Verleiding is het Ware Geweld volgens de opera

Dinsdagavond repeteer ik met het koor. Een bas biedt een aantal kaartjes aan voor een opera de volgende dag in Amsterdam. Gemaakt door René Samson, dezelfde componist, als waar wij nu een zeer moeilijk stuk van instuderen. De voorstelling heet ‘Het Ware Geweld‘. Het libretto is van Olaf Mulder.

Het is in de buurt van mijn lief. Ik wil er wel heen, maar besluit de vaste koorleden voor te laten gaan. Na de pauze informeer ik of hij een gelukkige heeft gevonden. ‘Nee, niemand heeft interesse,’ roept de man wanhopig. ‘Ik wel hoor,’ stel ik hem gerust. Terwijl ik de kaartjes in ontvangst neem, meldt zich een bevriende alt bij ons. Zij wil ook wel mee!

De volgende dag pak ik een trein naar de hoofdstad. Ik ga eerst bij Cowboy eten. Met een gezicht als een oorwurm doet hij de deur open. ‘Daar staan de spullen, kun je zelf even iets koken’, zegt hij. Huh? Wat een ontvangst!

Uiteindelijk kookt hij toch iets supersimpels voor me. Dan komt er een aap uit de mouw, hij heeft niet zulk leuk nieuws gekregen die dag over de recente piep in zijn oren. Balen hoor. Ik luister uitgebreid naar zijn verslag.

Een uurtje later ga ik samen met mijn zangmaatje naar de voorstelling. Het is in een kleine oude synagoge. Er kunnen een paar honderd man in de zaal en het zit stampvol. De componist is ook aanwezig ontdek ik later. Hij zit achter de tafel met de kaartjes…

Het is een bijzonder heftig en aangrijpend stuk. De muziek gaat door merg en been. Echt vrolijk word je er niet van. Maar ja, ik ga daarna lekker bij mijn geliefde logeren. Een leuk vooruitzicht…..

Helaas is hij zo mogelijk in een nog slechter humeur. Als ik hem iets vertel over de avond, gaat hij gewoon zitten computeren. Superbot. Ik ben verbijsterd.

Het blijft tobben, dit bezoek aan mijn hartje. ‘Hij heeft vast spijt, dat hij heeft toegezegd om op mijn hondje te passen’, denk ik bij mezelf. ‘Het is ook best veel werk…’

Maar als het de volgende dag gewoon doorgaat met de botterikkerigheid is de maat goed vol bij Heks. Veel eerder dan gepland, zodra mijn ingewerkte pijnstillers het toestaan, ga ik weer naar huis. Wat een gedoe.

Nu staat mijn reisje weer op de tocht. Misschien gaat het toch niet lukken deze keer. Heel erg jammer, maar ja. Je kunt geen ijzer met handen breken. Vooral niet met die gehandicapte exemplaren van mij…….

Vanavond komen er vijf engelen bij me logeren. Michael, Gabriel, Raphael, Uriel en Metatron.  Ze blijven vijf dagen. Ik ben bezig met de voorbereidingen. Ik zie er een beetje tegen op, want ik ben nu niet bepaald in een engelachtige stemming.

Maar terwijl ik witte bloemen in een vaas zet, realiseer ik me, dat ze als geroepen komen. Misschien krijgen zij weer wat evenwicht en harmonie in mijn amoebebestaan. Misschien kunnen zij wel iemand vinden om op mijn hondje te passen. Misschien kunnen ze zelfs iets betekenen voor mijn ziekte, waar ik soms (nu) zo de balen van heb.