Het spel en de knikkers. Er kan er maar eentje de beste zijn. Maar gaat het om de beste zijn? Nou, een betere versie van jezelf zijn…. De beste versie! Is er nog hoop voor de mensheid? Vandaag zeg ik ja. Geïnspireerd door Abdi Nageeye. Onze voortreffelijke medelander. Een vluchteling. Uit Verweggistan.

Er is een reden, dat Heks nooit naar Zomergasten kijkt. En die reden heet Not de Nada. Ofwel Rot de Grote Vergelder. Ooit een grote liefde van Heks, ik heb maar liefst drie keer een relatie met de ellendeling gehad, maar tegenwoordig weet ik de man op waarde te schatten: Een hopeloze uitvreter van een rasnarcist.

De uitvreter is dol op Zomergasten. Zomerse zondagavonden, waarop het programma werd uitgezonden waren heilig. Het was absoluut de bedoeling om de hele avond uit te zitten, ongeacht of ik er iets aan vond of niet. Uitvretertje houdt van verantwoorde televisie. Hij slaat anderen graag om de oren met in de programma’s opgedane verantwoorde praat.

Opmerkelijk, omdat hijzelf ongelofelijk asociaal in het leven staat. Hij zal nooit iets voor een ander doen, tenzij hij er zelf beter van wordt. Ook huldigt hij het principe, dat als hij een ander naar beneden trapt, hijzelf een stukje stijgt. Hij verkondigt dit principe ook, hij draagt het uit!

Heks kijkt dus niet naar Zomergasten. Ik heb er een bloedhekel aan. Toch zie ik gisteren een klein stukje voorbij komen. Er zit een beeldschone vrouw tegenover de interviewster. Net als ik langs zapp begint een fragment van haar keuze af te spelen. Het is een stukje uit Mr. Robot, een Amerikaanse drama-thriller-televisieserie. Het fragment komt bij me binnen als een kanonskogel…..

Hoofdpersoon Eliot, gespeeld door de fenomenale acteur Rami Malek, krijgt van zijn therapeut de vraag wat hem toch zo teleurstelt in de maatschappij. Wat volgt is een trieste monoloog.

‘Misschien omdat we met zijn allen dachten, dat Steve Jobs een geweldige man was, ook al werd hij rijk over de rug van kinderen. (Een beeld van een fabriek van IPhones wordt vertoond, waar kinderen met hun kleine vingertjes telefoons assembleren) Misschien omdat het er op lijkt dat al onze helden nep zijn. (Lance Armstrong in beeld, Bill Cosby in beeld…..) De wereld is 1 grote schijnvertoning. We vallen elkaar lastig met commentaar, geklets dat zich vaak voordoet als inzicht. (Beelden van Twitter) Misschien omdat sociale media intimiteit suggereren (Beelden van Zuckenberg en Facebook) Of omdat we er voor stemmen, niet met vervalste verkiezingen, maar met onze spullen, ons geld….. (Beelden van shoppende vrouwen, Black Friday posters) Daar zeg ik niets nieuws mee, we weten allemaal waarom. Niet omdat Hunger Games ons gelukkig maken, maar omdat we verdoofd willen zijn. Omdat het pijnlijk is om niet te doen alsof. Omdat we lafaards zijn….. Fuck society!’

‘Eliot, je zegt niks,’ maant de therapeute. Het was slechts een monologue intérieur. De man blijkt helemaal niets hardop te hebben gezegd….. ‘What’s wrong?’ vervolgt de therapeute.

Nothing,’ zit de kwetsbare Eliot dan tot slot.

Ja, dit stukje raakt me diep. Het is namelijk zo waar. Hoe vaak voel ik me niet verschrikkelijk over de maatschappij? De mensheid? Haat ik mensen, mezelf incluis.

Om onze hebberigheid. Ons onvermogen om de wereld een betere plek te maken. Onze agressie. Onze domheid. Kortzichtigheid. Ons gelieg. Het gemak waarmee we elkaar bedriegen. Een poot uitdraaien. Elkaar laten stikken. Lijkenpikken. Om nog maar te zwijgen over hoe we met onze Grote Moeder om gaan. Met het fantastische gevarieerde plantenrijk. Met onze mededieren……

De mens ‘Kroon der Schepping’? Wat een giller!

Er is nog een stukje televisie, dat me diep raakt. Dat is het einde van de marathon voor mannen in Tokyo. Die geweldige laatste 200 meter, waarin onze landgenoot zilver haalt. Ja, nu zijn we opeens massaal blij met een vluchteling! Nu is zo’n vluchteling opeens een echte Hollander!

Maar goed. Alle sarcasme ten spijt: Die Abdi Nageeye raakt me ook diep in het hart. Niet omdat hij zilver pakt bij de Olympische Spelen. Nee, het feit dat hij achterom kijkt en zijn vriend, de Belgische Bashir Abdi, met zijn hand maant om in zijn slipstream mee te gaan naar de finish, vind ik fenomenaal.

Hij loopt zo de kans zijn eigen kans op een medaille te verspelen. Want herhaaldelijk omkijken en met je hand wapperen kan je net een paar fatale secondes kosten. Het gaat toch ten koste van je balans en concentratie.

Maar Nageeye doet het toch. Hij gunt zijn vriend en voormalig landgenoot, ze zijn allebei lang geleden Somalië ontvlucht, die bronzen plak. Hij trekt hem met zijn aandacht en inzet bij wijze van spreken over de streep. Zonder Nageeye had Abdi geen medaille gescoord.

Heks vindt dit mooi. Heel wat beter passend in het Olympische gedachtegoed, dan die loper, die eerder in de race alle flesjes water van een langs de route opgestelde tafel veegt, zodat zijn uitgedroogde en oververhitte concurrenten niets te drinken hebben……

‘De aarde is een leerschool,’ hoor je nogal eens in spirituele kringen. Nou, beter gezegd: Je wordt doodgegooid met die tekst. Sinds Oprah Winfrey het jaren geleden als een slogan begon te hanteren in haar dagelijkse opvoedkundige televisiepraktijken is dit gedachtengoed gemeengoed geworden.

De aarde als leerschool. Ja. Tja. Ok, een leerschool……

Helaas is de mensheid nogal hardleers. Als je de geschiedenis er op nakijkt zie je niet veel verbetering ten opzichte van duizenden jaren geleden. De diverse bevolkingsgroepen kunnen nog steeds elkaars bloed wel drinken en doen dat dan ook regelmatig. Het is nog steeds verdeel en heers. Er worden nog steeds overal op de wereld mensen vervolgd, onderdrukt en gediscrimineerd. Om dus nog maar te zwijgen van hoe we met onze Grote Moeder om gaan. Dat is er al helemaal niet beter op geworden onder invloed van deze leerschool……

Sommige spirituele tradities gaan er van uit, dat een groep uitverkorenen de ondergang van deze wereld zal gaan overleven. Dit gedachtegoed kom je in allerlei stromingen tegen. ‘De onbewuste mens zal achterblijven, terwijl de meer verlichte types evolueren,’ krijg ik in spirituele kringen naar mijn kop. Lees ik in verlichte boeken. Peperen sommige betweters me in.

Maar ook in andere stromingen doen deze ideeën opgeld. Kijk de bijbel er maar op na. Of de diverse sektes. Fanatieke christengroeperingen ook. En wat dacht je van radicale islam? Die kunnen hier ook wat van.

‘Lekker makkelijk,’ denkt Heks dan, ‘Probleem opgelost.’

Leven in je leven. Wakker worden. Herinneren.

Er is een bhoeddhistische heilige, die heeft gezworen pas naar Nirvana te vertrekken, als alle mensen verlicht zijn. Dat heeft me altijd enorm aangesproken. De ander over de streep trekken. Omkijken naar je naaste en diegene uitnodigen in je slipstream. Het gaat niet alleen maar om winnen. Winst betekent niets zonder je naaste. ‘Alleen op de wereld’ kun je van niemand winnen.

Elkaar wat gunnen. Elkaar niet het water uit de mond stoten.

De mooiste medaille deze Spelen was de zilveren medaille van Abdi Nageeye. Direct gevolgd door die van de Somalische Belg. Omdat Nageeye zijn winst deelde met zijn maatje. Omdat hij hem had kunnen verspelen op die manier. Omdat hij liet zien, waar het echt om gaat in sport.

En in het leven.

Vrouwen en hun gewicht, een precair onderwerp. Dat patriarchale condensatiepunt van onze zelfhaat houdt ons gevangen in ons dikhuidige afgescheiden zelf. Ook verschaft het ons mogelijkheden om onze zusters af te vallen als hun afvalpoging faalt. Nergens voor nodig! Kom op dames: Be beautiful, be yourself!

Ach, vrouwen en hun gewicht. Een zeer gevoelig onderwerp. Nadat ik gisteren voor rotte vis ben uitgemaakt door een matrone met vermoedelijk een gewichtsprobleem zit ik er over na te denken. Het is bepaald niet de eerste keer dat ik met dit fenomeen geconfronteerd word.

‘Zit je weer lekker slank te zijn?’ blèrde een voormalige beeldschone vriendin nog eens woedend in mijn oor, toen ik belde om haar een gelukkig nieuwjaar te wensen. Ze bleek enorm te zijn uitgedijd tijdens de feestdagen bleek later toen ik haar in levende lijve zag. Dit nadat ze juist het jaar ervoor gigantisch was afgevallen.

‘Ik word nooit meer dik,’ beweerde ze vastbesloten na haar geslaagde afvalrace. Het mocht niet zo zijn. Haar verslaving aan koolhydraten won het van haar goede voornemens. Het gevreesde jojo-erffect deed de rest. Met name een grote voorliefde voor versgebakken brood deed haar de das om. Of beter gezegd: De vetkraag.

Ik begrijp al die frustraties best. Ook Heks deed als adolescent aan de lijn. Ten eerste wist ik niet beter, mijn hele omgeving was chronisch op dieet. De raarste leefregels heb ik voorbij zien komen. De Margriet en Libelle stonden er vol mee. Het brooddieet, Atkins, calorieën tellen, appel-dieet, peer-dieet, zuurpruim-dieet en ga zo maar door……. De raarste vermageringskuur was wel het sherry-dieet.

In de jaren zeventig was dat een populair drankje. Massaal zaten onze voorouders aan de sherry. Je moet het dan ook in dit licht zien dat uitgerekend die consumptie voor dit doel werd aangewend. Het regime was simpel: Zes keer op een dag een flink glas sherry. Bezopen natuurlijk!.

Zo kon het gebeuren dat mijn oom mijn tante om negen uur ’s morgens katlam op de bank aantrof. Ze was op dieet! De kilo’s vlogen eraf!

Het sherrydieet is al een oud dieet dat bekend is geworden in de jaren 70 door koningin Juliana. Zij boekte succes met het sherrydieet.

Het sherrydieet is zeer simpel. Het Sherrydieet is gebasseerd op het eten van normaal voedsel (zoals je dat anders ook zou doen), alleen dan in halve porties (het MLM-dieet). Zorg tijdens het sherrydieet dat men bij elke maaltijd ruim voldoende drinkt, 1 tot 2 glazen sherry per maaltijd.

Calorieinname tijdens het Sherrydieet

Tijdens het sherrydieet zorg je voor een calorieinname van 990 Kcal. per dag (3780 Kjoules). Tijdens het sherrydieet moet men veel zwarte koffie nuttigen en bij elke maaltijd 1 á 2 glazen sherry drinken. Hierdoor houd u zich staande tijdens het sherrydieet.

Daarnaast had ik een zelfbeeld van lik mijn vestje en elke vetkwab leek dat te onderstrepen. Welke vetkwab bedoel je Heks? Jij bent toch altijd redelijk slank geweest?

Een vrouw kan zo dun niet zijn of ze heeft toch wel ergens rondingen. Dat is de aard van het beestje. Helaas overheerst hier ter lande de laatste decennia als schoonheidsideaal figuur strijkplank. Terwijl de meeste dames daar boven de 18 nooit meer aan kunnen voldoen.

Die krijgen prachtige mollige zachte heupen en grote witte marmeren borsten. Dikke dijen vol reserveopslag van vet. Niets mis mee natuurlijk. De natuur bereidt het lichaam voor op een kinderschaar. In andere culturen worden deze vormen vaak wel gewaardeerd, daar zijn dikke vrouwen behoorlijk in trek bij de heren.

In ons land is het dubbel blijkt uit onderzoek. Mannen schijnen zich graag met een graatmager fotomodel te vertonen, maar in bed geven ze de voorkeur aan dikke hammen en zacht vlees. Superhypocriet.

Na het jarenlang gezellig met mijn mollige zusters meewalgen van vermeende vetkwabben en dikke benen heb ik me erbij neergelegd. Ik ontdekte mijn eigen unieke schoonheid, verzoende me met mijn lijf en besloot om nooit meer een dieet te volgen.

Grappig natuurlijk, zo’n voornemen. Ik had nog geen idee dat ik levenslang op een streng dieet zou gaan. Dat er periodes zouden komen dat ik zo mager zou zijn als een lat. Dat gewichtsverlies wel de laatste van mijn zorgen zou zijn….

Vrouwen en hun gewicht. Hoe vaak is het me niet overkomen dat ik een rotopmerking te verduren kreeg van een gefrustreerde stevige zuster? Bijvoorbeeld die keer dat ik een heel afgrijselijk dieet had omdat ik zo ziek was als een hond. Na een half jaar in bed ging ik met vriendinnen op stap. Ik deelde iets over mijn benarde situatie.

‘Goh,’ zei een lange stevige dame jaloers, ‘Je hebt er wel een mooi figuurtje aan over gehouden.’ Lekkere reactie toch weer. Het is geen domme vrouw hoor, ze heeft een universitaire opleiding en een humanitair beroep. Je zou wat meer verstand en invoelend vermogen verwachten.

Jaren later zei dezelfde vrouw bij wijze van diep spirituele uitspraak (Ze beschouwt zichzelf als half verlicht geloof ik) dat iemand, die haar meisjesfiguur had behouden nooit echt vrouw was geworden. Ze keek daarbij pissig naar mijn slanke lendenen. Die waren bij haar al jaren zoek, na het baren van een paar prachtige koters.

Dat Heks er in die tijd mee moest leren leven dat ze nooit kinderen zou krijgen interesseerde haar niet. Mijn intense verdriet hierover is haar waarschijnlijk totaal ontgaan.

Tot slot heeft dezelfde overigens hartstikke mooie meid me nog een keertje vertelt hoe mooi ze een bepaalde outfit van Heks vond ten tijde van onze studie. Ik herinner me die outfit goed, want veel meer kleren had ik toen niet. Ik had geen beurs en geen geld, had nauwelijks te eten, werkte me de blubbers…… maar was wel slank.

‘Ik was zo jaloers op je,’ verspreekt ze zich, ze schrikt er zelf van. Direct begint ze het weer te ontkennen, maar in zoveel toonaarden dat het verdacht is….. ‘o nee, niet waar, blabla…’ een compleet lulverhaal volgt.

‘Aha,’ denkt Heks bij zichzelf, ‘Je was dus wel degelijk al die tijd jaloers. En daarom heb je altijd van die kloteopmerkingen tegen me gemaakt. En je geeft het tegenover jezelf nog niet eens toe. Lekker is dat!’

Vrouwen en hun zwaargewicht. Hun modderfiguur. In de menopauze gaat ons lichaam steeds meer op onze Grote Moeder lijken, ofwel een bol. Er is geen kruid tegen gewassen. Ook de zwaartekracht van Moedertje Aarde krijgt steeds meer vat op onze lijven. Koekeloeren achttienjarige tepels nog fier de lucht in, menopauzale exemplaren doen vooral aan navelstaren…..

Vandaar dat wij dames in de overgang massaal gaan mediteren natuurlijk!

Het is heerlijk om slank te zijn, je kunt alles aantrekken: Alles past. Je sleept minder gewicht mee en het is in een aantal opzichten gewoon gezonder.

Het is ook heerlijk om gezond als een vis te zijn. Je kunt doen waar je zin in hebt en hebt altijd energie.

Het is ook heerlijk om kinderen te hebben, ze zelf te dragen en te baren, zelfs al ruïneert het je figuur.

Dingen zijn hoe ze zijn. Je bent hoe je bent.

Heks wilde vroeger graag ‘petit’ zijn. Zo’n frêle elegant balletdanseresje. Ik was daarentegen een stevig robuust kind. En ik bleef maar groeien, er kwam geen end aan. Daarna leken alle nieuwe lichaamsdelen nog hun juiste plek te moeten vinden. En ook duurde het een tijdje voor ik dit grote machtige vrouwenlijf helemaal kon bewonen. En kleden. Als jonge vrouw was ik best een hosseklos.

Ik schrok me dood toen ik als achttienjarige een video zag van mezelf dansend in een jazzballetklasje. Tussen prachtige lichtgebouwde meisje, elegant en petit. Wat was ik groot! En plomp en lomp! Het heeft jaren geduurd voordat ik de zaken in het juiste perspectief zag, namelijk vanuit het centrum van het universum, vanaf het puntje van mijn neus!

Heks heeft zich met haar lijf verzoend uiteindelijk. We hebben dat dansend gevierd. Jarenlang: Buik dansend, Indiaas dansend, Flamenco dansend, Salsa dansend….

Vrouwen en hun lijven. Wij prachtige vertegenwoordigsters van de Grote Moeder hier op aarde. Met onze barende, zorgende, troostende lichamen. Wij wonderlijke menselijke broedmachines die zoveel te verduren krijgen. Het is verschrikkelijk dat we onze lichamen zo haten. Dat we het martelen om aan allerlei vermeende schoonheidsidealen te voldoen.

Mijn lijf doet ook niet altijd wat ik wil. Ik verander dan wel niet in een bol of een peer, maar mijn machinerie piept en kraakt. Zo is het altijd wat: Geen mens is volmaakt!

Ik vind het altijd jammer, het gedoe met sommige dames rondom dit thema. In mijn optiek zijn alle mensen prachtig. Op hun eigen unieke manier. De meeste mensen worden steeds mooier als je ze beter leert kennen. Het heeft allemaal niet zoveel met uiterlijk te maken, het heeft niet veel om het lijf….

We laten ons gek maken door uiterlijkheden en standaardnormen voor schoonheid. We leggen het onszelf op en slaan elkaar ermee om de oren.

Altijd maar weer die normen, altijd maar weer dat normaal. Dat vergelijken.

In mijn pubertijd had ik een kwelgeest van een vriendin, die me dagelijks uitschold voor ‘Dikke Vetlel’. Ik was een flinke puber, wiens lijf alle kanten opgroeide. Het bezorgde me een afschuwelijk gevoel, dat gepest. Pas later realiseerde ik me dat de pestkop zelf erg gefrustreerd was. Waar bij mij cup C moeiteloos aan mijn boezem ontsproot moest zij het doen met twee erwtjes op een strijkplank…….

Op een goeie dag tijdens mijn retraite in Plumvillage raak ik in gesprek met een jonge non. Zij werkt in de Bookshop. Het is al laat in de avond en normaal gesproken is de winkel allang gesloten. ‘Ik moet nog veel werk afmaken, dus ik blijf gewoon open,’ verklaart ze de situatie. Op mijn gemak snuffel ik eerst wat rond. Ik vind iets van mijn gading en ga afrekenen.

Ons gesprek gaat over de prachtige kalligrafieën van Thay, die niet langer te koop zijn. Althans, de originele versies. ‘Wij bewaren die allemaal en verkopen louter nog kopieën. Alle nonnetjes hebben echter een origineel gekregen van onze leraar. Met een tekst die op ons persoonlijk van toepassing is…. Op de mijne staat ‘Be beautiful be yourself’. Die tekst heeft mijn leven veranderd. Het vormt de kern van mijn beoefening!’

Sunny Bergman interviewde een aantal jaren geleden voor haar documentaire ‘Sunny Side of Sex‘ vrouwen op Cuba. Hun zelfbeeld was fantastisch, ondank bubbeltjes en rondingen. Ze hadden dan ook nauwelijks te lijden van beeldvorming via media, want het fenomeen glossies en dergelijke kwamen niet of nauwelijks voor op dit eiland. Er was dus geen norm. Heel prettig.

De behoefte om aan een standaard te voldoen is van alle tijden: Vrouwen hebben hun voorhoofd afgebonden, hun voeten ingebonden, hun nek uitgerekt, een schotel in hun onderop gestopt, hun doosje dichtgenaaid, playboykutjes in elkaar laten flansen, tieten vergroot of verkleind en de nieuwste mode is schaamlippen in je gezicht…… Kortom: Je kunt het zo gek niet verzinnen………

Lieve dames, zusters: Be beautiful, be yourself. Beter dan Thich Nhat Hanh kan ik het niet zeggen.

 

 

 

 

Bekend gezicht in TV programma ‘Wat De Boer Niet Kent’. Die knappe Indiaan heeft in mijn keuken ook wel eens heerlijk staan koken!!! Of ben ik aan het ijlen van de koorts en zie ik spoken?

Incakalender, inca's,

Al drie dagen ligt Heks met griep in bed. Hatsjie, hatsjoe, klappertand en snurk. Heel af en toe laat ik het hondje uit. Frogs neemt de meeste uitlaatrondes voor zijn rekening. ’s Avonds levert hij dan een tevreden Varkentje af en drinkt nog een glaasje wijn bij Heks. Zo heb ik toch af en toe een beetje gezelschap. Verder slaap ik en kijk TV. Met een half lodderoog.

inca's, inca cultuur, figuurtje inca's, inca cultuur, figuurtje inca's, inca cultuur, figuurtje

Zo zie ik het nieuwe programma van Rob Kamphues voorbijkomen. ‘Wat De Boer Niet Kent’. Ik val er midden in. Kamphues staat in de keuken van een boerenbedrijf in gezelschap van een Inca. Hier te lande beter bekend onder de Geuzennaam Indiaan. Compleet met verentooi. Hij maakt een Inca maaltijd klaar. Opeens herken ik hem. Ik ben er bijna zeker van. Het is wel eventjes terug dat ik hem gezien heb. Jaren geleden stond hij hier in de keuken van Heks een Inca maaltijd te koken. Iets met Pompoen. Heel lekker.

Incakalender, inca's,

Ik leerde hem ooit kennen op een paranormaalbeurs in Eindhoven. Tussen alle magiërs, toverkollen en mafketels viel hij me op. We raakten aan de praat en hadden een klik. Ik meen me te herinneren dat we zelfs adressen uitwisselden. Hij bleek in de bollenstreek te wonen. Niet veel later kwam ik hem in Leiden op de markt tegen. We kochten een pompoen, eerbetoon aan Moedertje Aarde en kookten een godenmaal samen.

inca's, inca cultuur, figuurtjeinca's, inca cultuur, figuurtje, inca zoninca's, inca cultuur, figuurtje, inca zon

De Indiaan raakte direct helemaal verkikkerd op Heks en probeerde me te verleiden tot een Inca massage. Het was niet wederzijds. Hij nam het sportief op, deze charmeur. Het bleef wel bij die ene maaltijd. Soms kwam ik hem nog ergens tegen. Dat was altijd leuk. Mijn vriendin Elfje kent hem ook. Daar kwam ik later achter.

 Machu Picchu

‘Bijzonder hoor, zo’n man,’ orakelt Rob Kamphues aan het eind van het programma, ‘Alles is spiritueel voor hem, natuur, Moeder Aarde.’ Ja, deze oorspronkelijke inwoner van Zuid Amerika houdt erg van onze Grote Moeder. En ook van haar vertegenwoordigsters op aarde. Opgewekt maakt hij de dames het hof met zijn verrukkelijke Inca maaltijden. Met magische Inca massage na.

inca's, inca cultuur, figuurtje, inca zoninca god wiracochainca's, inca cultuur, figuurtje, inca zon

De boerenfamilie is minder te spreken over zijn kookkunsten dan Heks. De boer geeft hem zelfs slechts een vier. Niet al te best dus. Alleen de boerin vindt het heel lekker. Dat verbaast me niets. Die verleider van een Indiaan heeft haar natuurlijk alweer om zijn Inca tovervingertje gewonden…..

inca's, inca cultuur, figuurtje, inca zoninca's, inca cultuur,inca zon,  figuurtjeinca's, inca cultuur, figuurtje, inca zon

Incakalender, inca's,

In de leer bij Thich Nath Hanh: Oefenen maar, iedereen op zijn of haar eigen wijze. Sommigen peuteren naar hartelust aan hun grote teen, anderen ergeren zich groen en geel. Heks heeft zo haar eigen thema’s om aan te werken. Moeder Aarde is ook volop aanwezig op deze prachtige plek. In de gedaante van Sister Chan Khong. Ze geeft ons haar befaamde ‘Deep Relaxation’…..

zondag 8 juli 2014

20140609-175659-64619249.jpg

Vanmorgen zit ik in vol ornaat op mijn matje. Er stapt een klein mannetje over me heen. Hij gaat zitten en begint zich direct aan Heks te ergeren. Hij schuift haar doos met kleurpotloden op het kussen van de persoon voor me. Ik schuif ze terug. Hij legt de draden van zijn koptelefoon op de kleurpotloden. Ik schuif ze er weer af. Dit herhaalt zich zeker drie keer. Zonder woorden. Hij kijkt me zelfs niet aan. Verbeten gaat hij in en uit zitten ademen. Ik maak mijn dagelijkse tekening.

20140609-175742-64662684.jpg

Aan de andere kant propt een jongeman zich in het gangpad. De hele talk peutert hij aan zijn grote teen. Het boze mannetje naast me kan zich halverwege het verhaal van Thay niet meer inhouden. Hij tikt me aan. ‘SSSSTTTTSSsstttt!’ sist hij zachtjes met een vinger voor zijn mond. Als tegen een klein kind. Hij lacht er wel bij, als een boer met kiespijn.

Nu ben ik al een paar uur stil, maar blijkbaar is mijn manier van aantekeningen maken niet Boeddhistisch genoeg.

20140609-175823-64703156.jpg

Later hebben we een formele lunch. Dit is echt een ding hier. Alle leden van ‘The Order Of Interbeing’ , de lekenorde van dit klooster, lopen in hun bruine pakken achter Thay en de monniken en nonnen aan de meditatiehal in. Met hun lunch in de hand. Daarna mogen wij naar binnen.

Als Heks staat te kijken naar de stoet, ziet ze het boze mannetje weer lopen. Voorop, vlak achter de lekenorde. Hij doet enorm zijn best, dat is me nu wel duidelijk. Het moet niet meevallen voor hem, zo’n halvegare Toverheks. En dan zit ik nog op een betere pek in de hal dan hij uiteindelijk. Ik zie hem geërgerd naar me kijken vanaf de overkant van de zaal. De mannen zitten aan de ene kant en de vrouwen aan de andere kant.

Naast hem zit de nieuwe aanbidder van Heks, een jongeman uit Roemenië. ‘Ik heb een foto van je gemaakt’, begon hij een paar dagen geleden zijn hofmakerij. Hij vergist zich ernstig in mijn leeftijd. En in mijn beschikbaarheid. Nu heb ik elke retraite wel een bronstige practicioner achter me aan, waar de celibataire richtlijnen geen vat op hebben. Door de jaren heen heb ik hen leren vermijden of ontmoedigen. Na mijn innerlijk huwelijk is het gat in mijn verdediging tegen deze zoekende zielen gedicht. En nu met mijn geliefde Cowboy is hun kans definitief verkeken…….

Zo zitten twee archetypische manachtigen uit mijn vroegere leven naast elkaar naar Heks te staren. Ik heb er helemaal geen last van. Ze doen maar. Ik geniet buitengewoon van de formele lunch. In stilte genuttigd. Met misschien wel duizend mensen. Ik kan Thich Nath Hanh ook goed zien. Zijn lieve koppie. Hoe hij rustig van zijn eten geniet, zijn thee drinkt.

20140609-175924-64764731.jpg

Daarna leest hij brieven voor, die mensen in de enorme bel, een soort klankschaal, hebben gestopt. Verzoeken om energie en liefde te sturen naar zieken, mensen met verdriet, vertrapten….De hele Sangha zit in aandacht bijeen. Je voelt de kracht van het Interzijn. Een term, die Thay heeft uitgevonden.

’s Middags worden we getrakteerd op ‘Deep relaxation’ van sister Chan Khong, de goede vriendin en reisgenoot van Thay. Al jaren staat zij hem bij in zijn missie. Een kleine vrouw, met de stem van een jong meisje. Maar ook een krachtpatser. Stiekem noem ik haar ook wel liefkozend sister King Kong. Zij beschermt haar frêle vriend met haar Moeder Aarde energie.

Eerst zingt ze ons helemaal van de wereld, tijdens haar speciale diepe ontspanningssessie. Overal om me heen hoor ik gesnurk. Zelf ben ik ook een flink stuk kwijt, ondanks mijn voornemen er helemaal bij te blijven.

20140609-180017-64817331.jpg

Dan beoefent ze met ons Touching The Earth. Een praktische manier om met verdriet ten opzichte van je voorouders om te gaan. Je geeft het simpelweg aan Moeder Aarde.
Onze Grote Moeder is hier alom aanwezig. En in de gedaante van deze hoogbejaarde non zeer zichtbaar.

Ze leert ons nog wat Tibetaanse oefeningen. Ze staat nog net niet op haar hoofd, maar jeetje, wat is ze nog lenig op haar leeftijd!

Tot slot oefent ze met ons om niet bang te zijn voor de dood. Het is maar een verandering, meer niet. Zoals een golf even bestaat en dan alweer verdwenen is. Maar is ‘ie er niet meer? Het water is er nog immer, alleen de gedaante verandert…..

20140609-180110-64870495.jpg