Vanmorgen bel ik de dierenarts. De hechting in Ysbrandt’s oog moet er toch eens uit. Dan kan die kap af, dat zal enorm schelen bij het uitlaten. ‘Maar je mag die kap er rustig afhalen als je hem uitlaat’, zegt de assistente, ‘Je kunt em dan prima in de gaten houden! Het is meer bedoeld voor als je hem alleen thuis laat.’

Heks voelt zich een beetje dom. De hele week loopt mijn varkentje al voor gek. En nu blijkt het niet nodig te zijn. Schoorvoetend geef ik toe, dat hij ook buiten met kraag loopt. Welnu: we gaan het zonder proberen.

Zo rent mijn schatje dan opgewekt naast de fiets. Zichtbaar in zijn nopjes zonder dat irritante obstakel op zijn kop. Maar plotseling weet hij het toch voor elkaar te krijgen om zich te krabben. Hopla, gebeurd voor ik er erg in heb. Geschrokken check ik zijn oog. Help! Ik zie bloed! Het ziet er eng uit!

Paniekerig schreeuw ik dat hij af moet. Wat nu? De dierenarts is niet al te ver uit de buurt. Ik besluit er snel heen te gaan. Ik vloek en scheld. Want het gaat me ongetwijfeld weer een smak geld kosten……

De assistente bekijkt het oog. Nauwelijks meer iets te zien van de bloederige toestand veroorzaakt door het krabben. Morgen kan de hechting eruit. Nog maar eventjes een dag met die suffe kap lopen is haar nieuwe advies. Ik besluit nog een park aan te doen op weg naar huis in de hoop, dat Varkentje een drolletje draait, zonder daarbij zijn eigen ogen uit te krabben.

In het plantsoen tref ik het baasje van Billy en Lilly. Ze vindt de dierenartsen in Leiden te duur en heeft haar heil elders gezocht. ‘In Oegstgeest zit een goeie, hij heeft me enorm geholpen, toen Billy die hernia had!’ Ja, dat herinner ik me nog goed. Deze goedlachse vrouw liet hem toen uit met een draagband om zijn achterlijf. De stakker had het meeste weg van een klein formaat kruiwagen destijds…….

Ysbrandt vertikt het na al die stress om nog iets te doen, dus onverrichterzake keren we huiswaarts. Ach, dat arme beest kan het ook niet helpen, hij kriebelt waar het jeukt…. Niet om mij te pesten…..

Terwijl ik nog na zit te stuiteren van de schrik, komt mijn vriendin Steenvrouw op de koffie. Geduldig luistert ze naar mijn opstandige verhalen. Want Heks zit in een recalcitrant tijdsgewricht in haar persoonlijke geschiedenis. Ze wil, dat mensen wat meer rekening met haar houden.

Te vaak gaan dierbaren er maar vanuit, dat ik alles kan hebben. Maar dat is natuurlijk niet zo. Ook deze heks is maar een mens. Ook ik heb mijn grenzen. Ook ik heb aandacht en liefde nodig. Een luisterend oor voor mijn prietpraat. Een arm om me heen, een aai over mijn bol, een helpende hand….. (als ik het weer eens niet voor elkaar krijg om de vuilniszakken naar de hoek van de straat te krijgen bijvoorbeeld). Een beetje in de watten worden gelegd….. Een lekkere massage van de nek bijvoorbeeld op slechte dagen……Of iemand , die heerlijk voor me kookt….. En wel binnen mijn dieet !!!!!!! Ook ik verdien respect…….