Dinsdag herrijst Heks uit haar as en gaat naar het koor. Het lukt me net om twee uurtjes op een stoel te zitten en mee te krassen met de repetitie. Maar daar is ook alles mee gezegd.

Als ik om me heen kijk zie ik wel erg veel lege plekken. Waar is iedereen? Massaal met voorjaarsvakantie? Wat een kaalslag! Maar nee. In de pauze spreekt onze voorzitter ons toe over dit opvallende fenomeen: Een virale nasleep van een geweldig koorweekend!

‘Zeker zeventien mensen zijn behoorlijk ziek geworden na het weekendje weg. Drie van hen hebben er zelfs een longontsteking aan over gehouden…… We hebben contact gehad met de GGD bestrijding infectieziekten…… Een heel naar virus met lange nasleep is hun conclusie. Als jullie meer willen weten, er is een mailtje gestuurd met een telefoonnummer……’

Heks zit met tutende oren te luisteren. Ze ploppen open en dicht. Hoor ik dit nu allemaal goed? Ook ik ben doodziek thuis gekomen van het reisje naar Trier. Eenmaal thuis ben ik in bed gerold om er dagenlang niet meer uit te komen. In geen jaren heb ik me zo ongelofelijk ellendig gevoeld van een griep.

Ik zeg al mijn afspraken voor de komende week af. Nog niet zo eenvoudig als je helemaal geen verstaanbaar geluid meer produceert. Mijn hulp neemt VikThor in huis. Heks verdwijnt in snotland. Kotsmisselijk met een stampend hoofd en nauwelijks lucht in mijn longen zweef ik dagenlang ijlend in het niets……

Een vangnet heb ik niet. Nog steeds niet. Ik mag al blij zijn met mijn geweldige hulp.

In de vriezer vind ik uiteindelijk een bak tomatensoep. Die lepel ik gedurende enige dagen in etappes leeg. Verder heb ik niks in huis. Geen sapjes. Geen dropjes. Ik overleef op de tomatensoep met kamillethee en crackers. Het interesseert me weinig. Bewegingsloos wachten tot het beter gaat is het devies.

Geen mens heeft in de gaten hoe klote ik me voel. What’s new? Hoe vaak lig ik niet zo te stumperen? Het hele afgelopen najaar heb ik in bed doorgebracht, zonder dat het een medemens op viel. En ook nu ben ik al weer drie weken grotendeels onder water verdwenen. Frustrerend, want gekmakend.

Ik ben dan ook blij, dat ik het gered heb naar het koor. De dagen er op ben ik weer terug bij af. Ik kan me werkelijk niets permitteren qua energie.

Mijn voorafgaand aan het koorweekend zorgvuldig opgebouwde voorraadje was direct op toen we om 7 uur ’s morgens vertrokken. Veel te vroeg voor Heks! Ik ben dan nog hondsberoerd van mijn dagdagelijkse kater. Bovendien had ik natuurlijk veel te kort geslapen door de vakantiestress.

De rest van het weekend heb ik ingeteerd op toekomstige energie. Hetgeen betekent, dat ik voorlopig, een maand of wat, geen millimeter over zal hebben. En dan nog de virussen. Heks had namelijk nog een tweede virus opgepikt in datzelfde weekend, een maagdarmparg. Anderen heb ik er niet over gehoord, behalve mijn maatje Anna.

Twee voor de prijs van 1! Spekkoper! Bofkont!

Het was een geweldig leuk weekend. Maar oh, oh, wat betaal ik een prijs. Vier dagen pret, een paar weken ziek in bed……. En dan maanden herstellen. Je moet er wat voor over hebben! Als ME patiënt……

Ik verdenk overigens de airco van de zeer luxe dubbeldekker ervan verantwoordelijk te zijn voor de efficiënte distributie van de diverse virussen. Heks haat airco’s.