel vertrouwt. Als de passerende mensen zelf wat sukkelig ogen. Of als ze hele kleine lieve hondjes bij zich hebben. Of pasgeboren puppy’s. Dan weigert hij zich simpelweg aan te laten lijnen. ‘Nergens voor nodig,’ seint hij in zo’n geval naar Saar. Raar? Maar waar! Heks ziet het met haar eigen heksenogen.

Saar en haar schaduw!

We houden het uren vol. Zo kan het gebeuren dat eenmaal thuis VikThor volledig gestrekt ligt. Dat komt bijna nooit voor. Mijn ADHD-hondje is niet of nauwelijks af te matten. Het kost me dagelijks bakken energie om hem van de zijne af te helpen. En dan ben ik bekaf en wil hij alsnog spelletjes doen als we thuiskomen.

Vandaag is meneer compleet uitgevloerd. Pas in de loop van de avond probeert hij me weer tot een spelletje te verleiden.

Baris bereidt zij grote truc voor. Ha, goed opletten nu……

Elke avond gooit Heks eindeloos balletjes op, die mijn monster dan zo uit de lucht moet opvangen. Ik begon met simpele rechttoe rechtaan balletjes, maar tegenwoordig lijkt ons spel meer op een honkbaltraining dan hondbal……..

En Heks heeft zich ontwikkeld tot een eersterangs pitcher. Moeiteloos werp ik een fastball, of een lekkere changeup of een onverwachte slider. En mijn hondje? Hij wurmt zich in de raarste bochten en produceert de meest idiote sprongen, maar de meeste balletjes vangt hij. Vooral als hij zich een tijdje op een bepaald type worp heeft toegelegd……

Heb jij nou twee ballen in je bek, Baris? Wat knap! Dat wil ik ook! Jeetje! Gompie!

De laatste weken is mijn superhondje zich op nog in een andere tak van balsport aan het bekwamen: Prop zoveel mogelijk ballen in je bek. Hij is geïnspireerd geraakt door zijn grote vriend Baris. Die loopt met enige regelmaat met een paar ballen in zijn bakkes.

‘Dat kan ik ook. Het is mogelijk, ik weet het zeker…..’ zie je mijn kleintje bijna denken. En het is hem onlangs zowaar gelukt om twee exemplaren tegelijk te vervoeren! Dolgelukkig brengt hij zijn buit bij me…..

Nee zeg, drie ballen maar liefst!

Maar oh jee, Baris heeft ook niet stilgezeten de laatste weken. Gisterenmiddag tegen het eind van de wandeling showt hij VikThor zijn nieuwste trucje: Maar liefst drie ballen balanceren plotseling in zijn gigantische megamuil!!!!!

Hier zwem ik in zee. Golven vallen erg mee. Romantisch hoor…..

VikThor loopt ’s avonds trots met zijn twee balletjes. Het is hem opnieuw gelukt. En deze keer ging het iets gemakkelijker……. Snel probeer ik er een foto van te maken voor Saar. Helaas. Tegen de tijd dat ik mijn telefoon heb gevonden heeft hij er alweer eentje laten vallen…….

Nog een beetje oefenen dus!

Met mijn grote vriendin en haar kleine hondje. Met een groot karakter. Klaas is op zijn tweede verjaardag plotseling veranderd in een oude chagrijnige man naar het schijnt.

Ha, een tijdelijke vijver in het park. spelen!!!!!!!

‘Broken circle breakdown’ is een prachtige film, maar blij word je er niet van. ‘Ga er vooral niet naar kijken,’ raadt Heks haar vriendin met klem af om voor de herhaling te gaan. Blij dat ik er wel naar gekeken heb. Het is een juweeltje!

Posted on by

Zaterdagnacht zie ik een prachtige film op televisie, ‘The broken circle breakdown’ van de regisseur Felix van Groeningen uit 2012. Als een mokerslag komt het verhaal bij me binnen. Nog ruim anderhalve dag ben ik er beroerd van. Wauw. Als je dat teweeg brengt bij je medemensen, dan kan je er wat van: Regisseren….. En acteren………

Ook de montage is subliem. Al raak ik soms de kluts kwijt naarmate de avond vordert. Maar dat ligt aan mezelf, ik ben bekaf.

‘Het mooie aan de film vind ik juist, dat je niet het gevoel hebt dat je wordt gemanipuleerd. Ik haat tearjerkers zoals ooit ‘Terms of endearment‘ bijvoorbeeld. Ja, ik weet het, dat is honderd jaar geleden. Ik zag die film in mijn studententijd met leden van een theatergezelschap waar ik in speelde. Iedereen vond het prachtig, maar ik kwam er kwaad uit……’

Ik zit bij vrienden te eten. Gentse kippewaterzooi. Erg lekker. Als kind heb ik het ook ooit gegeten, maar daar heb ik geen beste herinnering aan. De naam klonk vies. Het smaakte smerig. Toch moest ik het naar binnen stouwen. Met lange tanden sloeg ik me erdoorheen. ’s Nachts kotste ik alles weer uit: Ik bleek een buikgriepje onder de leden te hebben…….. Gelukkig krijgt de waterzooi een nieuwe kans! Het is het absoluut waard.

Alles krijgt een tweede kans.  Altijd.

‘Ja, die film is waanzinnig populair in België,’ mijn Vlaamse vriendin heeft er al veel over gehoord. ‘Ik raad hem niet aan, tenzij je net als ik je een dag flink ellendig wilt voelen,’ grijns ik ondeugend. We lijden beiden aan een overdosis spiegelcellen in onze hersenpan. Dit soort films zijn een ware beproeving voor ons zenuwstelsel…….

Waarom ben ik zo geraakt door de film? De dingen die de personages overkomen staan mijlenver van me af. Ik heb geen man, kind of bluegrassband. En ik raak al die dingen ook niet kwijt.

Je kind verliezen, het ergste wat er is. Natuurlijk. Ik kan er helemaal niet tegen als kinderen lijden. Ook.

Heks huilt waarschijnlijk om haar eigen verliezen. Niet een man of kind. Niet mezelf. Maar ik heb wel een paar zeer gevoelige verliezen geleden en ook ik loop tegen een muur aan in een poging mezelf weer vlot te trekken. Ook ik heb moeten knokken tegen het gevoel dat het niet meer hoeft….. Dat je er geen zin meer in hebt.

Ik moet mezelf als het ware opnieuw uitvinden. En ik vind mezelf niet leuk in mijn nieuwe gedaante. Misschien gaat dat nog komen, maar ik kan slecht wennen aan het negeren van mijn spiegelcellen.

Wat me ook bijblijft van de film is die prachtige liefdesrelatie. Wat een mooie mensen bij elkaar. Wat is het toch heerlijk als een man en een vrouw van elkaar gaan houden. ‘Zo wil ik ook nog eens verliefd worden,’ zeg ik bij mezelf. En wie weet. Als het me lukt om over narcisten en psychopaten heen te stappen, leugenaars en opportunisten te doorzien, mijn eigen angsten te laten voor wat ze zijn…….

Dan komt er misschien nog wel een keer een vrijgezellige meneer.