Facebook is toch een grappig medium. En tevens een beetje eng. Als ik mijn pagina open tegenwoordig komen er allemaal reclames voor camera’s en objectieven tevoorschijn. Precies dezelfde, die ik onlangs heb aangeschaft.

Maar dat weten ze nog niet, want ik heb mijn fototoestel gewoon in een winkel gekocht. Mijn research heb ik natuurlijk wel online gedaan. En die gegevens zijn intussen ruimschoots door Facebook verwerkt…..

Nou ja, het is weer eens iets anders, dat de eindeloze rij badpakken, die voorbij zijn gekomen, sinds ik een exemplaar online heb besteld.

De leuke kant van dit platform is het feit, dat je er mensen terugvindt, die je had gedacht nooit meer te zullen zien. Ik heb tegenwoordig contact met een grote groep oude vrienden verspreid over de hele wereld. Velen heb ik zelf opgeduikeld en sommigen doken opeens op via het netwerk. Onvindbaar tot ze mij vonden.

Een tijd geleden krijg ik een verzoek van een man, die me vaag bekend voorkomt. Zijn naam doet ook een belletje rinkelen, maar ik kan hem eventjes niet plaatsen. Totdat ik het verzoek heb bevestigd. Ik krijg een enthousiaste mail terug. ‘Wat leuk, Heks, om je weer te spreken. Ik ben Joop, ofwel Janice, je oude vriendin. Weet je nog? Ik heb nog vaak aan je gedacht. Er is veel veranderd in mijn leven. Hoe is het met jou?’

Deze oude vriend heeft een heel leuk alter ego. Een prachtige vrouw! Ik leerde haar online kennen ruim tien jaar geleden. Het was in een periode, dat ik een zware operatie moest ondergaan.

Mijn omgeving liet het een beetje afweten, was te druk of anderszins niet geïnteresseerd. Heks was doodsbang. Eerdere ellende bij een ziekenhuisopname had me ernstig getraumatiseerd. Ik vond steun en troost bij een aantal vrienden op Internet. Janice was één van hen.

Met enige regelmaat spraken we af met dit illustere gezelschap. Om gezellig samen te eten of zomaar bij elkaar te zijn. Altijd bij Heks thuis, ik was toen lange tijd niet in staat om te reizen.

Meestal zaten we met elkaar in mijn rommelige woonkamer te lachen om van alles en nog wat. We zijn ook wel eens op stap geweest. Omdat ik nog geen tien meter kon lopen, ik was net uit het ziekenhuis, belandden we in de Roze Beurs, het enige echte Leidse Homocafé. Om daarna bij het vlakbij gelegen COC te gaan dansen! Nou ja, ik zat dan geparkeerd op een barkruk te genieten van het feit, dat ik eventjes het huis was ontvlucht…..

Heks vond het wel lekker rustig tussen alle gays. Ik was jaren daarvoor grondig afgeknapt op het gedrag van hetero-heren in het gewone kroegcircuit. Janice had erg veel sjans van allemaal uiteenlopende types. Ze genoot zichtbaar van alle aandacht. Wat een vrouw!

Ook herinner ik me dat we volledig opgetuigd door de stad liepen te flaneren met Ysbrandt. Op de markt waren de fluitconcerten niet van de lucht!

Een hoogtepunt was onze aanwezigheid bij Hartjesdag op de Wallen in Amsterdam. Traditioneel lopen de mannen dan als vrouw verkleed en vice versa. Heks had een heel fout tennisjurkje aan met witte laklaarzen: Een soort vrouwelijke travestiet, de absolute minderheidsgroepering……..

Fabiola, jarenlang ons sprankelende nationale levende kunstwerk, leefde toen nog en was niet bij ons weg te slaan. Dit ondermeer door de aanwezigheid van onze goede vriend Sammy, die ook deelnam aan ons speciale uitje. Deze knappe veertiger had echter geen belangstelling voor mannen. Hij hield gewoon van de vrije atmosfeer bij dit festival en tolerante houding van de bezoekers….

Onze vriendschap eindigde net zo plotseling als ie begon. Van de ene op de andere dag hoorde of zag ik niets meer van mijn vriendin. Ik had wel een telefoonnummer, maar dat werkte niet meer. Ik maakte me best zorgen, want mijn vriendin zat in een enorme worsteling rondom haar identiteit. Mensen doen dan soms hele rare dingen…..

Gelukkig gaat het heel goed met mijn oude vriend. Hij heeft een nieuwe liefde gevonden in zijn leven. Een leuke dame, die ook houdt van zijn alter ego. De geheimzinnigheid is voorbij. Zijn worsteling is ten einde. Wat heerlijk!

Ik herinner me opeens, hoe mijn vriendin een zak met verkleedspullen bij me achterliet. ‘Borsten, BH’s en zo heb ik toch altijd nodig. Dus die laat ik hier staan, samen met wat extra kleding.’ Het meeste heb ik na tien jaar wel weggegooid, maar één setje heb ik bewaard.

‘Ik heb nog een verpleegsterspakje hier liggen, lieve Janice!’ schrijft Heks. “Wie weet kom ik het binnenkort eens ophalen!’ antwoordt mijn vriend.

Hij is niet de enige man op aarde, die tobt met deze materie. Er wordt een mooie serie over dit onderwerp uitgezonden bij de VPRO: Transparant. De maakster heeft zelf ervaring met het onderwerp: Haar vader kwam uiteindelijk uit de verkleedkist/kast.