Zaterdag kijkt Heks naar een stom televisieprogramma. Iets, waarbij mijn murwe hersentjes zich niet al teveel hoeven in te spannen. Plotseling vliegt South Park in beeld. Die onvolprezen hilarische en satirische animatieserie over een groep jongetjes in een denkbeeldig stadje in Colorado, waarin de hele Amerikaanse maatschappij op de hak wordt genomen.
De interruptie gaat gepaard met een tekst: ‘Dit wordt U gestuurd door Kras.’ De mond van Heks valt open. Hoe dan? Hoe doet ze dat? Ik wist niet eens dat zoiets mogelijk was. Ik stuur een appje naar mijn vriendin. Ze heeft ook geen idee hoe dit kan. ‘Ik zat gewoon op wat knopjes te drukken,’ is haar verklaring.
JD Vance holding Donald Trump’s baby oil in the new ‘South Park’ episode
Vervolgens ligt Ziggo gedeeltelijk plat. Ik kan opeens niet meer opnemen of opgenomen programma’s weggooien. Heks drukt ook op een paar knopjes, maar het helpt niks. Als ik online kijk bij storingen zie ik dat precies op het moment dat mijn televisie werd overgenomen door die kinderserie voor volwassenen, er een flinke storing is ontstaan bij mijn provider.
Nou ja zeg. Waanzin. Wat heeft het geëxperimenteer van mijn vriendin allemaal teweeggebracht?
Ik besluit de aflevering dan maar te gaan kijken. Het is deel 2 van het nieuwe seizoen. Jarenlang keek ik alles wat los en vast zat van deze serie. Maar de afgelopen jaren ben ik afgehaakt. Zonder enige aanleiding of reden. De serie is nog net zo fabeltastisch grappig als vroeger.
Het huidige seizoen draait om de ontwikkelingen in de Verenigde Staten sinds het hernieuwde aantreden van die bepruikte gek. Op sublieme wijze weten ze de absurde gebeurtenissen in beeld te brengen.
Een klasgenoot van de jongetjes wordt enorm populair door fake nieuws te verspreiden. Hij verdient goud geld met het beledigen van anderen. Vrouwen, Joden, minderheidsgroeperingen: Ze krijgen allemaal een akelige veeg uit de pan. Dagelijks. In zijn veelbeluisterde podcast.
‘Ik moet mijn ZAK vullen,’ rechtvaardigt het jongetje zijn acties. (fill my nut, slang voor het vullen en legen van de zak met pejoratief betekenisaspect….)
De decaan van de school, een enorme softie, probeert het jongetje tot rede te brengen. Maar dan wordt hij ontslagen door het super enge rechtse opgeblazen extremistisch christelijke schoolhoofd. Op staande voet. Zonder enige reden. Zoals velen momenteel in de VS.
Opeens heeft hij een geldprobleem. Hij moet ook zijn ZAK vullen. Hij komt terecht bij ICE (Immigration and Customs Enforcement) Die rekruteren alles wat wit is en losloopt. Ze bieden een krankzinnig hoog salaris. Hersens niet nodig. Hersenloos is beter. Ne een opleiding van een halve minuut wordt hij al met zijn kompanen in een busje gestopt met een vuurwapen. Op weg naar hun eerste missie.
Het is natuurlijk afgrijselijk, dat dit een redelijke afspiegeling is van de realiteit. Maar het is ook echt ontzettend grappig om te zien. En het gaat weer ver.
Uiteindelijk doet de decaan het met grof geweld ontvoeren van onschuldige mensen en kinderen zo verdienstelijk, onderschat nooit een softie, dat hij promotie krijgt. Hij komt terecht op Mar-a-Lago, dat ranzige landgoed op een idyllisch eiland vol steenrijke bejaarden, om Trump te ontmoeten.
Trump is een ongelofelijke oelewapper. Zijn lelijke hoofd splijt in tweeën als hij praat. Uit die splijtzwam komt een piepstemmetje. In zijn huis is een slaapkamer, waar de duivel verblijft. In bed. Die duivel houden ze in een goed humeur door zijn kontgat in te smeren met baby olie. Een verwijzing naar Epstein….
Heks is ervan overtuigd, dat ze de helft van dit soort verwijzingen mist. Ik ben gewoon niet genoeg ingevoerd in al het reilen en zeilen in de VS. Vooral sinds mijn aandachtsboycot.
Praise the Lord voor series als South Park. Met enorm veel humor stellen ze alle idioterie rondom Trump en zijn trawanten aan de kaak. Heks is wel benieuwd wanneer de makers zullen worden gekidnapt en gedeporteerd.
Of wanneer de studio, waar ze deze geweldige serie produceren, wordt opgeheven. Of in brand gestoken. Want die vadsige blonde malloot duldt geen tegenspraak, laat staan kritiek. En hij kan er al helemaal niet tegen, als mensen om hem lachen……
Lachen is gezond. Het ontspant ons lichaam. Het ontspant de verhoudingen tussen mensen. Het laat het absurde zien van waar we toch zo serieus mee bezig zijn. Als er niks meer te lachen valt zijn de rapen gaar.
Vrijdagavond ben ik weer online met mijn Boeddhistische Orchidee familie. In de VS is het 1 uur ’s middags. In Israël 8 uur ’s avonds. Ik log in om 19.00 Nederlandse tijd. Ons Koreaanse familielid is afgehaakt. Die zat om 4 uur ’s nachts knikkebollend voor haar scherm….
‘Heks wat zie je er goed uit! Zo jong,’ roept mijn Israëlische vriendin. Klopt. Ik heb die nacht goed geslapen. Mijn gezicht hangt op de goede plek en niet op half 7, zoals bij onze vorige bijeenkomst.
Binnen een paar minuten zijn we alweer over de ellendige ontwikkelingen in Israël aan het praten. De genocide in Gaza. Hoe het is om op dit moment in Jeruzalem te wonen. Het op en neer rennen naar een schuilkelder. Midden in de nacht over straat, want er is er geen in het complex waar mijn vrienden wonen.
‘Je wordt er heel blasé in,’ vertrouwt mijn vriendin me toe. Soms heb ik gewoon geen zin om om 4 uur ’s nachts mijn bed uit te komen. Voor de zoveelste keer.’ Heks kijkt naar hun smalle bekkies. Deze ellendige oorlog trekt een enorme wissel op mijn bejaarde vrienden. Deze boeddhistische vredesactivisten. Die wekelijks de straat op gaan om te protesteren.
Afgelopen weekend vertelt Kras me, dat 80 procent van de Israëlische bevolking achter deze oorlog staat. ‘Nee, 50 procent van de bevolking doet niets en berust in de ontwikkelingen,’ reageert mijn Israëlische vriendin, ‘Maar er is hier ook veel verzet. Demonstraties. Soldaten die dienst weigeren. Rekruten die zelfmoord plegen. Dat komt heel veel voor….’ Ze noemt cijfers. Heks is verbijsterd.
‘Onlangs hadden we een begrafenis van een neef van mijn man,’ vervolgt ze, ‘Het was aan de grens bij Gaza. We hoorden de bommen inslaan, hemelsbreed 3 kilometer bij ons vandaan. Terwijl wij op dat vredige kerkhof stonden…..’
We praten over hoe de hele wereld toekijkt en niets doet. ‘Ik snap nu eindelijk hoe de Holocaust heeft kunnen gebeuren. Toen werd er ook weggekeken. En nu met alle media! Nu is het helemaal ongelofelijk dat dat gebeurt….’ besluit mijn vriendin haar verhaal.
‘Het gaat altijd om de poen,’ sombert Heks, ‘Elke oorlog in elke periode van de geschiedenis was economisch gemotiveerd. Er werd dan wel gezegd, dat het een dynastieke of politieke oorzaak had, maar het ging altijd om de duiten…..’ Ik noem wat voorbeelden uit het verleden.
‘Het idee om alle Palestijnen te verdrijven zal Israël uiteindelijk duur komen te staan,’ haakt mijn Israëlische vriendin in op dat thema, ‘Zij zijn in ons land zoals de Joden ooit waren in Duitsland: De mensen met goede opleidingen en geld. Artsen, apothekers, directeuren en directrices….. Zonder hen stort de hele economie in!’
Dan schakelen we over naar de teringzooi in de VS. De creepy club die achter Project 2025 zit. ‘Die club adviseert momenteel allemaal conservatieven over de gehele wereld. Het is een hele enge ontwikkeling,’ aldus mijn Israëlische vriend. Hij noemt voorbeelden. Ook hier in Europa.
Ja, Nederland, kikkerland, maak je borst maar nat. Ook hier ter lande hebben we te maken met deze ontwikkelingen. Gemorrel aan de grondwet. Misogynie. Vreemdelingenhaat. Ik noem maar wat.
‘Het is het paranoia-denken,’ doet Heks een duit in het zakje, ‘Het hele nazisme was daarop gebaseerd. Door anderen zondebok te maken word je zelf een beetje beter. Je kunt er heel lang mee door gaan, maar het houdt een keer op. Als er geen zondebokken meer over zijn….’ We kennen die gruwelijke geschiedenis. En hoeveel levens die paranoia toen heeft gekost.
‘De ontwikkelingen hier in de VS doen inderdaad denken aan Hitler Duitsland in de jaren dertig,’ vertelt mijn Amerikaanse vriendin, ‘Er zijn razzia’s, mensen worden ontvoerd, ja echt, ik meen het serieus, vervolgens worden ze in een soort concentratiekampen gestopt. Om uiteindelijk te worden gedeporteerd. Volstrekte willekeur. Ze pakken iedereen met een kleurtje op……’
‘Soms gebeurt er iets, dat hoop geeft, maar een dag later wordt die hoop weer de grond in geboord. Trump is een tot 2 keer toe veroordeelde crimineel. En nu met die Epstein files hangt hem opnieuw een veroordeling boven het hoofd….. Maar ja….’
‘Ze hebben laatst een Egyptische man zomaar opgepakt. Hij woont hier al 30 jaar. Legaal. Maar hij werd evenzogoed opgepakt en in een kamp gestopt om te worden gedeporteerd. Daar is een rechtszaak over geweest en de man heeft gewonnen! Dat is zo ongelofelijk belangrijk, want als hij niet gewonnen had, dan kon iedereen, maar dan ook werkelijk iedereen zomaar worden gedeporteerd!’ besluit ze haar verhaal.
Heks zit te suizebollen na al die informatie. Ontvoeringen? Concentratiekampen? Deportaties?
‘Op vliegvelden worden mensen helemaal gescreend als ze weer de VS in willen. Ze pakken telefoons af van inwoners en spitten die helemaal door. Met name hun Facebook account. Als er ook maar iets van een commentaar op Trump wordt gevonden, dan mogen die mensen hun land niet meer in! Hun eigen land welteverstaan. Inwoners van dit land! Bizar!’
‘Veel mensen reizen daarom met een goedkope wegwerptelefoon. Zodat er niks te vinden valt,’ besluit ze zuchtend.
Het gesprek meandert richting de gevaren van AI. ‘Als de wereld in de toekomst wordt overgenomen door kunstmatige intelligentie, die zoveel slimmer is dan de mens, dan ben ik benieuwd hoe AI ons mensen behandelt. Zoals wij dieren behandelen? Krijgen we dan onze trekken thuis?’ aldus mijn Israëlische vriend.
Wij gaan dat niet meer meemaken. Maar de mensheid mag wel op haar tellen passen. Eindeloos voeden van egoïsme en kortzichtigheid kan ons wel eens duur komen te staan. Als de door ons ontwikkelde AI aan de touwtjes gaat trekken krijgen we ongetwijfeld een koekje van eigen deeg.
Na al die ellende hebben we behoefte aan iets positiefs. Heks weet wel wat:
‘Mijn juf, Linda Wormhoudt, helaas niet meer onder ons, maakte altijd “Guerrilla Altaartjes”. Zo noemde zij ze echt.’ Mijn vrienden moeten lachen. Ze vragen me wat ze zich erbij moeten voorstellen.
‘Je bouwt een altaar gewoon in de natuur met alles wat je vindt. En je draagt het altaar aan iets of iemand op, zoals dat gaat met een lekker altaartje. Zullen we allemaal een Guerrilla Altaartje bouwen? En foto’s sturen?’ stel ik voor. Iedereen kikkert op van het idee. Zo besluiten we onze bijeenkomst met iets goeds.
Vandaag rijd ik door het Leidse Hout op zoek naar bloemen en takken voor mijn altaar. Dan zoek ik een mooi plekje. Iets met betekenis. En ja, opeens zie ik de juiste plek. Een omgevallen boomstam, die half op het land en half in het water ligt.
Hout, aarde, water. Vuur van de zon in de bloemen, metaal in mijn gedachten over dit project. Het hele pentagram, dat heerlijke heksige symbool, is present. De lucht erboven.
Een omgevallen stuk hout, ofwel structuur, die is verwoest….. ‘Godin, laat dat verwoeste land weer verbinden met gevoel, water. Ik draag dit altaar op aan alle mensen en mensenkinderen in Gaza. En de mensen in Israël, die zich inzetten om die kloteoorlog te beëindigen,’ fluister ik onmachtig.
Gestoorde wereld, de wereld zoals wij hem kennen. Maar hier, in dit bos, die Welt an sich, is het goed toeven. Die wereld overleeft ons wel. Wij mensen zijn maar een onwetend snotje in de neus van het goddelijke. Een keertje niezen en we zijn gezien.
“Guerrilla” heeft twee hoofdgebieden van betekenis: militair en marketing. In de militaire context verwijst het naar een vorm van oorlogvoering waarbij kleine, onregelmatige troepen acties ondernemen tegen een grotere, gevestigde macht. Deze acties omvatten vaak verrassingsaanvallen, hinderlagen en sabotage. In de marketingwereld is “guerrilla” een benaming voor marketingtechnieken die proberen met beperkte middelen een maximale impact te bereiken, vaak door onconventionele en creatieve methoden.
In der Philosophie Immanuel Kants bezeichnet das “Ding an sich” Kant unterscheidet zwischen der Erscheinung (Phänomen), die wir durch unsere Sinne und Verstandesstrukturen (wie Raum und Zeit) wahrnehmen, und dem Ding an sich, das jenseits dieser Strukturen existiert und uns letztlich unbekannt bleibt.
Erläuterung:
Erscheinung (Phänomen):Das, was uns durch unsere Sinne und Erkenntnisvermögen als Gegenstand erscheint.Es ist das, was wir wahrnehmen und worüber wir denken können. Raum und Zeit sind nach Kant Formen unserer Anschauung, also nicht Eigenschaften der Dinge an sich, sondern Bedingungen unserer Erkenntnis.
Ding an sich (Noumenon):Eine vom menschlichen Erkenntnisvermögen unabhängige Realität. Es ist das, was hinter den Erscheinungen liegt und was wir nicht direkt erkennen können. Wir können seine Existenz zwar erschließen, aber nicht seine Beschaffenheit.
Kants Argumentation:
Kant argumentiert, dass unser Erkenntnisapparat die Welt, wie sie uns erscheint, konstruiert. Wir können nur das erkennen, was unseren Erkenntnisstrukturen entspricht. Daher ist das, was wir als “Welt” wahrnehmen, nicht die “Welt an sich”, sondern eine von uns gestaltete Erscheinung.
Bedeutung:
Kants Unterscheidung zwischen Erscheinung und Ding an sich ist ein zentraler Punkt seiner Erkenntnistheorie. Sie verdeutlicht die Grenzen unserer Erkenntnisfähigkeit und betont, dass unser Wissen immer an unsere subjektiven Erkenntnisbedingungen gebunden ist.
Zusätzliche Punkte:
Kant unterscheidet auch zwischen dem transzendentalen Idealismus (die Welt ist eine Erscheinung) und dem transzendentalen Realismus (die Welt ist real).
Das “Ding an sich” ist ein kontroverser Begriff, über dessen Interpretation es verschiedene Ansichten gibt,
Kants Unterscheidung hat weitreichende Folgen für unser Verständnis von Realität, Erkenntnis und Freiheit,
Het afgelopen weekend ga ik op reis. Nu kom ik normaal gesproken nauwelijks de stad uit. Maar hoera, het gaat toch echt gebeuren. Ik ga naar een klein dorpje in Gelderland. Daar woont Kras nu alweer tweeëneenhalf jaar. In een snoepje van een huisje pal naast de eeuwenoude kerk.
‘Ik ben al vooruit aan het slapen,’ roep ik enthousiast tegen Kras door de telefoon voorafgaand aan de trip. Het is waar. Ik zorg dat ik lange nachten draai. Zo bouw ik een piepklein buffertje op. Dat scheelt hopelijk. Je weet het nooit met ME. Ik kan als een ballonnetje leeglopen van een suf autoritje. Of de kamer stofzuigen. Ik noem maar wat. Maar met voldoende energie in de tank aan het begin van de rit gaat het hopelijk goed.
Belle komt voor de poesjes zorgen. Heks maakt een lange brief vol instructies. Geen overbodige luxe met al die ouwe katten. De ene heeft een nierdieet, de andere blaasgruisdieet. Een volgende heeft een zwakke maag en krijgt gekookte kip. De rest het krijgt pré nierdieet. Behalve de jonge god Odin. Die reus van een witte kater. Blakend van de energie. Een veelvraat. Die krijgt voer met minder calorieën. Een grote bak.
‘Geef ze eerst wat nat voer en later brokken. En laat maar wat brokjes van de Boskat staan als je weggaat. Die kunnen ze op zich in beperkte mate allemaal eten.’
Donderdagmiddag rijd ik weg. Woefies achterin. Tas met kleren en tas met hondenvoer op de achterbank. Mijn eigen hoofdkussen ernaast. Grote kop koffie in de bekerhouder.
Ik besluit flink om te rijden, om de A10 te vermijden. Daar zijn wegwerkzaamheden en dat resulteert geheid in een file. Het blijkt een gouden zet. Op de radio hoor ik, dat er ook nog eens een ongeluk is gebeurd op de enige open rijstrook van de A10. Meer dan anderhalf uur vertraging.
Heks zoeft zonder vertraging naar het oosten. Het landschap verandert. De temperatuur loopt op. Na een paar uur rijd ik het schattigste dorpje van de Achterhoek binnen. Ik parkeer pal voor Kras’ huis. Haar honden blaffen er lustig op los. Mijn vriendin vliegt me om de nek. I have arrived!
Snel sjouw ik mijn bagage naar binnen. ‘Ik breng het direct even naar boven, straks heb ik geen puf meer…’ Ik weet uit ervaring, dat dan de man met de houten hamer komt. Mijn lijf stijft op als een kwarktaart en ik krijg geen poot meer voor de andere.
‘Laten we eerst even met de hondjes uit gaan,’ stelt Kras voor. Zo lopen/rijden we dan even later om de Retentieplas op een steenworp afstand van haar huis. Heks gooit balletjes het water in. De hondjes gaan lekker zwemmen. Het nieuwe hondje van Kras staat er geboeid naar te kijken. Af en toe rent ze een stukje mee het water in.
Natuurlijk lig ik vervolgens omver. Dat was te verwachten. Maar ik hoef ook niks meer. Kras heeft lekkere hapjes in huis gehaald. En een sublieme fles wijn. Knabbelend en babbelend slaan we een paar uur stuk. Dan kruip ik in mijn mandje.
Kras heeft net als Heks een lastig lijf. Ik hoef haar nooit iets uit te leggen. Ik kan maar naar hartelust crashen. Of kreukelen. Of halvezolig rondmeuten.
We hebben een paar verrukkelijke dagen. Zo bezoeken we een heksenvriendinnetje van Kras. Ze staat op een camping in de buurt met haar gezin. Ze is jarig. Kras heeft brood gebakken en soep gemaakt. De jarige heeft taartjes verzorgd, die ik zowaar kan eten! Echt een feestje.
Zo snuif ik dan toch nog wat campingeuren op deze zomer. Heerlijk.
Zaterdagmiddag gaan we naar ‘De Oude Spar’. Een enorme leuke tweedehandswinkels in een oude kerk. Net als tijdens mijn vorige bezoek vindt Heks allemaal leuke dingen voor een habbekrats. De prijzen zijn hier zoveel aangenamer dan in het Wilde Westen. Daar betaal je in de gemiddelde kringloop de hoofdprijs. Niet in de Achterhoek.
Ik koop een box met alle CD’s van Kathleen Ferrier. Voor een tientje! Ik ben er zo blij mee. Ook vind ik een rare lampenkap. En een mooi oud met de hand bewerkt houten kistje. Een glazen rechaud en een aluminium dienblad. En een Frans serviesje. In een oud houten laatje. En natuurlijk Maria. De Grote Goddelijke Moeder. Die mag ook mee naar huis.
Zaterdagavond neemt mijn vriendin met mee uit eten in een heel leuk restaurant bij een watermolen. Kras kent de eigenaar. Een dorpsgenoot. De bediening is grandioos. We worden enorm verwend. Wat een feestje!
Elke dag rijden we een enorme ronde met de hondjes. Kras op haar balansrolstoel en Heks in de scootmobiel van Kras. Alle vier de hondjes dravend naast ons. Kras laat me de hele omgeving zien.
Zondag gaan we tijdens de uitlaatronde thee drinken in de boomgaard van een boerderij. Uit boerenservies. Wederom worden we zo gastvrij ontvangen en liefdevol bediend. De hondjes krijgen een bak water. Heks besteld een grote pot thee. Ze hebben er heerlijke appeltaart zonder gluten en lactose bij. Wat een feest.
“Je moet echt even naar het toilet gaan hier,’ zegt Kras, ‘Dat is echt een belevenis!’ Zo wandelt Heks dan over de oude deel vol snuisterijen richting toilet. Een ouderwetse poepdoos. Met special effects: Als je het licht aandoet gaan er vogeltjes kwinkeleren….
Op de deel spot Heks een paar beren. ‘Zijn ze te koop?’ vraag ik aan de boerin. Zo scoor ik dan een nieuwe oude beer. Een remake denk ik. Hij heeft een forse brom. Brommend en grommend zit hij het laatste stuk van de wandeling voorin het mandje van de scootmobiel.
Dan is het tijd om naar huis te gaan. We nemen afscheid.
Thuisgekomen zie ik dat Belle helemaal gelijk had, toen ze me eerder die middag belde over poesje Pippi. Mijn oude katje is helemaal niet in orde. ‘Ze wil niet eten en drinkt veel,’ aldus Belle.
Mijn ouwetje ligt uitgestrekt op de keukenvloer. Als ik haar optil is ze helemaal slap. ‘Gisteren was er niks aan de hand, toen was ze nog goed en at ze enthousiast haar bakje leeg…’ vertelt Belle me als ik haar bel.
‘Nierfalen,’ denk ik bij mezelf. Ik herken het beeld. Snel haal ik al mijn foefjes van stal. Speciaal voer, speciaal vocht. Ik weet haar enigszins op te lappen. De volgende dag eet ze weer, maar in de loop van de week gaat het opnieuw minder.
De dierenarts geeft haar een infuus en antibiotica. En nu, na 6 dagen tobben, eet ze weer wat beter. En ze drinkt weer uit zichzelf. Gelukkig: Heks zat met een injectiespuit water in haar bekje te spuiten. Geen lolletje.
Maar nu is Lapje weer van de kaart. Die heeft last van haar maag. Heks is druk bezig om haar weer aan het eten te krijgen.
Vandaag weer een dagje bed. Na een lange nacht slapen. Doorslapen. Maar liefst 12 uur lang. Met even een uitlaatronde en douchen tussendoor. Zo heerlijk!
Zojuist naar het Leidse Hout geweest met de woefies. Op mijn dooie gemakje. Het is fantastisch weer. Zonnetje en niet te warm. Hondjes springen bommetjes in een zandsloot. VikThor een hoge boog en Freya een snoekduik.
‘Wat zat ik nu te zeuren,’ speelt er door mijn hoofd, ‘Onlangs op mijn blog. Gemekker over mijn hopeloze aandoening. Alsof dat helpt. Ik jaag er mensen alleen maar mee de deur uit…’
‘Misschien komt er nu door Long Covid meer begrip voor jouw ziekte,’ appt Neef J me onlangs. Hij is arts. Hij weet er iets vanaf. ‘Dat zou mooi zijn, maar die mensen lopen ook tegen veel onbegrip aan,’ reageert Heks.
Op de begrafenis van mijn geliefde tante duikt opeens iemand op met die aandoening. Hijgend en puffend lopend achter een rollator. Een paar jaar geleden nog helemaal actief en midden in het leven.
‘Ik ben toch zo moe de hele tijd,’ kreunt hij. Daar had hij voor die ellendige ziekte geen last van. Hij staat bekend als het bruisende hart van elk feestje.
Mensen met Long Covid praten graag met Heks. Als zijnde ervaringsdeskundige op het gebied van post virale aandoeningen. Hun leven is ook helemaal op de schop gegaan door hun ziekte. Van de ene op de andere dag.
Heks hakt al heel lang met dat bijltje. Dat aspect komt verder niet aan bod. Ik begrijp het. Lopend op mijn tandvlees. Het is toch al heel vermoeiend allemaal. Zo’n begrafenis en al die familie.
Ik loop echt spitsroeden die dag. Ik moet alle zeilen bijzetten om goed in mijn bescherming te staan. Zo zorg ik ervoor nergens alleen te lopen, altijd in de buurt van anderen. Ook hou ik mijn drankje zorgvuldig in de gaten tijdens de borrel achteraf, zodat er geen drugs in kunnen worden gegooid door de onverlaat.
Niet voor de tweede keer, meneer. Eveneens parkeer ik mijn auto vol in het zicht. Zodat niemand me kan besluipen als ik er in stap bijvoorbeeld. Ik wil geen klap op mijn kanis meer krijgen. Of een doodtrap in mijn rug.
Heks is helaas niet veilig temidden van haar eigen familie. Maar goed: Ik heb het volbracht en dat verdient toch een schouderklopje.
Maar alle gemekker op een stokje: Mijn problemen zijn peanuts met wat de gemiddelde mens momenteel meemaakt in bepaalde delen van onze verworden wereld.
Binnenkort heb ik weer een bijeenkomst met mijn spirituele Boeddhistische familie. Online! Ik ben dus wel degelijk lid van online communities. Zoals me onlangs dringend werd geadviseerd als oplossing voor al mijn problemen.
Het is een internationaal gezelschap. Overblijfsel van de 21 dagen retraite in 2018 in Plumvillage met wijlen zuster Orchidee. Mijn geliefde vriendin. De allerlaatste met haar als hoofd van de familie.
Van die groep van pakweg 20/25 mensen is nog een handvol over. Een bejaard echtpaar uit Jeruzalem. Een lerares uit de VS. Een therapeute uit Portugal. Een dirigente uit Utrecht. Een beeldschone Braziliaanse. En een Hollandse Toverheks.
Soms sluiten er nog wat leden van de groep aan, maar dit is wel de harde kern.
Onze bijeenkomsten beginnen doorgaans met een rondje ‘Hoe gaat het?’ Die rondjes zijn avondvullend momenteel. Met alle afschuwelijke ontwikkelingen in Israël en Gaza. Niet iedereen, die daar woont is het eens met die regerende gek.
Mijn vrienden gaan wekelijks de straat op om te protesteren tegen de oorlog. Zij werken met Palestijnen samen. Ze doen dit en dat, zus en zo. Maar het helpt niks. De genocide gaat gewoon door.
“Wat ben je mager,’ roept Heks tegen haar Israëlische vriendin. Het is waar, ze is kilo’s afgevallen de afgelopen tijd. ‘Ach Heks,’ reageert ze laconiek, ‘Niets zo goed voor de lijn als midden in de nacht op en neer rennen naar een schuilkelder.’
Mijn Amerikaanse vriendin bevindt zich temidden van de gekte aldaar. Razzia’s. Deportaties. Een megalomane gek aan het bewind. ‘Heks, het is hier burgeroorlog,’ besluit ze haar betoog.
Ik herinner me hoe opgelucht ze was toen Biden werd verkozen. ‘Een golf van ontspanning gaat door het land,’ zei ze blij, ‘Wat een zegen, dat die gek weg is.’
Nou, gek is terug van weggeweest. En hij gaat tekeer als een beest. Hij ligt dan wel weer onder vuur momenteel, vanwege het zoveelste schandaal. Maar de geschiedenis leert, dat hij daar doorgaans mee weg komt. Heks verwacht er allemaal niet teveel van.
Ik volg die malloot overigens niet. Ik zap weg, als hij in beeld komt. Ik gooi elke krant met zijn beeltenis linea recta in de kattenbak. Alles wat je aandacht geeft groeit. Die man krijgt veel teveel aandacht. Maar niet van Heks.
Hetgeen niet weg neemt, dat ik toch op de hoogte ben van de gebeurtenissen. Ik ontkom er niet aan. De wereld gonst ervan.
Vroeger was er een wekelijks televisieprogramma genaamd: ‘De toestand in wereld door G.B.J. Hilterman.‘ Heks keek er soms naar met haar toenmalige geliefde. Na het roken van een flinke joint. We kregen altijd de slappe lach van die man. We vonden hem heel ouwbollig en extreem rechts. Dat waren wij niet. Wij waren absolute pacifisten.
Tegenover mijn huis is een hotel. Het zit al sinds jaar en dag vol Oekraïners. Hele gezinnen zitten opgepropt in een kamertje. Met douche en toilet. Dat wel. Maar koken moet beneden in een gemeenschappelijke keuken.
Voor het hotel staan mensen enorm te paffen. Dag en nacht. Hun zorgen gematerialiseerd tot een onheilspellende rookwolk.
Oekraïnse pubers chillen op het bankje hier voor de deur. Ook dag en nacht. Ze komen op hun hippe fatbikes aanscheuren en roken vage sigaretjes. Exotische peuken liggen her en der verspreid op de stoep. ‘Rapen jullie ze wel eventjes op?’ vraag ik soms oude taarterig. ‘Ja, mevrouw,’ antwoorden ze beleefd. Om het dan niet te doen. Of soms een klein beetje.
Dus ja, ik mekker over mijn leventje. Over het feit, dat ik zoveel tijd in bed doorbreng. Ook met dit mooie weer. Over het onbegrip en de eenzaamheid, die daarmee gepaard gaat. Over de eeuwige kwalen en kwaaltjes. De terugvallen, een deel van de pathologie van ME, ondanks al mijn inspanningen om mijn situatie te verbeteren.
Maar ik leef vooralsnog in een vrij land. Ik kan maar zeggen wat ik wil. Alhoewel we dan weer wel op plaats 3 staan in Europa met femicide. De positie van de vrouw laat nogal wat te wensen over hier ter lande. Zo is het altijd wat.
Heks rijdt over de markt. Incognito. Pet met grote klep op haar boze bolletje. Enorme zonnebril tegen al dat felle licht. Mijn blik is wazig, zoals altijd op mindere dagen. Al mijn spieren geven er de brui aan. Ook mijn oogspieren.
Ik koop wat kip voor poes Lapje. Ze is zwak op de maag. Ik maak toch wat grappen met de andere klanten. Dan word ik omhelst door een vriendinnetje. ‘Zullen we een bakkie doen?’
We zoeken een tafeltje op een terras. Nergens is plek. Pas op het vierde terrasje kunnen we terecht. Alsof de duvel ermee speelt.
We strijken neer. Vriendinnetje trakteert op koffie. Vertelt over haar leven. Heks luistert. Vakantie hier. Reisje daar. Heks gaat nergens heen. Of toch: Ik ga een weekendje weg binnenkort. Een homeopatische dosis zomervakantie.
‘Niks aan, die reis, de cursus sjamanisme was ver beneden peil, zonde van mijn geld. Maar ik heb wel een aantal mensen daar een zet in hun spirituele ontwikkeling kunnen geven……’
Heks is zo moe het afgelopen half jaar. Na vier venijnige griepaanvallen waren echt alle reserves helemaal op. Geen milimetertje energie in de tank. Dus dagelijks modderen om de dag door te komen. Elk weekend het hele weekend in bed. Met tussendoor uitlaatrondjes met de hondjes.
Heks’ energiehuishouding is als die van een oude telefoon. Haar batterij loopt leeg bij het minste of geringste. Opladen duurt eindeloos lang. Drie keer schrikken en de batterij ligt weer plat.
‘Hoe gaat het met jou?’ vraagt vriendin. Heks vertelt in een paar zinnen hoe het gaat. Of beter, hoe het niet gaat. De griepwinter gevolgd door snotlente. Hoe dat doorwerkt in de zomer. Het eeuwige ziek zijn. Al die uren in bed. Hoe dat je uitholt. ‘Ik voel me vaak eenzaam…’ geef ik tot slot toe.
Vriendin pakt direct haar telefoon en begint te zoeken. ‘Je moet je gewoon bij online communities aansluiten,’ lost ze het probleem ter plekke snel en efficiënt op. ‘Gewoon dit en dat en zus en zo.’ Vliegensvlug scrolt ze door haar mobiel op zoek naar die communities.
Eerder heeft ze al eens geroepen, dat ik de ellende met mijn familie gewoon achter me moet laten. Gewoon. Ook opgelost. Toen ik hevig liefdesverdriet had over een verbroken relatie was haar gouden advies om lesbisch te worden……
‘Jouw ziekte is gewoon een schuurpapiertje van het leven’, vertrouwde ze me ooit toe. Ik weet nog steeds niet helemaal hoe ik dit moet zien. Word ik een gepolijst mens van die kloteziekte? Schuurt mijn aandoening mijn stekels, horens en schubben weg?
Vandaag zeg ik er iets van. ‘Hou asjeblieft op met het op te lossen. Ik krijg nu het gevoel, dat ik me moet verdedigen tegen al jouw aanbevelingen. Ik wil geen advies of oplossing. Ik wil alleen maar, dat iemand eventjes naar me luistert. (En misschien zelfs zegt: Heks, wat waardeloos voor je, die ellendige ziekte) Ik hak al 40 jaar met dit bijltje en in al die tijd heb ik het nooit kunnen oplossen…….’
Mijn vriendin valt stil. Heks probeert nog een gesprek gaande te houden, maar de energie is helemaal veranderd. Ongemakkelijk.
‘Nou, ik ga ervandoor,’ roept ze vervolgens, ‘Ik loop leeg ,’ ze wuift in de rondte, ‘hierop.’ Heks voelt zich bezwaard. Zegt ze nu, dat ik haar leeg trek met mijn gemekker? ‘Je vroeg hoe het met me gaat en ik gaf antwoord,’ murmel ik, ‘Sorry’, verontschuldig ik me vervolgens geheel ten onrechte.
En weg is ze.
Heks rijdt de geheel andere kant op. Ik ben in de war. Voel me vreselijk in feite. Wat gebeurde hier nu eigenlijk? Ik koop een enorme bos bloemen voor mezelf. Om me te troosten. Om me op te vrolijken.
Ik hou mezelf al 40 jaar in de lucht met mijn onbegrepen ziekte. Ik beuk mezelf de dag door. Dag na dag. Opstaan, ontbijten, beestjes verzorgen, uitrusten…… aankleden, de deur uit met de woefies… uitrusten, weer iets eten….. uitrusten….. moed verzamelen om te douchen, tanden te poetsen…. dat is mijn werk. Heks werkt keihard.
Soms sla ik een onderdeel van het programma over. Eet ik niet bijvoorbeeld, te vermoeiend.
In het weekend lig ik voornamelijk gestrekt. Om bij te komen van al dat opstaan, douchen, eten en honden uitlaten.
Afgelopen zondag ga ik naar de kerk. Een preek over Kaïn en Abel. De naam Kaïn betekent geschenk en wordt in verband gebracht met het werkwoord “qanah” wat ‘verwerven’ of ‘scheppen’ betekent. Iemand, die maakbaarheid hoog in het vaandel heeft.
Hmm. Die hopeloos vermoeiende geslaagde types, die hun minder succesvolle medemensen losers vinden…..
Abel, met de betekenis adem of vergankelijkheid. Kwetsbaarheid. Ofwel de loser in de ogen van de maakbaarheidsmens.
Maar oh, wat een schrik: God accepteert het offer van Abel en negeert Kaïn met al zijn praatjes. En dan slaat Kaïn Abel dood. Uit afgunst en nijd.
Heks werd een paar jaar geleden neergeslagen door zo’n Kaïnachtige broeder. Niet doodgeslagen. Maar wel verrot. Met chronische schade aan haar rug.
De preek troost me. Dat de Godin omziet naar de kwetsbaren. Dat mijn kwetsbare onbetekenende offer wordt geaccepteerd.
‘Ach Goddelijke, verzucht ik later, ‘Ik voel me soms zo eenzaam en niet gezien. Die ziekte is ruk. Mensen willen nooit luisteren naar dit soort verhalen. Velen lossen het probleem ter plekke op. Anderen slaan me om de oren met krantenartikelen over ME. Of ze sturen een mail naar een professor in Noorwegen over mijn situatie, waar ik verder niks aan heb. Of ze draaien met een afgemeten streepmondje op hun stoel en zuchten alsof zijzelf er 40 jaar in lappenmand op hebben zitten.’
Heks is fan van het Stoïcisme. Als het slecht gaat, ga ik gewoon door. Ik maak er geen gedachte aan vuil. Ik doe evenzogoed al mijn dagelijkse kutklusjes. En als het goed gaat idem dito. Ik spring geen gat in de lucht. Dat kost overigens ook veel teveel energie.
Stoïcijns werk ik mijn wekelijkse programma af. Gedisciplineerd ga ik naar de gym, het zwembad of mijn koren. Door weer en wind rijd ik rond met mijn hondjes.
Tijdens mijn uitlaatrondes maak ik praatjes met Jan en Alleman. Als medemensen onverhoeds hun pijn delen luister ik. Ik probeer er dan gewoon alleen te zijn voor de ander. Holding Space.
Stoïcisme is een filosofie. Het richt zich op het vinden van innerlijke rust en geluk door het accepteren van dingen die buiten onze controle liggen en het focussen op wat we wel kunnen beïnvloeden: onze eigen gedachten en daden. Stoïcisme leert ons om te gaan met tegenslagen en emoties op een rationele manier, en om een deugdzaam leven te leiden.
Heks ligt omver. Alweer! Met dezelfde griep als anderhalve maand geleden. Dus snipverkouden, algehele malaise en stevige bronchitis. Ik was net een beetje bijgekomen van die ellende en nu is het opnieuw raak.
Ik kraak in mijn voegen. Piepend en snotterend laat ik de hondjes uit. Gelukkig is het redelijk weer. Dat scheelt.
Vandaag heb ik het helemaal gehad met dat klotelijf van me. What the fuck? Waarom laat je me zo in de steek? Waarom word ik bij voortduring door virussen geveld?
Mijn thuiszorgorganisatie laat het al tijden afweten. Sinds vorig jaar juni is het bal. Mijn vaste medewerker werd van haar fiets gereden en lag letterlijk en figuurlijk omver. Hersenschudding, gebroken arm.
‘Nee hoor, ze komt gewoon vrijdag weer werken,’ blaatte een malloot van de organisatie in mijn oor, toen ik hen hierover belde. Beetje lastig met een gebroken arm. De organisatie loste het niet op. Heks kreeg te maken met de ene invalkracht na de andere. Ik moest daar dan wel zelf gigantisch achterheen jassen, want anders kreeg ik niemand.
Ik belde hen per week minstens 5 keer op. Soms vaker. Soms 3 keer per dag. Als ik niet belde kreeg ik niemand.
Ergens in het najaar wist ik zelf een invalkracht om te zetten naar vaste kracht. Gewoon door het aan haar te vragen, toen ze hier aan het werk was. Helaas is deze invaller intussen ook omgevallen. Eerst was ze steeds een week of een paar weken ziek, maar nu is ze alweer 5 weken uit de roulatie.
Heks wordt dan gebeld of ze vervanging wil. Terwijl achter mijn naam met koeienletters staat, dat ik ALTIJD vervanging wil, maar ze kunnen bij de organisatie blijkbaar niet lezen. Dit heen en weer gebel vreet kostbare tijd, die zou kunnen worden besteed aan het zoeken van vervanging. Of ze bellen op het allerlaatste moment, dat mijn hulp nog steeds ziek is. Zodat ze niks meer kunnen regelen.
Ook deze week word ik weer gebeld of ik vervanging wil……….
Heks belt daarom zelf regelmatig om te informeren hoe de zaken ervoor staan. Als ik dat niet doe krijg ik nooit iemand. ‘Het heeft geen zin om te bellen,’ blaat een Miep van de organisatie in mijn oor. Maar een andere Miep blaat weer iets geheel anders. Ik heb ook wel een grote mond gekregen, toen ik vroeg of ik vervanging zou kunnen krijgen……
Ik leg uit, voor de zoveelste keer, dat dit gedoe mij enorm ontrenegeld. Ik leef een autistisch leefschema. Alles op gezette tijden. Actieve moment afgewisseld met veel rust. Ik plooi mijn beperkte energie om de actieve momenten heen. Alleen zo krijg ik nog iets voor elkaar.
Maar doordat Klunsoord Zorgt het zo verschrikkelijk laat afweten het afgelopen jaar is er van enige planning van mijn energie geen sprake meer. Steeds andere mensen op steeds andere tijdstippen over de vloer, mensen die niks kunnen vinden, die maar wat doen….. gooit mijn leven helemaal overhoop.
Mijn huis is intussen een puinhoop. Overal stapeltjes troep.
Morgen bijvoorbeeld krijg ik niemand. Ik zal dus nog een week in mijn stinkende ziekbed moeten doorbrengen. Ik leg voor de zoveelste keer uit, dat dit echt niet kan. Dat het al 8 maanden een zootje is met mijn thuishulp. Ik leg opnieuw uit hoe het werkt met mijn beperkte energie.
‘Waar jullie met gemak 200 lepels energie per dag hebben, heb ik er maar 20. Daar moet ik het mee doen. Me 1 keertje opwinden over jullie bijvoorbeeld korst me al 10 lepels. Het tast intussen mijn gezondheid aan. Ik heb voortdurend griep….’
‘Ik begrijp het,’ blaat een Miep terug, zonder dat ze heeft geluisterd.
‘Nee, u begrijpt het niet. Zelfs mijn eigen vrienden begrijpen dit niet. Ik heb die hulp niet voor niets. En jullie laten het finaal afweten. Als ik er niet zelf enorm achteraan zit komt er hier nooit iemand. Ik wil gewoon een vaste hulp die komt. Het duurt al 8 maanden, dus zeg niet, dat het komt door een griepepidemie.’
Heks wordt er chagrijnig van. Van het zichzelf in de lucht houden. Van het constant tegen onbegrip aanlopen. Het is trekken aan een dood paard.
Vroeger was deze organisatie geweldig. Ik had altijd hele goede krachten aan het werk. Problemen werden opgelost. Ik werd vriendelijk te woord gestaan.
Helaas zijn ze uit hun jasje gegroeid. Het is een grote organisatie geworden, de menselijke maat is weg. Ze hebben targets en me dit en me dat. Maar een keertje naar cliënten luisteren lukt niet meer. En iets oplossen?
Begin januari bel ik de Don. Hij neemt zowaar de telefoon op, iets wat niet altijd gegarandeerd is de afgelopen jaren. We wensen elkaar een geweldig jaar toe. Heks vertelt de laatste nieuwtjes uit haar leven. Ik lees de braakbrief uit familiaire kring voor, die ik net voor kerst onder ogen kreeg. Hij snuift verontwaardigd. ‘Man, man, man!’ roept hij uit. De Don weet van de hoed en de rand in mijn leven.
Dan lachen we er samen hartelijk om. Het beste medicijn.
‘Don, doe me een lol en ga toch nog eens terug naar de specialist. Ze weten echt zoveel over over jouw aandoening. En neem je nu intussen vitamine D in elke dag?’ De Don neemt D in. Op de andere vraag geeft hij een vaag ontwijkend antwoord. Hij heeft duidelijk geen zin in opnieuw een gang door het medische circuit.
We praten uitgebreid. Iets, dat niet meer zo vaak voorkomt. Zaten we vroeger werkelijk meermalen per week uren aan de telefoon te klessebessen over de Duvel en zijn ouwe Moer, het laatste jaar ben ik al blij met een kwartiertje. Of soms maar 5 minuten. Dan is de koek op. Ik hoor zijn stem breken. De concentratie is weg. ‘We zijn er weer uit, hè Heks?’ zegt mijn vriend dan steevast, voordat we het gesprek beëindigen, ‘We spreken elkaar snel…’
‘Je weet, dat ik heel veel van jou hou,’ druk ik De Don op het hart, ‘Jij bent echt heel belangrijk voor mij. Op alle cruciale momenten in mijn leven was je erbij…’
Ik beschrijf die momenten. Hoe hij lang geleden vanuit Groningen op en neer kwam bijvoorbeeld, om mijn huis te helpen schilderen, toen ik dat zelf niet meer voor elkaar kreeg. Als een razende Roeland ging hij rond met een grote kwast. Binnen een dag was het gepiept.
‘Of hoe je drie jaar geleden naar Leiden kwam, toen ik in elkaar was geslagen door die eikel van een vent en ik niet op de begrafenis van mijn eigen moeder mocht komen…..’ We halen herinneringen op aan het bizarre afscheid, dat ik in mijn dooie eentje wel mocht nemen. Haar kist was in de koffiekamer gereden. Om het nog eens extra onpersoonlijk te maken.
‘Die 2 kraaien, die je constant in de gaten zaten te houden, alsof je er met die kist vandoor zou gaan…… Ja, Heks, het was werkelijk absurd…. Ik ben blij, dat ik er voor je kon zijn.’
Dan vertel ik hem nog eens, hoezeer hij me heeft geholpen om iets van mijn mannelijke medemens te begrijpen. De Don heeft me haarfijn uitgelegd, welk effect Heks heeft op mannen, in kroegen bijvoorbeeld, en wat die mannen dan doorgaans van me willen. Geen diepgaand gesprek in elk geval!
‘Heks, jij bent een beeldschone vrouw. Als jij bijvoorbeeld een café binnenkomt en er staat een groepje mannen bij de bar, dan kijken ze allemaal op. Ze zullen allemaal proberen een praatje met je aan te knopen!’
‘Als het 1 van die mannen vervolgens lukt om met je te praten, dan heeft hij gescoord! Bij zijn vrienden. Het gaat zo’n kerel in een dergelijk geval echt niet om jou, Heks. Het gaat om zijn plek in de mannenpikorde. Als hij met je naar bed zou kunnen gaan heeft hij het helemaal gemaakt bij zijn drinkebroers…’
En Heks maar jarenlang serieus luisteren naar elke idioot, die tegen me aan begon te oreren. Waar dan ook. Over wat dan ook. Ik ben de Don eeuwig dankbaar, dat hij me de ogen heeft geopend voor dit fenomeen. ‘Heks, ik ben er zelf eentje, een man. Ik ken mijn pappenheimers….’
Ik vertel de Don, dat ik bezig ben met het maken van een testament. ‘Ik wil niet, dat bepaalde figuren op mijn begrafenis komen. Of dat ze hier door mijn huis gaan lopen struinen, als ik er niet meer ben. Meesmuilend over mijn in hun ogen armoedige leventje. Want huurhuis en tweedehands zooi.’
‘Ik ga ook mijn begrafenis regelen, schat. Ik wil een Caraïbische begrafenis. Met een band, die me wiegt in een rieten mandje. En veel flessen whisky en een feest na afloop. Met muziek….’ Heks heeft wilde plannen voor als ze het tijdelijke met het eeuwige verwisselt.
Zo praten we dan over hele wezenlijke zaken. Allerlei onderwerpen worden aangeraakt. Ik vertel dat het nu toch echt serieus aan is met Santiago. Dat vindt mijn oude vriend erg leuk. ‘Het lijkt me een leuke man, Heks. Het is je heel erg gegund. Geniet er maar lekker van…’
Dan merk ik dat de Don erg moe wordt. ‘We zijn er weer uit,’ zeggen we tegen elkaar. ‘Ik hou van je, dat je het maar weet,’ vervolgt Heks. ‘Tot de volgende keer..’ we verbreken de verbinding.
Nadat ik de hoorn op de haak heb gelegd, dringt het tot me door, dat dit net een afscheidsgesprek leek. Ik hoorde mezelf praten en er van alles uit flappen. Alle belangrijke dingen heb ik gezegd. En vice versa. De Don heeft het ook gehoord. Ik weet het zeker. Die is beslist niet op zijn achterhoofd gevallen.
Een paar dagen later word ik gebeld door de zus van de Don. Hij is niet meer. Gelukkig was hij niet alleen, hij heeft bijtijds zijn zus en zwager verwittigd. Die zijn direct naar hem toegekomen. Zo was hij niet alleen op dit oh zo belangrijke moment. Er waren dierbaren aanwezig. Hij werd goed verzorgd.
Daar is Heks zo godvergeten blij om. Mijn grootste angst niet bewaarheid.
‘Ons laatste gesprek heeft daaraan bijgedragen’ fluistert de Don in mijn geestesoor, ‘Ik heb ook nog dingen op papier gezet, hoe ik het wilde…’
Heks maakt een dodenaltaar voor de Don. Met zwanenveertjes en muntgeld voor de overtocht. Met de Grote Goddelijke Moeder, Maria, Isis en Quan Yin. Goddelijke vrouwen, daar hield hij van.
Op de stoep voor mijn huis vind ik glazen pinguïns. Gratis mee te nemen. Hoe toepasselijk! De Don in zijn Italiaanse pak…. Ik zet de pinguïns op het altaar. Dan steek ik een kaars aan. En wierook. Om zijn pad te verlichten. Elke dag.
Zo ga ik dan afgelopen week naar Groningen om afscheid te nemen van mijn lieve vriend. ‘Ik rijd je wel even op en neer,’ zegt Santiago direct, als ik hem vertel dat ik natuurlijk naar dat afscheid wil gaan. De ongelofelijke schat.
Dinsdagmorgen stappen we in de auto, hondjes mee, broodjes mee…. Santiago rijdt het hele end. Opgewekt zit hij naast me te babbelen. Het is eigenlijk heel gezellig.
In Groningen ontmoeten we familieleden in de flat van de Don. We krijgen koffie en broodjes. We keuvelen over mijn vriend. Dan rijden we naar het rouwcentrum. Daar sluiten vrienden aan. Een klein select gezelschap.
Santiago gaat de hondjes uitlaten en Heks neemt afscheid van haar Don. Het is fijn om zo samen te zijn. De sfeer is warm en knus.
We schroeven de kist dicht. Heks schoeft of haar leven er vanaf hangt. Nog een slag draai ik de plug in de kist. En nog eentje. Tegenover me draait een zwager met 1 beweging de plug vast. Heks niet. Die draait maar door en door, totdat de plug muurvast zit. Ik ben als allerlaatste klaar…..
Daarna gaan we een drankje doen in het huisje van de Don. Nog meer verhalen vliegen over de tafel. ‘Nou, ik heb echt hele interessante dingen gehoord vandaag,’ grapt een zwager bij het afscheid.
Eenmaal weer thuis steek ik een kaars aan op het altaar van de Don. Ik ga ik nog even bij de nog steeds opgetuigde kerstboom zitten met een glas wijn. Dan hoor ik mijn vriend onbedaarlijk lachen in mijn hoofd. ‘Wat stond jij nou fanatiek aan die kist te schroeven, Heks. De laatste nagel! Je wilde zeker zeker weten, dat ik er niet meer uit zou kruipen om stoute dingen te doen…..’
Heks krijgt de slappe lach. Jaren geleden vroeg ik de Don wanneer het nu eindelijk eens klaar was met avances van mannen. Dit nadat een 97 jarige vriend had geprobeerd me in bed te krijgen. Het manneke had alle zeilen bijgezet en was hevig teleurgesteld, dat Heks er geen zin in had.
‘Hij heeft zelfs een keer hemel en aarde bewogen om een eetafspraak met mij een dag te verschuiven. Hij was te moe, beweerde hij, maar daar was weinig van te merken. Zo was hij speciaal naar mijn huis gereden om een brief in de bus te stoppen om af te zeggen. En hij had zo’n 25 keer ingesproken op mijn antwoordapparaat! Dus moe? Nee. Ik denk dat zijn Viagra nog niet binnen was…… Ik zweer het je!’ De Don begint te lachen. ‘Je zou toch zeggen, dat het wel eens een keertje genoeg is geweest, Don. De man is stokoud!’
‘Heks, schat, ik zal het je vertellen,’ grinnikte m’n vriend, ‘Het houdt pas op bij ons mannen, als de laatste nagel in onze kist is geslagen….’
Ik zit nog een tijdje te lachen. Daarna val ik om. En ik blijf zeker twee dagen onderuit liggen. Vervolgens word ik grieperig. Het was te verwachten na deze voor Heks bovenmatige krachtsinspanning.
Zesentwintig jaar was hij mijn vriend. Op kerstavond 1998 was Heks met haar toenmalige vriend, een enorm stuk chagrijn, in de kroeg. Daar ontmoetten we de Don. Het was vroeg in de avond. We werden gezamenlijk lekker dronken. Om een uurtje of 8 sloot de tent en gingen we naar huis.
De Don was iets eerder vertrokken. Eenmaal buiten dook hij opeens als een spook voor ons op met een bebloede kop. Zijn grote gok een slagveld: Hij was van zijn fiets gevallen. Op die gok. ‘Maak je geen zorgen, Heks, ik ga naar huis, naar mijn vrouw…’
‘Goeie hemel, je zal je man zo thuiskrijgen op kerstavond,’ dacht Heks bij zichzelf. Anderhalve maand later was het huwelijk over. Mijn eigen relatie was ook voorbij. Mijn ex en de ex van de Don kregen een relatie en lichtten mijn vriend op voor een flink geldbedrag.
Niet chic zullen we maar zeggen. Echt een rotstreek. Die twee verdienen elkaar wat mij betreft.
Wij werden goede vrienden. En dat zijn we altijd gebleven. Al die jaren lang.
De Don is op een betere plek nu. Hij maakt het goed, Heks is ervan overtuigd. Bevrijd van een pijnlijk lijf. Niet langer alleen opgesloten in zijn appartement. Nee, hij zwiert in de rondte in een mooi Italiaans pak. Met zijn geliefde, de balletdanseres.
Ik ga je verschrikkelijk missen, Don. Mijn lieve trouwe vriend, ijkpunt, geweten, lichtvoetige levenskunstenaar, prachtige mooie man, kameraad en vooral zielsverwant…… Nooit meer samen gehuld in een wolk parfum op stap. ‘Ik ga alvast de eerste laag aanbrengen,’ zei je dan steevast ergens in de namiddag. Allebei een hoedje op. En mooie kleertjes aan. De avonturen, die we beleefden, zodra we een voet buiten de deur zetten…..
‘Wij maken altijd wat bijzonders mee,’ verzuchtte je dan. En zo is het. Een boek kan ik schrijven over de idiote avonturen, die we hebben beleefd. Als mijn goede vriend met een uitgestreken gezicht mensen de meest onzinnige verhalen op de mouw stond te spelden. Een duivels lichtje dansend in zijn bedrieglijk onschuldige kijkers….
Verreweg onze mooiste herinnering is die aan een avond aan het begin van dit millennium. Een zwoele oktoberavond. Het was 25 graden notabene. De Don nam me schandalig mee uit eten bij de Italiaan. Daarna gingen we de stad in.
De hele stad was gevuld met uitgelaten mensen. Op de Koornbrug stond een Spaans orkestje te spelen. Louter bestaand uit Minervameisjes. Er werd gedanst.
In de pauze raakte de Don aan de praat met de zangeres van het orkestje. Een snoepje van een medicijnstudente. Ze raakte helemaal gecharmeerd van mijn vriend. ‘We gaan een liedje speciaal voor jou spelen,’ riep ze enthousiast.
Even later was het zover. De dames speelden op hun gitaartjes een prachtige melodie. Het schattige meisje zong een lied over een hele bijzondere man. Daarna volgde het refrein. ‘Señor Leo,’ tjilpte de studente lieflijk. Mijn vriend smolt voor mijn ogen. Zijn gezicht 1 grote glimlach. Even later lag er nog slechts een plasje Don op de stoep.
De avond eindigde met een bizarre ontmoeting in onze stamkroeg. Een man beschuldigde ons van het stelen van glazen. Volstrekte onzin, maar de Don ging er direct in mee. ‘U hebt me betrapt,’ reageerde hij schuldbewust. ‘Ik steel inderdaad systematisch glazen, maar alleen kleine Leffe Blond glazen. Die gaan van hieruit naar een depot in Utrecht, waar ze worden verzameld en gereinigd. En van daaruit naar het oosten. Ze brengen heel veel geld op in Polen.’
De man ging direct klagen bij de kroegbaas. ‘Er wordt hier gestolen. Kleine Leffe Blond glazen, ik zeg niet wie het doet. Maar dan weet u dat…’ Een vriendin van ons ging een paar dagen later naar dezelfde kroegbaas om te vragen of hij nog Leffe Blond glazen over had…. Wel de kleine maat.
‘Wat is dat toch met die glazen!’ riep de man geërgerd tot op het bot. Dit tot groot vermaak van de Don en Heks.
‘Rust in vrede, Don. Niet teveel stoken in de hemel. Niet de engelen steeds op het verkeerde been zetten. Of beter gezegd, de verkeerde vleugel….. Veel plezier met je lief en je dierbaren aan gene zijde. Wij zijn er weer uit. Tot snel!’
Een paar weken geleden wil ik nietsvermoedend mijn scootmobiel uit de berging halen. Ik open de deur en stommel de berging in. Maar als ik wil instappen zakt mijn mond wagenwijd open: Een flink deel van het apparaat ontbreekt!
De behuizing van het motorblok is foetsie. Toch niet iets, wat je onderweg verliest. Ook heeft de behuizing geen pootjes. Het is niet zelfstandig mijn berging uitgewandeld.
Wat nu weer? Heb ik mijn karretje voor de deur laten staan? Nee, dat doe ik niet meer, want dat levert me standaard een lekke band op. Of er zit poep uitgesmeerd over het gaspedaal. Ik heb nog steeds last van een Boze Buurman. Die pakt me, waar hij me raken kan.
Mijn vorige auto is door zijn toedoen op de sloop beland. De nieuwe staat ergens bewaakt geparkeerd. Kost veel geld. Maar hij blijft zo wel heel…..
Mijn hersentjes kraken in een poging te achterhalen, wat ik met mijn scooter heb gedaan de afgelopen dag. Hij heeft op 2 plekken geparkeerd gestaan. Beide plekken hebben bewaking. Maar bij de laatste was de portier al naar huis, toen ik het pand rond 5 uur verliet. Ik herinner me, dat er een spooky sfeer hing op het terrein.
Een overheidsgebouw. Daar nemen ze het niet zo nauw met de werktijden….
Ik plak het motorblok af met vuilniszakken, het miezert al dagen, ik wil niet onderweg stil komen te staan. Dan bel ik de serviceafdeling van het bedrijf, dat me mijn scooter heeft geleverd. Ze hebben het druk. ‘Het wordt vrijdag tussen 13.00 en 17.00.’
Lekker dan weer, eerst een paar dagen wachten en dan moet ik ook nog eens een hele middag thuisblijven. Ik bel een aantal afspraken af. Het is niet anders.
‘Waarschijnlijk hebben ze geprobeerd om uw accu’s te stelen. Het komt af en toe voor. Het is nu eenmaal het duurste onderdeel van een scootmobiel,’ gokt de monteur die bewuste vrijdag, terwijl hij een nieuwe kunststof behuizing om het motorblok plaatst. Ik denk dat hij gelijk heeft, die gedachte is ook in mijn heksenhoofd opgekomen.
Maar wanneer is het gebeurd? En hoe komt het, dat ik niks heb gemerkt? Het ontbreken van de behuizing is niet bepaald iets, dat je gemakkelijk over het hoofd ziet……
Er zijn in het leven altijd weer wonderbaarlijke zaken, die je niet kunt verklaren. En daar hoef je geen Heks voor te zijn!
Zo vliegt afgelopen voorjaar het plafond van mijn slaapkamer spontaan in de fik. Ik ruik een vreemd elektrisch luchtje en hoor zacht geknetter vanuit het elektrische contact in het plafond. Er zitten kroonsteentjes op de draadjes en de schakelaar van het contact staat uit. Maar toch sproeit een lichte vonkenregen losjes vanuit het contact richting mijn klamboe.
Dan slaan alle stoppen door en ontploft mijn stoppenkast. Slechts 1 groep doet het nog. Goddank, want zodoende kan ik middels snel aangeschafte kabels voorkomen, dat mijn vriezers ontdooien. Ook mijn waterbed is niets gedaan zonder een beetje stroom voor de broodnodige verwarming……
De elektricien, die een aantal dagen later de boel komt repareren is stomverbaasd. ‘Mevrouw, dit kan helemaal niet. Een contact, dat is afgesloten, kan niet spontaan in de fik vliegen….’ De man krabt achter zijn oren en kijkt me verbijsterd aan. Hij is vervolgens een hele tijd bezig om het probleem op te lossen.
Heks vertelt hem maar niet, dat ze toen het gebeurde net in haar bed pal onder het ontvlammende contact een brief zat te schrijven aan iemand, die is overleden. Op last van haar therapeut. Om alles wat die persoon Heks heeft geflikt van zich af te schrijven. Dat is nogal wat. Het was dan ook best een lange brief.
‘Heb ik er dan aperte onwaarheden in gezet? Of heb ik respectloos over die persoon geschreven?’ vraag ik me af. Ik lees de brief nog eens door.
Nee, er staat niets onwaars of gemeens of raars in. Gewoon de naakte waarheid. Is de betreffende ziel er nog niet aan toe, om die onder ogen te zien? Wil de ziel me over het graf heen nog met de dood bedreigen, als ik mezelf uitspreek? Monddood maken? Letterlijk?
Of is het allemaal toeval? Is mijn plafond spontaan en onverklaarbaar in de fik gevlogen? Net toen ik die gewraakte brief schreef?
Heks gelooft niet in toeval, toevallig. Ik geloof in draken en eenhoorns en praten met dierbare doden. En in altijd je gloeiende best doen. En in opnieuw beginnen.
Een heel fris nieuw jaar ligt voor me. Boze buren, nijdige dodelijke doden, misselijke mispunten met een dubbele agenda? Ik laat ze los en hoop dat ze voor eeuwig verdwijnen uit mijn leven.
Maar ik laat me niet meer de mond snoeren. Door niemand. Nooit meer. Dat je het maar weet!
Zondag slaap ik lekker uit. Ik ben aan het vooruitrusten. Of vooruituitrusten. Ik hou mijn gemak, zodat ik dinsdag genoeg energie heb om oud en nieuw te vieren.
Ik worstel opnieuw met een virusje. Die wil ik ook de deur uit bonjouren voor het nieuwe jaar. Een schone lei, ook wat betreft mijn virale bezoekers.
In de loop van de middag rijd ik een rondje door de stad met de woefies. Ik laad mijn monsters in mijn autootje en we gaan op weg naar Santiago. Die zit met smart op ons te wachten. We gaan de brandstapel op het strand van Scheveningen bekijken.
Altijd tricky natuurlijk, om je als Heks zijnde in de buurt van een brandstapel te begeven. Maar Santiago heeft geen snode plannen gelukkig.
We gooien de hondjes bij Moeders naar binnen. Deze krasse 93 jarige is gek op mijn monsters. En vice versa. Freya springt direct op de bank. Iets dat thuis niet mag. Maar hier gelden andere mores.
Santiago en Heks paraderen over de boulevard. Het is een drukte van belang, iedereen komt even kijken naar de opgestapelde pallets. Voorpret!!! De brandstapel is indrukwekkend. Daar past een dozijn covens heksen op. Met gemak.
10 meter lang, 10 meter breed en 10 meter hoog. Dat gaat wel fikken komende dinsdag.
‘Voordat het mis ging een aantal jaren geleden was die stapel 3 keer zo hoog,’ vertelt Santiago, ‘Levensgevaarlijk natuurlijk, door de onstuimige zeewind en het feit, dat het zand soms helemaal verzakt, zodat die stapel schots en scheef komt te staan. Maar wel echt spectaculair…..’ verzucht hij vervolgens. Heimwee in zijn stem. Kwajongensheimwee.
We gaan boodschappen halen en hondjes uitlaten. Dan kookt Santiago de sterren van de hemel in zijn moeders ruime keuken. Niets zo sexy als een man, die lekker koken kan! Gedrieën vallen we aan. Kopje koffie toe. Zo gezellig!
In het appartement van mijn lief kijken we naar zijn diverse aquaria. ‘Deze is voor visjes met een voorkeur voor brak water,’ Santiago wijst naar de kleurrijke bewoners en vertelt me tot welke soort ze behoren. Hij gooit wat bevroren voer in het water. Alle hens aan dek! De visjes storten zich op het aas.
Dan komt er een draakje tevoorschijn vanonder het zand. Zijn woeste kopje schrokt grote plukken voer naar binnen. Zijn lange gevederde lijfje kronkelt achter hem aan.
Heks slaakt een kreet van verrukking. Wat een magisch diertje! ‘Er zitten er 3 in, alles bij elkaar, die anderen komen ook nog wel tevoorschijn…’
De Gobioides Broussonnetii, ofwel de drakenkopvis is een fascinerend diertje. Heks is er helemaal verliefd op geworden!
‘Ik kan hier uren naar kijken,’ verzucht Heks. ‘Ik ook, doe ik ook regelmatig…’ antwoordt mijn vriend.
Vroeger, toen Santiago nog zijn chocoladefabriek had, ging hij nog veel verder met deze hobby. Een enorm aquarium stond er opgesteld op de fabrieksvloer. Gigantische vissen sprongen een halve meter in de lucht, als je er iets eetbaars boven hield. Heks heeft het met eigen ogen gezien op een filmpje uit die tijd.
Vandaag is het de dag voor oudjaar. Op het journaal zie ik, dat de brandstapels in Scheveningen en het concurrerende Duindorp vanavond al in de fik gaan. Vanwege de harde wind, die wordt verwacht met de jaarwisseling.
Heks gaat het niet bijwonen, want vanavond komt mijn lief vriendinnetje Bella op bezoek. Zij is als de dood voor open vuur en eigenlijk alles wat fikt. Zelfs een kaars is haar al teveel. Of een waxinelichtje. Ze heeft dan ook ooit een uitslaande brand meegemaakt.
Voor ons geen brandstapel vandaag. We gaan gezellig bij de kerstboom zitten met een beker warme chocolademelk…….
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.