©Toverheks.com

De wereld staat op zijn kop. Het leven is in een maand tijd volledig veranderd. Zou Heks je bijvoorbeeld een maand geleden nog prijzen wegens sportieve prestaties mocht ik je hardlopend spotten ergens in bos of berm, nu scheld ik je verrot. ‘Hoepel op met je bacillen, die je proestend en hijgend in de rondte spuwt. Asociale hufter. Of sneu kutje. Rot op naar huis. Ga binnen zitten. Dij uit.’

Ja, hardlopers zijn doodlopers. Maar niet in de gangbare zin des woords. Ze lopen anderen dood. Ze verspreiden genadeloos hun lichaamssappen over iedereen op hun razende pad. Neem nu de bloemenman op het Noordeinde. Die is nog gewoon open. Zijn waar staat op de stoep. Zorgvuldig dansen zijn klanten op anderhalve meter afstand met hun aankopen. In de frisse buitenlucht. Niks op aan te merken.

Dan komt er zo’n hollend studententrutje op de proppen. Ze duikt op vanachter de tegen de stoep geparkeerde vrachtwagen. Zwetend en hijgend stort ze zich gehuld in haar anorectische powerpakje in dit fragiele universum. In deze mini Keukenhof.

Haar slachtoffers kunnen geen kant op. Gevangen tussen de tulpen en hyacinten, die ondanks hun olfactorische verrukkingen niets kunnen betekenen in de strijd tegen dit supervirus, Corona, ondergaan ze deze dampige aanval.

Het kutje loopt al 500 meter verderop als iedereen nog staat bij te komen van de schrik.

Ik tel vanochtend minstens 60 rennende idioten binnen de Singel. Noodgedwongen loop ik in de berm pal naast het water, daar loopt het dermate schuin af, dat ik in elk geval even veilig ben voor hun asociale gesproei.

©Toverheks.com

Verder is het nog een hele klus om gewoon over de weg te fietsen. Mensen lopen gezellig naast elkaar kamerbreed midden op straat. Opzij gaan is er niet bij. Pas als ik aanhoudend bel en roep, dat ze achter elkaar moet lopen, zodat er mensen veilig langs kunnen, komt er beweging in de Leidse Caneira’s. Verstoord kijken ze om. Om vervolgens meewarig hun hoofd te schudden. Wat een aanstelster met haar mondkapje. Echt een dom wijf.

Ik zie het hen denken. Maar wie is er nu het domme wijf? Degene, die ontkent wat overduidelijk aan het gebeuren is? Of degene, die de zaken zoveel mogelijk onderzoekt en maatregelen treft?

Heks trekt zich allang niets meer aan van dit soort reacties.

Zelf isolatie in de binnenstad is niet te doen. Niet als je drie keer per dag de hond moet uitlaten. Alleen midden in de nacht loop ik soms ontspannen te wandelen. Maar zelfs dan moet je uitkijken. Ik ben de afgelopen week 2 keer in mijn gezicht gehoest. Wel op afstand, maar toch.

Eerst door een man midden in de nacht op de Haarlemmerstraat. Blaffend reed hij me bijna van de sokken op zijn racefiets. En gisteren door een lamlendige puber. Hij kwam me tegemoet op het fietspad en vond het nodig om ter hoogte van Heks even flink te hoesten. Grappig bedoeld? Of heeft het joch een beetje Corona en weigert hij binnen te blijven? Hoe dan ook: Ik kan er niet om lachen.

©Toverheks.com

Dan kom je nog mensen tegen, hele oude echtparen, die opeens ook gaan sporten. In een sukkeldraf rennen ze naast elkaar. Amechtig proestend en hijgend. Misschien willen ze op die manier iets aan hun belabberde conditie doen. Maar de kans dat ze spontaan neervallen met accuut hartfalen lijkt me niet denkbeeldig.

Gisteren is het weer raak. Een oude knar met een dikke pens komt recht op me af sukkelen. Zijn buik pront vooruit. Hij is trots op zijn bezit. Zijn eigenste afdakje, waar afgedankt gereedschap onder hangt te schrompelen.

Zijn leptosome vrouw volgt timide. Ze is ongetwijfeld hiertoe gedwongen door die waardeloze vent van d’r, dat ziet Heks zo met haar narcistenradar. Ze lopen Heks twee keer bijna ondersteboven als ik op een hondenuitlaatstrook probeer dit soort achterlijke gladiolen te vermijden. Beide keren kan ik net op tijd uitwijken voordat de in cadans zwaaiende pens me kan raken.

Kansloos verhaal natuurlijk. Maar je loopt er wel tegenaan.

©Toverheks.com

Gelukkig draag ik een mondkapje. Het wordt overal sterk afgeraden. Met argumenten, dat het niet zou helpen en dergelijke. Gisteren op televisie werd dit nog beweerd door een gerenommeerde IC arts. Niet dat hij zelf zonder kapje gaat lopen. Nee, dat is natuurlijk een ander verhaal.

Hoezo? Wat is er anders aan een arts die zich beschermt met een kapje of een gewoon mens? Wat is er zo anders aan een artsenlichaam, dat het bij hen wel zoden aan de dijk zet?

De leugens hierover storen me enorm. En er is ook sprake van een rare kronkel in de redenatie, dat mondkapjes niet helpen. Een mondkapje draag je namelijk niet voor jezelf. Het is je medemens, die ervan profiteert. Je houdt je snot en kwijl lekker bij je. Zouden al die joggers moeten doen.

‘Het is gewoon niks voor Nederlanders, die mondkapjes. In China enzo zijn ze het gewend,’ leuterkoekt een domme talkshowvent er lustig op los. Zijn hersens niet gekweld door enig nadenken.

Misschien is het veel simpeler. Zijn ze in die landen socialer ingesteld. Moeilijk te begrijpen in een land, waar zorg al jaren een commercieel doel moet dienen. Hier kijkt men vooral naar wat je zelf aan zo’n mondkapje hebt.

©Toverheks.com

In ‘China enzo’ hebben ze Sars gehad. Dat heeft diepe sporen nagelaten. Als je ouders of grootouders zijn gestorven door zo’n ellendige ziekte ben je wel gemotiveerd om de verspreiding van weer zo’n kutvirus te stoppen.

Als iedereen zo’n kapje zou dragen kregen we hier misschien ook een beetje vat op de verspreiding. Maar nee, we horen alleen maar dat het niet werkt. Of juist gevaarlijk is. Van mensen met gezag! Hahaha. Als die redenatie niet zo kwalijk was lachte ik me dood.

Heks ergert zich gek aan al die deskundigen. Er zijn geen mondkapjes, dus zeggen we gewoon dat het niet werkt. In plaats van er voor te zorgen dat ze er komen. De energie, die in allerlei rampenplannen is gestoken had ook wel gebruikt kunnen worden om iedereen van zo’n ding te voorzien.

In plaats van bijvoorbeeld alsmaar proberen te achterhalen wie wie heeft besmet in die eerste periode, had men beter de gehele bevolking verplicht om voor zichzelf een mondkapje te maken. Het is zo gemakkelijk als wat. Een kind kan de was doen.

Maar in Nederland wordt in die zin het paard achter de wagen gespannen. Traag, traag, traag gaat het sindsdien. De maatregelen. Niet het virus.

Het virus kan het niet schelen of wij mondkapje vinden helpen of niet. Liever niet. Dan kan dit kleine instabiele stukje bewust RNA lekker vrolijk blijven rondspringen. Van mens naar mens. Rijk,  arm, Chinees, Italiaan…..Het virus discrimineert uitsluitend op leeftijd, gewicht en geslacht.

Oude dikke mannen lopen het meest kans het niet te overleven. Daarom zijn ze natuurlijk massaal aan het joggen geslagen. Ja, best begrijpelijk als je er goed over na denkt. Maar volgens mij blijf je beter gewoon binnen met je dikke pens. Je stevige buffer. Je gezegende afdakje. Veilig achter de geraniums.

©Toverheks.com