Heks viel vroeger als kind wekelijks van de trap.

Als ik thuiskom van een hondenrondje hoor ik iemand mijn naam roepen. Ik zie echter niemand. Alleen een hele grote herder met een flapoor. Zijn baasje staat op een ladder levensgevaarlijke toeren uit te halen. Er zijn prachtige ouderwetse kerstlampjes in de klimhortensia aangebracht. ‘Dit is het Zevengesternte!’ Hij is degene, die me heeft geroepen. Roekeloos maakt hij aanstalten om naar beneden te komen.

‘Doe voorzichtig!’, roept Heks, ‘Iedereen valt van de trap tegenwoordig. Het hangt in de lucht!’ Als hij veilig beneden is vertel ik hem over de val van Schilder. Die heeft ongelofelijk veel geluk gehad bij een stom ongeluk. Een andere vroegere vriend van Heks was niet zo fortuinlijk. Hij is vorige week van de trap gevallen en overleden…..

Buurman schrikt van mijn verhaal. ‘Dus die Rooie is dood?’ ‘Ja, veel te jong natuurlijk.’ ‘Hij was toch al 65 jaar?’ ‘Welnee joh, hij is van de leeftijd van deze Heks.’  De ons ontvallen man is de jeugdliefde van mijn hartsvriendin. We hebben heel wat beleefd met elkaar indertijd. In een vorig leven zo ongeveer. Heks nog jong en gezond. Haar vriendin met spierwit geverfd haar. En de rooie met zijn onverbeterlijk slecht humeur.

Als geen ander kon hij sneren geven en rotopmerkingen maken. Geniaal gemeen maatschappelijk commentaar rolde over zijn lippen alsof het niets was. Binnenin huisde echter een gevoelige jongen, maar die kregen we niet zo vaak te zien helaas. De laatste jaren zag ik hem regelmatig in de stad rondlopen. Met dat gekke onrustige huppelpasje van hem. ‘Heks!’, riep hij dan, ‘Alles goed met jou?’ Om me vervolgens meewarig aan te kijken. Het leven was zwaar in zijn optiek. Een ongelofelijke rotklus, die je dan maar moest zien te klaren.

Later op de avond belt mijn vriendin. Er is toch een soort afscheid georganiseerd. We  spreken af om er samen heen te gaan. Later bel ik met Buurman. Hij gaat ook mee. Hij heeft me een paar gedichten gestuurd, via de mail. ‘Ik kreeg inspiratie. Voor jou en Trui. Harde Weners zijn een soort koeken! Vond ik mooi op jullie slaan. Het andere gedicht is voor die Rooie.’ Aan hem heeft Buurman zijn lichtkunstwerk naast de voordeur opgedragen: Het zevengesternte heet het, zowel het kunstwerk als het gedicht.

Ons leven, zo kwetsbaar.

Voor Rooie zit het erop. Hij heeft die ongelofelijk zware klus geklaard. Ik hoop, dat hij er ook een beetje van heeft genoten. En dat hij eindelijk rust heeft gevonden….