Wie zegt dat het altijd makkelijk is, het leven? Soms is het bikkelen. Moet je aan de bak.

Gisteren aan het begin van de avond schrijf ik een blogje. Terwijl ik in de afrondende fase zit gooi ik de handdoek in de ring wat betreft de dag. Ik schenk een glas wijn in, neem extra pijnmedicatie, geef de beesten eten…. Het is mooi geweest. Ik ga zo eerst een uurtje plat. Ik ben te moe om te eten. Dat komt straks wel. na een hazenslaapje.

Onverwacht gaat de bel. Wie kan dat nu zijn? Ik verwacht niemand en heb weinig tekst. Misschien komt de glazenwasser geld innen? Voorzichtig kijk ik uit het keukenraam en zie Tromvrouw op en neer springen in de steeg. Jeetje. Als een duveltje uit een doosje. Waar komt die nu opeens vandaan? Ik druk op de deurvergrendeling, gooi Ysbrandt met zijn bak voer in de bench. Kijk naar mijn frommelhoofd in de spiegel…..

Tromvrouw en haar hartsvriendin komen binnen. Ze hebben de tentoonstelling ‘Petra. Wonder in de woestijn.’ bezocht. Op weg naar het station besloten ze me nog eventjes een bliksembezoekje te brengen. Heks maakt thee. Even later zitten we genoeglijk om de keukentafel. We maken voorbarige vakantieplannen. We lachen om van alles. Het is goed elkaar te zien!

Vanmorgen eerst naar de fietsenmaker. Ik blijk een zekering uit de oplader van mijn fiets te zijn verloren. Daarom doet ‘ie het niet meer. Ik zoek me suf in de berging, want daar moet dat piepkleine maar zeer essentiële onderdeel van mijn oplader zich bevinden. Helaas. Het minuscule voorwerp houdt zich verborgen tussen bergen honden- en kattenvoer, kerstballen en schilderdoeken. Onvindbaar. Ik zal de heilige Antonius om hulp moeten vragen…..

Tijdens de hondenronde word ik aangesproken door twee studenten journalistiek. Ze willen een foto van Heks met Ysbrandt voor in de krant. Een artikel over het Leidse gemeentelijke hondenbeleid. Ze stellen me allemaal vragen. Maken foto’s van Ys. En van mijn hand met poepzakje…. We hebben een uitermate leuk gesprek. En misschien komt mijn kleine ballenbijter wel in het ‘Leidsch Dagblad’!

Later haal ik boodschappen in de natuurwinkel. Bij de kassa ontstaat er weer onenigheid over de prijs van glutenvrij brood. De prijs op de verpakking klopt niet. In feite komt het erop neer, dat ze me het dubbele willen rekenen. Het toch al prijzige broodje van 400 gram zou dan op zeven euro komen…..Heks met haar korte lontje reageert geïrriteerd. Dat wordt niet gewaardeerd…. Zo zie je maar weer: Een slecht humeur werkt contraproductief!

Ach, m’n zekering is dan even zoek. En als ik niet uitkijk betaal ik dubbele prijzen.  Maar verder alles goed hoor. Ik kijk naar de Olympische Spelen. Schrijf een blog. Hou m’n gemak. Ga straks lekker met mijn varkentje op stap. Het is niet altijd gemakkelijk, het leven is geen krentenbol. Maar ik beleef ook vandaag weer genoeg moois.