Aan het begin van de avond fiets ik de straat uit. Op mijn elektrische vouwfiets. Ys draaft lustig naast me, hij heeft er zin in. We doorkruisen wat parken, jakkeren een singeltje rond. Uiteindelijk belanden we in ‘Het Plantsoen’. Hier kuier ik met mijn fiets aan de hand door het struweel.

De nacht valt zacht. Er is nog genoeg licht.

Een klein hondje krijgt Varkentje in het vizier en gaat op de grond liggen. Ze verliest mijn monster geen seconde uit het oog. ‘Wat een leuk alert hondje!’ mijmert Heks. Aan het hondje zit een stevige student vast. Via de lijn. ‘Dit is Bommel, onze nieuwe huishond.’ vertelt hij me. ‘Ah, is Guus dood?’ De man kijkt me bevreemd aan. Vervolgens gaat hem een licht op.

‘Nee, ik ken Guus, die is inderdaad dood. Maar ik ben van het huis van Nelson.’ Oh ja, Nelson. De studentikoze labrador. Hij is ook vertrokken naar de eeuwige jachtvelden blijkt.

Heks kent vele honden en hun baasjes. Ik wordt een beetje bijgepraat. ‘Guus was op een gegeven moment echt niet meer te handhaven. Hij beet zelfs zijn huisgenoten!’ vertelt deze hondlievende student.

‘Nou ja’, denkt Heks, ‘Guus was net zo’n soort hondje als Varkentje. Een volbloed jachthond. Ysbrandt had het nog geen dag uitgehouden in die context. Lallende studenten zijn aan hem niet besteed….. Hij wil lekker buiten achter de eenden aan!’

‘Ze hebben weer een nieuwe hond, een Drentse Patrijs.’ Weer een jachthond. ‘Ph, oh’, zeg ik, ‘Daar moet je echt mee aan de bak!’ Als de jongeman de naam van dit hondje noemt gaat me een licht op. Het Leidse Hout, een jonge Patrijs. Superleuk hondje. En hij heette……

Stom, dat ben ik nu vergeten!