Tagarchief: lang geleden al ontdekt

Echte liefde vergt veel moed, want je verplicht je om pijn weg te nemen en welzijn te bewerkstelligen…… Hmmm. En als dat nu niet lukt? Als je poging meer weg heeft van water naar de zee dragen? Heks is het zat om gevoelde nattigheid naar die grote plas te sjouwen. Ook het dweilen met de kraan open kan me niet langer bekoren……

Posted on by

‘True love takes a lot of courage, because it is a commitment to help remove suffering and offer well-being….’ leest Kras voor. Het is weer ‘Sangha voor Kneusjes’ avond. Vorige week hebben het een keertje overgeslagen, omdat ik perse naar het strand wilde. Het was toen tenslotte meer dan dertig graden!

Ik heb er geen spijt van: Het was ongelofelijk zwoel en heerlijk aan zee. Heks heeft er een fantastische avond stukgeslagen met haar lekkere hondje!

Remove suffering and offer well being. Maar tot welke prijs? En als het een eenzijdig gebeuren is, moet je er dan wel mee doorgaan? Gedachten tollen door mijn hoofd, terwijl ik naar de bel luister. Ik beoefen de adem soetra, maar halverwege zit ik weer te tobben. Ik kom niet verder dan lichaam en emoties. Mijn alles behalve lege geest spuit onstuitbaar ideeën door mijn kop.

Ik keer terug naar mijn adem. Telkens opnieuw. Koppig. Volhardend. Gesterkt door de naast mij ademende Kras.

Langzaam dwarrelen de gedachtes voor mijn voeten. Vormen een tapijt van onbegrip om me heen. Voorzichtig loop ik over mijn onvermogen. Sta er op. Erken mijn beperkingen. Stel eindelijk mijn grens.

Op weg naar huis springt VikThor net niet in een moddersloot. Het scheelt een haar. Vanmiddag lag hij wel in diezelfde baggersloot te spartelen. Heerlijk vond ie het. Zijn grote vriend Baris stond weer verbaasd naar mijn pikzwarte monster te kijken.

Vandaag zet ik een streep onder mijn poging iemand te helpen. Het lukt niet. Natuurlijk weet ik ook wel dat ik weer in mijn zelfde groef ben geschoten: Iemand die ik op dat moment niet of nauwelijks ken staat op mijn stoep met een heleboel problemen.

Heks vindt het zo erg dat ze het niet over haar hart kan verkrijgen om die persoon weg te sturen. Langzaam word ik opgegeten door andermans problematiek. Het trekt een zware wissel. Ook zit ik weer eindeloos te luisteren. En niet naar de meest gezellige verhalen.

In dit geval heb ik ook nog geweldig mijn nek uitgestoken. Zonder resultaat. De wereld zit vol ellendelingen en hun slachtoffers. Ik heb er weinig invloed op. Zacht uitgedrukt.

Mijn acties zijn niet zonder gevaar. De malloot waar mijn protégé last van heeft is zeer goed in staat om Heks het leven zuur te maken. Vooral omdat hij hier in de buurt woont. En geen last heeft van scrupules als het gaat om dierenmishandeling en andere narigheid……

Na opnieuw een zeer lange adem bij al deze problematiek treft het inzicht me dat ik echt niet goed bezig ben. Vorig jaar heb ik een aantal mensen de wacht aangezegd, die eindeloos tegen me aan zaten te kwaken over hun ellende. Iets dat ikzelf niet doe. Ik sta het mezelf niet toe! Het is gewoon weinig verheffend om chronisch te mekkeren. Ik heb genoeg te zeuren, dat wel, maar ik wil het niet.

Waarom lukt het me dan niet om anderen de mond te snoeren als ze me doorzagen met hun gehuilebalk? Waarom laat ik volstrekt gezonde mensen met een geweldig leuk leven zo parasiteren op mijn beperkte energie?

Gisterenavond realiseer ik me weer dat ik er geen last van heb als ik in mijn heksengedaante sta. Als de Godin in me doorschemert is er niets aan de hand, die bron is eindeloos. Pas als ik op persoonlijke titel willekeurige getroebleerde mensen ga lopen steunen gaat het mis……

Dus als je aan mijn kop wilt komen zaniken over je ellende: Maak een afspraak voor een  ouderwetse paranormale behandeling! Je moet daar wel voor betalen, zo schiet ik er zelf ook nog wat mee op. Bovendien werkt zo’n behandeling beter als er voor wordt geschokt heb ik lang geleden al ontdekt…….

‘Kom maar hier, panter,’ zeg ik wat later tegen mijn boerenridder. Ee Zwarte heeft zich tegen mijn heksenhanden genesteld. Sinds zijn avontuur in het museum heeft hij last van zijn buik. Het gaat wel steeds beter, maar het rommelt nog steeds. Daarom zoekt hij elke avond mijn gouden handjes.

‘Godin, geeft die jongen je gulden liefde,’ terwijl ik het in mezelf reciteer voel ik mijn handen kloppen. Ikzelf stroom ook vol met haar geweldige oerkracht….

De Vader heeft de wereld dan misschien geschapen, maar de Godin heeft haar gebaard. We zijn allemaal uit haar voortgekomen. Pas als het vrouwelijke weer wordt gerespecteerd is er hoop voor de wereld. Voorlopig proberen we echter onze grote Moeder te vernietigen.

Grappig eigenlijk, want dat is onmogelijk. De kans is veel groter, dat wij, miezemuizige mensenkinderen, eraan gaan! Zelfs al explodeert de aarde: Het heelal blijft nog wel even bestaan!

Remove pain an offer well-being? Ja graag. Vanuit mijn goddelijke bron. Mijn hart.

edf24c238eb4f956965fd39a750b07f1

 

Geïmpregneerd met woede? Dan spoor je toch niet? Inderdaad….. Toch komt het in de beste families voor. Maar niet getreurd en genoeg gezeurd. Heks is iets op het spoor: Ik ga mijn woede beteugelen met Delphinium. Ofwel Ridderspoor.

Posted on by


Oh, wat ben ik toch moe. Woensdag zit ik bij de homeopaat. ‘Hoe gaat het?’ vraagt ze natuurlijk. Ja, moe. Moe, moe, moe. Nou moe. Het went niet. Nooit.

‘En ik ben kwaad. Zo boos. Ik ben een vat vol woede. Het komt bij het minste, geringste naar boven. Mensen die op de fiets SMSen maken me razend bijvoorbeeld. Ik ben onlangs op de fiets aangereden door zo’n hopeloos figuur. Ik werd zo kwaad, dat ik ben weggefietst. Niets voor mij!’

‘Vandaag of morgen raak ik nog eens in de problemen door die oncontroleerbare woede. Soms ga ik liever helemaal niet naar buiten om triggers te vermijden. Maar ook binnenshuis is er nog genoeg om me over op te winden.’

‘Ik wil geen zuur oud wijf worden, maar ik ben hard op weg. Ik ken genoeg mensen, die altijd met hun vingertje zwaaien. En soms blijft het niet bij een vingertje. Mijn eigen vader was zo, altijd kwaad of onderweg om kwaad te worden. En hij had het ongetwijfeld geërfd van zijn voorouders. Ik ben genetisch geïmpregneerd met woede. En ik heb het vaak over me heen gekregen……’

‘En dan al die kwaaie partners in mijn leven. Ik zocht hen er onbewust op uit….. Dat riep dan uiteindelijk die woede in mijzelf weer op. En dat moest dan weer worden onderdrukt. Want ik kan niks met die woede. Het rent door mijn lijf, ik kan er geen kant mee op. Een flinke scheldpartij is het hoogst haalbare….’

‘Je kunt het intussen wel voelen. Je kunt er wel bij komen. Dat is echt een enorme stap vooruit,’ mijn homeopate laat zich niet uit het veld slaan door mijn gesomber.

Ze heeft gelijk. Er zijn zeker voordelen verbonden aan contact maken met wat er diep in je leeft.

‘Buiten die woede ben ik wel weer veel levendiger. Een hondenvriendin zei me vandaag dat ik er zo geweldig uit zie momenteel. Zeker vergeleken bij afgelopen winter. Toen was ik compleet lamgeslagen…… Mannen fluiten me voortdurend na op straat. Gisteren in de milieustraat heb ik zelfs ouderwets een enorme file veroorzaakt.’

‘Eerst ging de man achter de balie gezellig uitgebreid met me flirten. Hij was ooit getrouwd geweest met een juffrouw Toverheks. Een kwaaie heks helaas. Maar wel met dezelfde naam als Heks. Dus. Toen ik weer buiten kwam stond er een mega rij auto’s te wachten. Bewusteloze bestuurders door de hitte….. Goddank. Ze waren gewoon te sloom om zich op te winden. ‘

We moeten er hartelijk om lachen. ‘Een grote kerel zat zich in een soort hijskraan geweldig voor me uit te sloven. Tenslotte stapte hij uit om ook alweer een lekker potje te flirten. Een beschaafde oudere heer sjouwde mijn hele auto leeg. Ook bij het chemisch afval werd ik met open armen ontvangen…….. Heerlijk. Ik moet eens vaker naar de milieustraat. Ik ben er geweldig van opgeknapt!’

‘Ja, Heks, als je je woede niet langer onderdrukt kom je natuurlijk meer tot leven. Niet zo gek dat mensen daarop reageren. Ik heb een prachtig middel voor je: Delphinium staphisagria ofwel Staverridderspoor. Als ik dit geef aan iemand, die in een onderdrukkende waardeloze relatie vast zit vraagt die persoon binnen een week echtscheiding aan!’

‘Je moet echter wel jezelf de ruimte geven tijdens het gebruik. Er kan van alles loskomen. Je zou nog het beste in een hutje op de hei kunnen gaan zitten…..’

Heks heeft een beter idee. Ik heb bij het opruimen van mijn berging allemaal schilderdoeken gevonden. Ik ga gewoon een enorm schilderij maken!

Maar eenmaal bezig met de pillen begin ik te koken. Eerst van woede, maar daarna gewoon achter het fornuis. Ik maak allemaal verrukkelijke gerechtjes. Soepjes en sapjes, limonade, verschillende salades…….. Ik zet mijn Wut om in food.

De komende tijd ga ik me eens uitgebreid oriënteren op wat ik nu eigelijk wil. In plaats van te doen wat anderen van me willen. De ellende is dat mensen altijd zo boos op me worden als ik niet meer naar hun pijpen dans. Daar zie ik tegen op. Tegen die woede. Want dat is ook een trigger. Die onterechte woede maakt me ook weer kwaad.

Maar ja. Veranderen is zo moeilijk. Voor ik het weet zit ik weer in mijn oude groef. Voor anderen zorgen, terwijl ik voor mezelf moet zorgen. Allerlei onrecht te lijf gaan, terwijl mijzelf ook onrecht is aangedaan! Naar andermans gezeur luisteren, terwijl ikzelf zo graag een potje wil zeuren en zeiken……

De korreltjes ridderspoor hebben nog een mooi bijeffect. ’s Nachts komt eindelijk weer het verlangen in me op om anderen te vergeven. Gewoon omdat het jezelf bevrijd. Om uit die cyclus van woede te stappen moet ik anderen en mezelf vergeven. Het is de enige manier.

‘Sommige mensen wil ik eigenlijk helemaal niet vergeven, zoals de stelende thuiszorg. Toen dat mens me te grazen nam ben ik echt slecht gaan schelden. Het woord hoer was nog nooit uit mijn mond gekomen, maar haar vind ik een  ongelofelijke hoerenmadam. Ik noem haar dan ook Schaamhaar Stampiesloer. Een verbastering van haar echte naam. Maar ik heb er zelf last van dat ik haar zo noem. Die vrouw is een vieze smaak in mijn mond geworden……’ zeg ik tijdens het consult als het begrip vergeven ter sprake komt.

‘Willem Glaudemans heeft daar een prachtig boek over geschreven: ‘Vergeven. Echt een aanrader. Je koopt het al voor 20 euro. Vergeven doe je niet voor de ander, je doet het voor jezelf,’ zegt mijn behandelaar.

‘Ja, je hebt gelijk. Het stomme is dat ik het allang weet. Ik heb dat lang geleden al ontdekt. Ik heb mensen al de raarste dingen vergeven, maar die thuiszorg zit me nog steeds dwars. Ik herontdek eigenlijk de kracht van vergeven op dit moment. Vorige week had ik een prachtige ervaring op dat gebied. Er valt nog veel te vergeven hoor, die thuiszorg stelt eigenlijk niks voor, ik ben er nog lang niet…..’

Misschien moet ik nog maar een keer naar de milieustraat. Daar is het vergeven van de aardige kerels. En die doen niet flauw, maar vallen flauw als ze Heks zien.  Een enorme verbetering!  😉