Hier zit een Lepelaar op zijn nest

Blonde Buurman wordt zestig. Zaterdagmiddag geeft hij een feestje in ‘De tuin van de smid‘, een nieuwe horeca onderneming in Polderpark Cronensteyn. ’s Morgens is het koud en bewolkt. Cowboy gaat trimmen en neemt de hond mee, dus Heksje kan rustig opstarten.

Gelukkig maar, want ze heeft een slechte dag. Alles doet zeer en mijn hoofd doet het niet. Maar wat koffie en pijnstillers later komt er schot in de zaak. En na een listige laag make up zie je niets meer van mijn valse start. Het enige, dat ik er nog van merk, is dat ik mijn beoogde jurk niet kan vinden in mijn kledingkast. Dus kies ik foeterend voor een ander exemplaar.

De Lepelaar lijkt een beetje op een ooievaar, maar aan het einde van zijn snavel zit een grote Oranje schijf.

Geen slechte keuze blijkt, want de complimenten vliegen om mijn oren die middag. Op het feestje kom ik veel mensen tegen uit de tijd, zo’n dertig jaar geleden, dat ik verkering had met deze buurman.  ‘Je bent niets veranderd, Heks, zelfs niet ouder geworden, hoe doe je dat?’ vraagt een voormalig schoonzusje.

Dat is het mysterieuze bij mijn lijf: Hoe krakkemikkig ik ook in elkaar steek, je ziet er niets van. De jaren lijken ogenschijnlijk weinig vat op me te hebben, terwijl ik in feite op mijn zesentwintigste al bejaard was. Qua mogelijkheden en energie dan.

Als ik met Cowboy arriveer is het feestje al in volle gang. We worden getrakteerd op koffie en taart. Vanzelfsprekend ga ik er van uit, dat er geen gebakje binnen mijn mogelijkheden is, maar niets is minder waar. Er staan twee verrukkelijke muffins op me te wachten. Glutenvrij en lactosevrij. Fantastisch. Hier word ik toch zo blij van!

De gehele middag kun je instromen in een excursie door dit bijzondere park. Vogeltjes kijken natuurlijk, de grote passie van Blonde Buurman. Mensen van Vogelwerkgroep Cronesteyn leiden ons rond. Als eerste gaan we kijken naar de broedende Lepelaars. De ene zit op het nest en de andere houdt ons in de gaten. Wat een indrukwekkende dieren. Kijk toch eens wat een maffe snavels ze hebben. Geweldig.

‘Ik heb ze zien paren’, vertelt Frogs later. Hij wel. We zijn allemaal jaloers. Blonde Buurman heeft in al die jaren observatie nog nooit de voortplanting van zijn oogappeltjes te zien gekregen. ‘Het is niet eerlijk!’ roept hij verontwaardigd…..

Na de excursie klets ik bij met mensen uit een ver verleden. Maar ook nagenoeg de gehele OB is aanwezig. En True en Trueman. Ik ontdek zelfs een huidige buurman en buurvrouw, die ik hier nooit had verwacht. Hij blijkt een verwoed vogelaar! Het is beregezellig.

Ontzettend leuk om de ouders van Blonde B weer te zien. En zijn broers en zusters. We hebben heel wat uitgespookt vroeger. Dat was voornamelijk in de tijd voordat ik ziek werd. Mijn laatste goeie jaren…..

De gehele middag is de hemel strakblauw. We zitten uit de wind in de zon. Na een paar uur wordt er een geweldige maaltijd geserveerd door de smid en zijn vrouw. Ik blijk hen te kennen uit mijn horecaverleden. We zijn collega’s geweest. En de broer van de smid is een vriend van Heks. De wereld is weer klein vandaag.

Als ik hen complimenteer met hun goede zorgen binnen mijn dieet, blijken ze alles te weten van dit soort ellende: Kinderen me coeliakie. Dat verklaart de hoge standaard van mijn aangepaste maaltijd.

De middag vliegt voorbij. Als het zonnetje achter de bomen zakt, wordt het fris. Tegen die tijd is iedereen aan het afscheid nemen van elkaar. Ik fiets met mijn knappe Koejong naar huis. ‘Wat heb jij een bruine kop gekregen!’ roep ik verrukt. Hij grijnst tevreden. Deze zonaanbidder heeft het prima naar zijn zin gehad tussen mijn vrienden. En hij heeft voor het eerst van zijn leven een Lepelaar gezien. Ik ook trouwens!