Het is alweer eventjes geleden, dat ik met Cowboy een middag op stap ging in eigen land. Om een uurtje of twee rijden we richting Papendrecht. Het is prachtig weer. Eerst bezoeken we het afscheidsfeestje van mijn nichtje. Ze vertrekt met haar gezin drie jaar naar Aruba. Zowel zij als haar man hebben daar een baan op een middelbare school geaccepteerd.

Een spannend avontuur. Heks snapt dat heel goed. Maar toch neem ik met pijn in mijn hart afscheid. Het zal weer een hele tijd duren voordat ik haar in m’n armen kan sluiten. Ik prent de snoetjes van haar kinderen goed in mijn koppie. Over drie jaar staan hier hele andere wezentjes. Twee keer zo groot. Drie keer zo wijs. En heel veel levenservaring rijker.

Na de festiviteiten gaan we lekker met Ysbrandt aan de wandel. Het is een prachtige omgeving. Als we weer in de auto stappen merkt Cowboy op, dat er een heel bijzonder huis in de buurt staat. Het gebouw is van de hand van de wereldberoemde architect Cornelis van Eesteren. Het kleurenschema is afkomstig van Theo van Doesburg. Helemaal binnen de denktrant van ‘De Stijl’.

Vanuit Parijs stuurden ze instructies, terwijl het huis werd gebouwd. Hetgeen ervoor gezorgd heeft, dat er een paar flinke fouten zijn geslopen in de uitvoering van het geheel. Op zich natuurlijk ook weer heel erg grappig. Een huis met een verhaal.

Bovendien is  het het enige door Van Eesteren ontworpen woonhuis dat is gebouwd en ook nu nog bestaat.

Heks zoekt wat gegevens op op haar smartphone. Ideaal toch zo’n zakcomputertje. We blijken niet eens zo ver uit de buurt te zijn. ‘Kom, we gaan kijken,’ stel ik voor. Dat hoef ik geen twee keer te zeggen. We kachelen op ons gemak langs de dijk en na enige tijd vinden we het bewuste huis. Ik parkeer mijn kanariepiet aan de voorkant. Die blijkt perfect te passen in het kleurenschema van van Doesburg.

 

Cowboy is natuurlijk enorm in zijn nopjes. Stralend loopt hij heen en weer voor het huis, gluurt door de ramen, koekeloert de tuin in. Er hangt een bordje aan de straatkant, waarop een telefoonnummer staat dat je kunt bellen, als je het huis wilt bezoeken. Dat willen we wel! Helaas is het zaterdagavond 7 uur intussen. Ongeveer het slechtste tijdstip om je te melden voor iets dergelijks. Nederland zit aan de warme hap. En daarna kijken we massaal TV. Geen sterveling die zich laat strikken om dan nog een rondleiding te komen geven. Onverwacht. Aan wildvreemden.

 

Cowboy belt het nummer. Er staat niet bij, wanneer je mag bellen, dus niet geschoten, altijd mis! Tot onze verbazing wordt de telefoon gewoon opgepakt. Een vrouw staat mijn lief te woord. ‘Wat leuk! Natuurlijk kunnen jullie eventjes komen kijken. Wacht. Ik zit nu te eten, maar dat kan later ook. Met vijf minuutjes ben ik bij jullie.’ Ze heeft niet gelogen. In no time staat ze voor onze neus. Mevrouw Meijdam blijkt een paar huizen verder te wonen en dit vrijwilligersbaantje vanuit een enorme passie en betrokkenheid te vervullen. ‘Ik ben altijd dol geweest op dit huis. Daarom ben ik zo blij, dat het in oude glorie is hersteld.’

 

 

 

 

Ze opent de knalgele voordeur en de rondleiding begint. Eerst doet ze alle deuren in de gang dicht. ‘Zo komt het kleurenschema beter tot z’n recht’, verklaart ze. Uitvoerig vertelt ze over de perikelen rondom de bouw. Het verband tussen van Eesteren en mevrouw van Zessen, de eerste bewoonster van het pand. De band van de architect met deze omgeving, zijn geboortestreek. ‘Er gebeurde hier van alles op creatief gebied indertijd. Rietveld, van Doesburg en nog meer grote namen kwamen hier in Alblasserwaard bij elkaar.’

 

Daar staan we van te kijken. Dat zou je nu niet direct denken, als je hier in de omgeving rondtoert. Op zich een hele bijzondere omgeving. Vanuit de bovenverdieping van het huis kun je nog net de wieken van de molens van Kinderdijk zien. ‘Vroeger stonden al die gebouwen er nog niet voor’, vertelt onze gids, ‘Van Eesteren heeft zich in zijn loopbaan behoorlijk laten inspireren door die molens en hun techniek!’

De vrouw heeft alle tijd van de wereld en laat ons werkelijk het hele huis zien. Van de kelder tot de zolder. In één van de kamers treffen we het stempelkussen van van Eesteren aan. ‘Hij doet het nog hoor,’ krijgen we te horen. Cowboy mag een stempel op een folder uitproberen en inderdaad. Het kleinood stempelt nog perfect!

Dat is zo leuk aan een bezoek aan dit huis. Je loopt gewoon tussen de spulletjes van deze beroemde man. Je mag overal aankomen. Nou ja, we houden ons in, ik weet niet wat er gebeurt als je je misdraagt natuurlijk. De vrouw weet er veel van en vertelt dingen, die je anders zouden ontgaan. Zoals over de constructie van de ramen op de bovenste verdieping van het gebouw. ‘Doordat het een dijkhuis is, is ramen zemen aan de achterkant zo goed als onmogelijk. Veel te hoog. Daarom kun je de helft eruit halen en op die manier het geheel toch schoon krijgen.’ Superhandig! Ik wil ook zulke ramen in mijn huis. Scheelt me een glazenwasser…..

Na de zeer uitgebreide rondleiding besluiten we nog eventjes naar de molens van Kinderdijk te gaan kijken. Van deze bijzondere plek, behorend tot het werelderfgoed, gaat iets magisch uit. Vooral in de invallende schemer. Een prachtige locatie voor romantiek. En dat komt goed uit, want Heks en Cowboy vieren hun éénjarig bestaan deze dag. Knorrend van de honger zitten we in de auto op weg naar huis. Het plan is om ergens feestelijk te gaan dineren bij kaarslicht, als we weer in Leiden zijn.

 

Maar dat halen we niet. Zo zitten we dan uiteindelijk aan de friet met frisdrank in een Chinese snackbar. Onder de TL balken. Ergens in die prachtige Alblasserwaard. Ach, mijmert Heks. Dat is maar beter ook. We voelen ons dan wel ongelofelijk rijk, maar hebben uiteindelijk allebei geen cent te makken….. 😉

www.huisvanzessenalblasserdam.nl

www.facebook.com/HuisvanZessen

Huis van Zessen, EFL Stichting