Vrijdagavond ga ik met Y naar de film ‘Inside Llewyn Davis‘ van Ethan Coen en Joel Coen. Hij draait in het Trianon theater, een juweeltje van een bioscoop uit 1927.  Het interieur is ooit ontworpen door Jaap Gidding, die eerder al voor het Amsterdamse Tuschinski Theater in de weer was geweest.

Het oude art deco interieur is na de overname en verbouwing in 1994 op de schop gegaan. Veel originele details zijn verdwenen. Via een insider uit de gemeentelijke hoek van historische architectuur hoorde ik, dat de huidige eigenaar veel regelgeving op dit gebied met voeten heeft getreden, toen hij de schimmelige bioscoop uit het slop haalde. Het nieuwe interieur is wel gebaseerd op de art deco architectuur uit het verleden: Het heeft nog steeds een bepaalde grandeur.

We zijn een beetje laat, dus zitten helemaal op de voorste rij te rekkenekken. De film speelt in de jaren zestig in New York, Greenwich Village, het Folk circuit. Een zanger treedt op in een club. Hij is niet erg succesvol. De film volgt zijn leven gedurende een aantal dagen. Alles wat de man onderneemt mislukt. Hij slaapt op de bank bij vrienden en vage kennissen. Als tegenprestatie maakt hij hun katten zoek of vrouwen zwanger…..

De man is hopeloos depressief. Ik heb hem in de hele film niet 1 keer zien lachen. Alles wat hij onderneemt mislukt. Als hij geld uitgeeft, levert het consequent niets op. elke poging om zijn situatie te veranderen wordt getorpedeerd door het lot. Een ondertoon van rouw om de zelfmoord van zijn compagnon, met wie hij een ook al niet erg succesvol duo vormde, klinkt door de hele film. Een uitzichtloos leven. Het gaat nergens over en nergens naartoe.

Toch blijf je de man sympathiek vinden. Zijn vruchteloze pogingen gedoemd te mislukken vertellen het verhaal van zovelen. Want naast elk succesverhaal in het leven staan duizenden mislukkingen. En ook mensen met succes zijn in de regel heel wat keren op hun plaat gegaan. De weg naar succes gaat dus niet over rozen. En er valt weinig te genieten onderweg……

De film zit vol humor. Regelmatig zit ik te schuddebuiken. De details zijn werkelijk fantastisch. De auto’s, de interieurs, het straatbeeld, de folkclub met z’n schemerlampen, blauw van de rook….. Staan er vier Ierse Folkmuziekanten te zingen, dan hebben ze ook allemaal een andere gebreide visserstrui aan. Met hun eigen motief, zoals dat toen gedragen werd: Handig om te worden geïdentificeerd in geval van verdrinking. Aan alles is aandacht besteed.

De structuur van de film bevalt me ook. Het is een echte ouderwetse cirkelvertelling. Aan het eind van de film kom je in dezelfde situatie als in het begin terecht. In feite vertelt de structuur het thema. Mooi toch? Als bonus zie je dan nog een hele jonge Bob Dylan optreden in die nachtclub. Alweer Bob? Ja, die man kruist mijn pad bij voortduring tegenwoordig…..

Eenmaal buiten realiseer ik me weer eens temeer, hoe ik bof met mijn mislukte leven. Ik geniet er elke dag van! Op mijn eigen weg naar nergens kom ik de meest fantastische medereizigers tegen. Ik geniet volop van het gedraai in cirkels in mijn postzegelbestaan.

Wel ben ik vaak te moe voor woorden en vreselijk vergeetachtig, dat is een nadeel. Vrijdag vond ik tijdens de voorstelling bijvoorbeeld een portemonnaie onder mijn stoel in de bioscoop. Tegen het eind van de film, was ik het alweer helemaal vergeten. Zaterdagmorgen keek ik dan ook raar op, toen ik het beursje in mijn handtas aantrof. Politie gebeld. Gegevens doorgegeven. Niets meer gehoord. Weer helemaal vergeten.

Zondag zie ik opeens die portemonnaie weer in de kast liggen. Bioscoop gebeld. De vrouw was geweest, had al haar passen geblokkeerd, maar geen nummer achtergelaten. Vandaag maar weer eens de politie gebeld, blijken ze deze taak te hebben afgestoten richting gemeente. Die maken er weer een potje van, want niet bereikbaar in het weekend……

De vrouw in kwestie is haar rijbewijs al eens eerder verloren, hoorde ik nog wel van de politie….. Een sloddervos dus.

Conclusie: Je kunt maar beter geen belangrijke papieren kwijtraken in het weekend. En als het toch gebeurt: Hoop dan maar, dat ze niet worden gevonden door Heks, want die is zo vergeetachtig…. Duurt het dagen voordat je je spulletjes weer terug hebt.