Zaterdagnacht zie ik een prachtige film op televisie, ‘The broken circle breakdown’ van de regisseur Felix van Groeningen uit 2012. Als een mokerslag komt het verhaal bij me binnen. Nog ruim anderhalve dag ben ik er beroerd van. Wauw. Als je dat teweeg brengt bij je medemensen, dan kan je er wat van: Regisseren….. En acteren………

Ook de montage is subliem. Al raak ik soms de kluts kwijt naarmate de avond vordert. Maar dat ligt aan mezelf, ik ben bekaf.

‘Het mooie aan de film vind ik juist, dat je niet het gevoel hebt dat je wordt gemanipuleerd. Ik haat tearjerkers zoals ooit ‘Terms of endearment‘ bijvoorbeeld. Ja, ik weet het, dat is honderd jaar geleden. Ik zag die film in mijn studententijd met leden van een theatergezelschap waar ik in speelde. Iedereen vond het prachtig, maar ik kwam er kwaad uit……’

Ik zit bij vrienden te eten. Gentse kippewaterzooi. Erg lekker. Als kind heb ik het ook ooit gegeten, maar daar heb ik geen beste herinnering aan. De naam klonk vies. Het smaakte smerig. Toch moest ik het naar binnen stouwen. Met lange tanden sloeg ik me erdoorheen. ’s Nachts kotste ik alles weer uit: Ik bleek een buikgriepje onder de leden te hebben…….. Gelukkig krijgt de waterzooi een nieuwe kans! Het is het absoluut waard.

Alles krijgt een tweede kans.  Altijd.

‘Ja, die film is waanzinnig populair in België,’ mijn Vlaamse vriendin heeft er al veel over gehoord. ‘Ik raad hem niet aan, tenzij je net als ik je een dag flink ellendig wilt voelen,’ grijns ik ondeugend. We lijden beiden aan een overdosis spiegelcellen in onze hersenpan. Dit soort films zijn een ware beproeving voor ons zenuwstelsel…….

Waarom ben ik zo geraakt door de film? De dingen die de personages overkomen staan mijlenver van me af. Ik heb geen man, kind of bluegrassband. En ik raak al die dingen ook niet kwijt.

Je kind verliezen, het ergste wat er is. Natuurlijk. Ik kan er helemaal niet tegen als kinderen lijden. Ook.

Heks huilt waarschijnlijk om haar eigen verliezen. Niet een man of kind. Niet mezelf. Maar ik heb wel een paar zeer gevoelige verliezen geleden en ook ik loop tegen een muur aan in een poging mezelf weer vlot te trekken. Ook ik heb moeten knokken tegen het gevoel dat het niet meer hoeft….. Dat je er geen zin meer in hebt.

Ik moet mezelf als het ware opnieuw uitvinden. En ik vind mezelf niet leuk in mijn nieuwe gedaante. Misschien gaat dat nog komen, maar ik kan slecht wennen aan het negeren van mijn spiegelcellen.

Wat me ook bijblijft van de film is die prachtige liefdesrelatie. Wat een mooie mensen bij elkaar. Wat is het toch heerlijk als een man en een vrouw van elkaar gaan houden. ‘Zo wil ik ook nog eens verliefd worden,’ zeg ik bij mezelf. En wie weet. Als het me lukt om over narcisten en psychopaten heen te stappen, leugenaars en opportunisten te doorzien, mijn eigen angsten te laten voor wat ze zijn…….

Dan komt er misschien nog wel een keer een vrijgezellige meneer.