Vandaag is het stralend weer. Tegen half elf sleur ik Varkentje door de stad richting dokter. Het is weer tijd voor mijn serie prikken. Twee keer per week B12, Gencydo ofwel citrus en Iscador ofwel Visca Album ofwel maretak.

Alle drie de prikken zijn loeders. Citrus prikt bijtend alsof je gestoken wordt door een megawesp. B12 is een kloterige spierprik. Vista Album heeft het in zich om een dode tot leven te wekken. Ingespoten ontstaan er een megamuggenbult, die dagenlang blijft zitten. Tegen de tijd, dat de zwelling eindelijk is verdwenen is het alweer tijd voor de volgende injectie….

Hoewel vervelend om te ondergaan is de uitwerking van deze serie fenomenaal. De citrus zorgt ervoor, dat ik verschoond blijf van bijholteontstekingen, de B12 doet wonderen voor mijn zenuwstelsel, de maretak tenslotte houdt me warm, werkt preventief tegen kanker en schroeft mijn immuniteit op. Pappen en nathouden, deze Heks.

‘Heb je al gehoord dat ik weer een hondje heb?’ De assistente kijkt me vrolijk aan. Ze heeft me al een tijdje niet geprikt, dus ik heb niets gehoord. Honden zijn voor veel mensen nu eenmaal geen onderwerp van gesprek. Behalve voor hondengekken, zoals wij.

‘Wat leuk, vertel, heb je een foto, is het een pup?’ Heks weet dat deze dame al jaren smacht naar een hondje nadat haar Jack Russel naar de eeuwige jachtvelden is vertrokken. ‘Nooit meer een Jack Russel!’ roept ze al tijden. Deze piepkleine hondjes zijn niet voor de poes. Ze hebben het karakter van een bloedhond. Niet in verhouding met hun kleine gestalte.

‘HIj is alweer vijf maanden hoor, maar wat een maanden! Het is toch zoveel werk, zo’n pup. Ongelofelijk!’ Heks herinnert het zich nog heel goed. Ik had een complete jet lag de eerste tijd met Ysbrandt. De godganse dag en nacht rende ik met een hondje onder mijn arm de trap af om hem een buiten een plasje te laten doen. Of een piepklein drolletje te laten draaien…..

Natuurlijk heeft ze foto’s. En ook een filmpje! Haar dochter van vijf staat naast haar nieuwe viervoetige vriendje. ‘Zit!’ roept moeder. De twee gaan zitten. ‘Lig!’ En hop, ze ploffen languit op de grond. ‘Buikje!’ Ze rollen allebei zijdelings een andere kant op. Wat grappig!

Mijn hondje is alweer een heer op leeftijd. ‘Loop een beetje door, oude man,’ mopper ik regelmatig als hij weer eens enorm loopt te sukkelen. Gelukkig is hij ook een beetje doof…..

Ik herinner me nog als de dag van gisteren, dat ik opeens met een hondje in een poezenmand naar huis reed. Een piepkleine pup. De eerste nachten sliep hij in mijn armen. Hij snikte als een kind om zijn moeder, broertjes en zusjes. Het is mijn beste vriend geworden. Eerst een kleuter, toen een peuter, toen een puber, jaren in de kracht van zijn leven en nu een oude man.

Ik dank godin op mijn blote knietjes dat dit ventje in mijn leven is gekomen. Elke ochtend staat hij te springen aan het voeteneind van mijn bed. ’s Avonds zit hij lekker tegen mijn knie geleund naast me. Dagelijks ben ik zielsgelukkig  als ik mijn kereltje achter een balletje zie rennen. Hij is mijn grote leermeester en mijn kleine schat. Woef!