Je bestaansrecht halen uit zorgen voor anderen is behoorlijk tricky. Het is gaat vaak ten koste van jezelf, is uitputtend en je krijgt doorgaans stank voor dank! Hiermee wil ik niet zeggen dat het verkeerd is om iets voor je naasten te doen. Zolang je er maar niks van verwacht. En zorg vooral dat je jezelf voorop plaatst. Niemand heeft er wat aan als je er aan onderdoor gaat, Heks.

dit is dan voorbij

Een vreemde eend in de bijt raakt al snel zijn rechten kwijt. Maar wat nu als je vervreemdt. Een vreemde wordt voor wie je lief zijn. Als de bijt je kwijt wil. Of je raakt door strijd je roedel kwijt. En dat duurt en duurt een hele tijd. Als je lange adem opraakt, alsmede je zorghormonen. Als de grondbeginselen waarop je stond drijfzand blijken te zijn. Als je de dwaas ziet in jezelf, die daar haar huis op meende te moeten bouwen…..

maar dit blijft!

‘Heks, waarom bouw je een muur om je heen? Wat is het dat je zo defensief wordt tegen mensen die dicht bij je staan? Je kunt wel wat hulp en zorg gebruiken lijkt me zo. Waarom ga je het gesprek niet aan?’

Soms heb je geen antwoord op een vraag. Overlevingsstrategieën zitten ingeslepen als een groef in een zich eindeloos herhalende grammofoonplaat. Je gooit de ene strategie de deur uit en valt accuut in een andere oude groef.

Als ik het niet red met mijn medemensen trek ik me terug op mezelf. Totdat het weer rustig is in mijn hoofd. Of totdat ik weer genoeg energie heb om voor iemand te zorgen en me daar dan vervolgens goed over te voelen. Totdat de stank voor dank weer toeslaat. Een hopeloze herhaling.

Het is stralend vriesweer als ik dit schrijf. De wereld is licht en schoon. De atmosfeer zit vol negatieve ionen. Daar word je blij van! Ik zit scheldend in mijn auto. Niets lijkt me te kunnen troosten, zelfs mijn favoriete weertje niet. Rondom mijn hoofd wolken donkere gedachten. Goeie hemel, Heks, dit moet echt ophouden.

Een negatieve spiraal laat zich moeilijk keren. Toch ga ik het proberen. De energie moet weer omhooggebracht naar een peil dat hanteerbaar is.

Vannacht lig ik in bed te mediteren. Ik doe de zestien ademhalingen, die leiden tot verlichting. Goh. Moet ik toch vaker doen!

‘Heks, het is gewoon zo moeilijk om afspraken te maken met jezelf en je er dan ook aan te houden. Naar anderen toe kost het ons geen enkele moeite, maar jezelf laat je bij het minste of geringste in de steek. Daar is nog heel veel winst te behalen. Voor jezelf zorgen, zoals je dat voor anderen hebt gedaan.’

‘Het is helemaal niet zo gek dat je dat zorgen voor anderen zat bent. Je oestrogeenspiegel gaat omlaag in deze fase van je leven. Dat wordt ook wel het zorghormoon genoemd. Veel vrouwen delen jouw ervaring. Dus houd gewoon op met dat gezorg. Zelfs als jij je bewust voorneemt helemaal niet meer voor anderen te zorgen dan doe je nog genoeg. Zo zit je nu eenmaal in elkaar….’

Momenteel tast ik over veel zaken in het duister. De toekomst is onzeker en er iets over beweren is koffiedik kijken. Angst slaat haar klamme handen om mijn verschrikte hart. Zolang het maar niet verstart, dat hart. Dat zou pas echt zonde zijn.

Mijn mond baant zich scheldend een weg door de tijd. Dat gescheld raak ik ook maar niet kwijt. Sinds de stelende thuiszorg komt er bagger uit mijn mond bij tijd en wijle.

Als het maar weer lukt om te mediteren. Als mijn ziel hier dan maar iets van wil leren. Als ik het tij maar mag keren.

‘Ik geloof wel in leren van het leven, Heks, en zijn bij je gevoel. Wees je maar bewust van wat er zich allemaal in je roert. Niet dat het iets oplost, maar het lost wel op. Na een tijdje zijn die gevoelens gewoon verdwenen.’

Mijn talent om overal een mooi verhaal van te maken komt me duur te staan uiteindelijk. Mijn werkelijke levensgeschiedenis ligt begraven onder opgepoetste goede herinneringen en mooie verhalen.

De moeilijke gevoelens om bij te verkeren teneinde op te lossen of wat te leren worden ontkend. Angsten zijn er om te overschreeuwen. Mijn hart gooi ik achteloos voor de leeuwen. Zo gaat dat bij mij nu eenmaal al eeuwen.

Slachtofferschap breng ik niet meer op.  Ik geef liever zelf iemand op zijn of haar kop…… Nee hoor, het klinkt een beetje slap, maar dit zeg ik voor de grap. En omdat het zo lekker rijmt.

Ik ben juist druk bezig het roer om te gooien……. Mezelf omhoog te werken uit een put van machteloze woede.

En de afnemende oestrogeenspiegel helpt me daarbij!

LANG LEVE DE OVERGANG. WEG MET DE ZORGHORMOONPRODUCERENDE EIERSTOKKEN. LIEVER OPVLIEGEND DAN VERZORGEND. DUS  OOK LANG LEVE DE OPVLIEGERS!