Tagarchief: doet een duit in het zakje

INSPIRATIE: Christelijke Studentenvereniging Panoplia gaat in volledige wapenrusting -stoffers, bezems, huishoudhandschoenen…..- de ongelofelijke bende in Huize Heks te lijf! Een presentje via Stichting Present. En ze zijn present, deze gedreven jonge mensen. Er wordt hard gewerkt! Een lust voor het oog en een weldaad voor het hart. Dank jullie wel!

Posted on by
©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Al jaren erger ik me suf aan de puinhoop in mijn huis. Waar ik vroeger nog wel eens een aanval van ‘Grote Schoonmaak’ te gelde maakte laat ik tegenwoordig over het algemeen de troep de troep…..  Een incidentele minuscule opruimactie uitgezonderd.

Na jarenlang dit beleid te hebben gehanteerd groeit mijn huis volledig dicht. Mijn werkkamer is een soort inloopkast geworden, maar niet de opgeruimde versie, die je in moderne woningen aantreft. Mijn berging puilt uit, sommige artikelen staan stiekem in de gemeenschapsruimte onder de trap. Stomweg omdat het teveel gedoe is om een fietskar telkens weer in te vouwen en in een overvolle ruimte te proppen…….

Ook mijn balkon is zo goed als onbegaanbaar geworden in de loop der jaren. Waar ik vroeger eindeloos met mijn handen in de grond zat te wroeten laat ik ook hier de boel de boel. Ik plant niets nieuws meer aan. De kamperfoelie is na jaren kwarren overleden afgelopen winter. Mijn bruidssluier is gewurgd door de druif van de buurman. Zelf ook een rare druif.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Ik wil ruimte. Ik wil weer kunnen ademhalen, maar waar begin je als het zo’n bende is en je hebt geen energie? Soms ben ik bang dat iemand zo’n ellendig televisieprogramma gaat bellen om mijn huis een extreme make over te geven. Ik gruw bij het idee, maar het ruimt wel lekker op natuurlijk,  zo’n kudde wapperende handen in je huis.

Ik zoek contact met het sociaal wijkteam. Er blijken heel wat vrijwillige initiatieven te bestaan om je uit de brand te helpen. De dame van het wijkteam komt met allemaal ideeën ‘Ik ga je aanmelden bij Stichting Present, als je het goed vindt. Zij regelen dan een groep vrijwilligers om grotere klussen aan te pakken. We zouden bijvoorbeeld je balkon kunnen laten opruimen. En je berging…..’ .Je moet ergens beginnen natuurlijk.

Dus zo gezegd, zo gedaan. Na vier intakegesprekken, waarvan eentje met de betreffende stichting zelf is het dan zover. Heks krijgt hulp!

Intussen ben ik een beetje zenuwachtig geworden, want er is sprake van 7 vrijwilligers tegelijkertijd. Help. Dat kan ik natuurlijk niet overzien! En waar laat ik al die mensen. En hoe stuur ik hen aan? ‘Vraag iemand uit je vriendenkring om je te helpen,’ suggereert de dame van het wijkteam. Goed idee. Ik vraag het aan Trui.

Mijn ouwe trouwe vriendin kan commanderen en delegeren als een eersteklas sergeant majoor. Ook heeft ze er over het algemeen de wind onder, ik heb al heel wat baantjes samen met haar versleten, dus ik kan het weten. Op de betreffende avond is ze al om vijf uur present. Eerst eten we een hapje om vervolgens 1 en ander voor te bereiden.

Om stipt 7 uur komt er een medewerkster van de Stichting om de boel aan te zwengelen. Ze brengt werkhandschoenen mee en nog wat handige dingen. Heks heeft gezorgd voor stoffers en bezems, emmers met sop, stapels vuilniszakken en een berg verhuisdozen. Even later komen de eerste studenten binnen. Ze komen met zijn zessen! Twee meer dan afgesproken, maar eentje minder dan de aanvankelijke toezegging.

‘Een paar jongelui meldden zich af, we gingen van zeven naar vier en toen naar drie, twee…… Nu wilde je liever een kleinere club, maar dat leek me wel erg weinig. Dus ben ik er nog eens achteraan gegaan en kijk: Nu komen er dus zes studenten meehelpen!’ roept de vrouw van Present opgelucht. Vijf meiden en een vent. Precies goed zal later blijken.

Gelukkig is Trui van de partij. Voortvarend gaat zij met drie medicijnstudenten het balkon op. Heks verdwijnt met de rest van de vrijwilligers in de berging. De teamleidster is een aardige studente pedagogiek. Ze drukt me meermalen op het hart om vooral mijn gemak te houden. Best moeilijk als iedereen hard aan het werk is. Heks laat nu eenmaal graag haar handen wapperen, maar ik kan het beter laten. Overlaten!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Een uur later zijn er al bergen verzet. Mijn oude balkondeur staat beneden. Bergen tuinafval zijn afgevoerd. Ook in mijn team weten ze van wanten. Alles gaat van zijn plek. Jarenlange administratie verdwijnt in de prullenbak. De zo ontstane lege kast wordt geheel uitgesopt. Mijn kerstspullen worden vanuit kapotte schoenendozen overgeheveld in de verhuisdozen en vervolgens in de brandschone kast voorzichtig opgestapeld.

Wie zegt dat vrouwen geen ruimtelijk inzicht hebben? 1 van mijn studentes is geniaal aan het proppen!

In de pauze met thee en aardbeienslof komen de tongen los. Dit heerlijke stel jonge mensen zijn lid van een Christelijke studentenvereniging Panoplia. Wapenrusting in het Spaans, praal(kostuum) in het Italiaans, ontdek ik op internet. Ik dacht dat het een Latijns woord was, maar dat kom ik nergens tegen. ‘Er zijn heel veel studentenverenigingen in Leiden, buiten die paar grote. Onze vereniging bestaat al sinds 1961! Maar bijna niemand kent ons. ..’

Heks heeft ook op een studentenvereniging gezeten indertijd; Augustinus. Alleen was het toen getransformeerd tot open jongerenvereniging. Mijn jaargang staat nog steeds bekend als tegendraads en anarchistisch. Een uitvloeisel van de wilde jaren zestig.

Intussen is die ommezwaai om werkende jongeren op te nemen weer helemaal teruggedraaid. De vereniging staat tegenwoordig bol van de ballen. Aardige gasten heb ik ontdekt tijdens een reünie, maar van een totaal andere signatuur dan wij destijds.

‘Ik was een werkende jongere, dus ik kwam daar ook,’ doet Trui een duit in het zakje. We vragen door naar hun studies en ambities. Wat een leuke club mensen. Zo betrokken en zo warm! Antigif tegen mijn door narcisten verzuurde denkbeelden: Er bestaan wel degelijk mensen met het hart op de goede plaats. Niet bang om hun handen uit de mouwen te steken. Wars van domme praatjes vullen geen gaatjes. Nee, hun aanbod om te helpen is geen loze kreet. Na de pauze gaan we weer hard aan de slag.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

En opnieuw wordt er gebuffeld en gesjouwd. Het zijn bepaald geen luie donders! Het is al ruim over half tien als de dames het eindelijk voor gezien houden. De laatste vuilniszakken worden afgevoerd. Handen geschud. ‘Dank jullie wel voor alle hulp, het was geweldig!’ ‘U ook bedankt. Voor het vertrouwen. Het is toch nogal wat om zomaar allemaal mensen je huis toe te laten!’ De teamleidster oogt tevreden.

Wat lief dat ze dat zegt!

Als iedereen weg is ga ik nog eens uitgebreid het resultaat bewonderen. Wat een ruimte! Het is echt enorm opgeknapt. De berging is nu voor eenderde aangepakt, maar het balkon schiet aardig op. Volgende week wat plantjes halen en dan is het klaar.

Ik schenk Trui en mezelf een glas wijn in. ‘Op een schoon huis,’ proosten we. Wat later breng ik haar naar de bushalte. ‘Enorm bedankt schat, zonder jou had ik het niet gered!’ VikThor loopt ongedurig naast me. Hij moest vanavond in zijn hok, omdat hij iedereen hopeloos voor de voeten liep. Daarom wandel ik nog eventjes naar het van der Werfpark. Daar laat ik hem nog uitgebreid rennen.

Voor Heks is de koek dan echt helemaal op. Op weg naar huis loop ik opeens op stelten, maar het zijn mijn benen. Ze zijn volledig verkrampt en verstijfd en doen geweldig veel pijn. Ik kom nauwelijks vooruit, hoe kan dat nu weer? Wat heb ik in godsnaam gedaan?

Oh ja, ik weet het al, een paar honderd keer de trap op en af. ‘Heks kun je even kijken of dit weg mag, Heks waar liggen de schoonmaakdoekjes, Heks dit, Heks dat…..’

Zoals altijd na een flinke inspanning stuiter ik nog uren na. De adrenaline stroomt rijkelijk door mijn gemankeerde stresssysteem. Dan is het uitgewerkt. Volledig. Mijn lijf verandert in een kwarktaart. Ik kan nauwelijks nog bewegen. Strompelend hompel ik door mijn huis.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

De volgende dag haalt de fysio alles weer uit de knoop. Ik krijs en gil dat het een lieve lust is. Erg leuk voor zijn stagiaire, het arme kind weet niet wat ze meemaakt. Twee dagen later krijg ik hevige griep. Ik lig een week voor Pampus; De naweeën van dit evenement.

Maar oh, wat is er veel gebeurt. In mijn eentje zou ik het niet voor elkaar krijgen. Jarenlang heb ik gehoopt op hulp vanuit de verkeerde hoek. Me er blind op gestaard. Maar het kwam nooit. Sterker nog: Er werd met enige regelmaat een beroep op Heks gedaan!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

De laatste tijd is dat aan het veranderen. Tot mijn grote vreugde komt er nu wel hulp. Uit onverwachte hoek. Van mensen, die er niets voor terug willen hebben. Jongelui, die ik niet eens ken! Belangeloos.

Er is iets in mezelf verschoven. Ik verwacht niet langer van alles van mensen waar je het van zou mogen verwachten. Ook ga ik niet zelf enorm anderen helpen, zodat ze op het idee zouden kunnen komen dat ik hulp nodig heb. Ik vraag hulp en die heb ik gekregen. Wat een eye opener!

De kop is er af. Nog een stuk of wat van dit soort acties en mijn huis is weer leefbaar…..

De dagen erna zit ik om de haverklap eventjes op mijn balkon in het zonnetje. Of ik rommel eventjes in mijn nu weer begaanbare berging. Dank jullie wel lieve vrijwilligers voor jullie geweldige actie. Ik ben er enorm mee geholpen!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

 

Fred Delfgaauw speelt ‘In de wachtkamer van de liefde’ in Theater ins Blau! Heks geniet van wat ze ziet. En hoort. Deze fenomenale poppenspeler wekt zijn stoffen vrienden tot leven met zijn magische stemgeluid. Ontroerend en grappig! Een heerlijke voorstelling in een geweldig theater!

Posted on by

Zaterdagavond ga ik naar Theater ins Blau met Frogs. Fred Delfgaauw treedt op met zijn poppenkraam. Het is zo lang geleden, dat ik hem voor het laatst gezien heb. Ik ga gewoon veel te weinig naar het theater. Vroeger zat ik er elke week en miste ik nooit een voorstelling van deze fenomenale poppenspeler!

Het is chagrijnig rotweer. Ik heb Frogs volgestopt met Elzasser zuurkool. Nu spoeden we ons over de natte straten om op tijd te zijn. Goddank is het net eventjes droog….

Als ik ins Blau binnenstap zie ik Engel staan. Zij gaat ook kijken. ‘Ik heb vandaag drie keer de hond uitgelaten, boodschappen gedaan, fysiotherapie gehad, een enorme pan zuurkool gekookt, een blog geschreven en nu ga ik ook nog uit. Gekkenwerk natuurlijk….’ fluister ik haar toe. ‘Klinkt goed, Heks, ik herken het. Heb je een goeie dag, dan ga je over je grenzen. Je zal morgen wel voor pampus liggen….’

Gedrieën zoeken we een plekje. De deugd, Frogs, zit in het midden. ‘Ik heb nog met Fred gewerkt meer dan dertig jaar geleden, toen hij nog louter voor kinderen speelde. Ik deed de percussie,’ vertelt mijn kikkervriend aan mijn vriendin. ‘En daar ben ik toen naar gaan kijken,’ roept Heks enthousiast, ‘In Zoetermeer, de Toneelschuur? Toch?’

Frogs en Heks kennen elkaar al zo lang. Heks en Engel kennen elkaar zo mogelijk nog langer! ‘Ik heb hem nog geprogrammeerd,’ doet Engel een duit in het zakje. Zij heeft jarenlang in deze branche gewerkt. Voor de Schouwburg, Voor ins Blau….. ‘Toen ik hier werkte heb ik alles helpen opzetten. De hele administratie. Ik heb zelfs geholpen met schoonmaken. Ik heb al deze stoelen bijvoorbeeld gesopt…’ giechelt ze.

Mijn vrienden praten over een andere poppenspeler, die gek is geworden van dat beroep. ‘Hij kon een pop als geen ander tot leven brengen, maar uiteindelijk is hem dat fataal geworden. Ik heb dat vaker gezien in dit specifieke vak. Wel drie keer!’ Engel is bloedserieus.

Jeetje, ik wist niet dat het zo’n gevaarlijk beroep is. Ik ben nog goed weggekomen met mijn poppenspel vroeger. Ik had er ook een handje van, reisde ’s zomers rond met een zelfgemaakte opvouwbare poppenkast inclusief poppen in mijn rugzak, maar ik ben gelukkig bijtijds fysiek onderuit gegaan……

Even later komt Fred Delfgaauw het podium oprennen. Hij is te laat. ‘Sorry mensen, ik stond in de file,’ begint hij zich te verontschuldigen, maar dat blijkt niet de enige reden te zijn van de vertraging. ‘Ik reed automatisch naar het LAK!’ grapt hij. Het publiek ligt dubbel. Het is een inside joke en de meesten hier snappen em.

‘Nou, ik zal het maar eerlijk vertellen, ik heb er tegenwoordig een baan naast. Ja, crisis hè. Ik werk voor een relatiebemiddelingsbureau….’ Het stuk is begonnen: ‘In de wachtkamer van de liefde.’

In no time zit ik op het puntje van mijn stoel. Oh, wat kan ik hier toch van genieten. De ene na de andere pop komt tot leven. Fred doet niet aan buikspreken. Het is geen ouderwetse ventriloquist. Toch vergeet je direct dat hij de poppen bedient. Hij is een meester in het geven van een geheel eigen uniek stemgeluid aan zijn vrienden van stof en rubber.

Vergeten wij al dat deze magiër alle gesproken tekst produceert, ook de poppen vergeten het:  Eén van zijn karakters schrikt zich een ongeluk halverwege het stuk, als Fred hem opeens een vraag stelt. ‘Oh, ben jij er ook nog, man, je jaagt me de stuipen op het lijf!’ Hilarisch natuurlijk!

Een terugkerend thema in het stuk is de dood van zijn vader. De man is jong overleden, net als mijn vader. Aan een vergelijkbare aandoening staat me bij. Ik heb ooit het prachtige stuk gezien, dat hij destijds ter nagedachtenis aan zijn jong gestorven vader gemaakt heeft.

 

Hij heeft nu bijna de leeftijd bereikt, waarop zijn vader overleed. Net als Heks met haar vader….. Een heel raar idee. Op een gegeven moment ben je ouder, dan die grote volwassen heel belangrijke man in je leven ooit geworden is……

‘Het was geen gemakkelijke man en het liep niet altijd optimaal tussen ons,’ iets in die trant zegt hij over zijn dierbare vader. Vervolgens zet hij hem neer met stem en gebaar…… En gerochel…. Liefdevol. Het is muisstil. Op lachsalvo’s na, want vader was een kleurrijk mens.

Ontroerend.

‘Doorgaan of stoppen, liefhebben of haten. Hoe houd je jezelf staande in deze veranderende wereld?’ De worsteling met het prachtige mooie kutleven. Je moet diep graven om jezelf telkens te vernieuwen. Cultuur is een ondergeschoven kind tegenwoordig. Subsidies zijn verdwenen. We kweken lelijke, domme en verveelde mensen op die manier, maar ja.

Heks kent het machteloze gevoel van teleurstelling in het leven en hoe je jezelf telkens opnieuw moet uitvinden. Wat heerlijk, dat iemand zijn worsteling laat zien. Confronterend ook. ‘Oei,’ hoor ik achter me, als de acteur een Siamese tweeling uit elkaar rukt. Zich niet langer verbergt….

‘Jeetje, zucht,’ ‘Nou,nou,nou,goh,’ Er komen meer geluiden van de achterbank. Iemand zit gigantisch mee te leven. Het is ook aangrijpend. En toch lig ik voortdurend in een deuk. Een paar van de vertolkte grappen hebben een baard van hier tot Tokio. Toch schater ik het ook hierbij uit. De man kan me werkelijk om alles laten lachen!

Tussendoor wordt druk geapplaudisseerd. Heks vindt het zonde van de concentratie. Het onderbreekt en leidt af. Maar Fred Delfgaauw krijg je niet gek. Hij gaat gewoon zijn gang. Als iemands telefoon gaat reageert hij met een laconiek: ‘Zo, is ie nu uit?’

Aan het eind krijgt deze grote bescheiden man een staande ovatie. Het publiek staat als één man op. Prachtig. Wat een geweldige avond heeft hij ons bezorgd! Later in de foyer praten we met de directrice van het theater Liesbeth Huiberts. Zij en haar man directeur Kees van Leeuwen zijn de stuwende kracht achter dit initiatief. Frogs heeft natuurlijk ook met hen vroeger samengewerkt. Met Gruppo Tutto Dramatico en In Casa. En ook dat heeft Heks gezien!

Liesbeth vertelt dat ze een lesprogramma heeft opgezet om kinderen tussen de 1 en drie jaar kennis te laten maken met toneel! Wat doet dit echtpaar toch hun gloeiende best om het culturele klimaat in onze sleutelstad leefbaar te houden. Ze hebben dit theater vanaf de grond opgebouwd.

‘Vroeger was het de gymzaal van de technische school. We hebben het flink verbouwd. Daar achter liggen een aantal leslokalen. Binnenkort krijgen we boven een grote foyer erbij!’

Op een gegeven moment loopt Fred Delfgaauw de foyer in. Frogs gaat hem natuurlijk begroeten. Ook Heks schudt hem de hand. ‘Bedankt voor de fantastische voorstelling. Het was ontroerend en prachtig .’

Engel staat stralend achter de balie een handje te helpen als we het pand verlaten. Haar oude vertrouwde plek! Heks werpt haar een kushandje toe. Ze heeft nog geen bal zin om naar huis te gaan. Ook zij heeft vandaag een goede dag. En ja, dan ga je nogal eens een klein beetje over je fysieke grenzen…… 😉

We lopen over de glimmende kasseien richting Huize Heks. ‘Gek hè, Frogs, de straten zijn kletsnat, maar steeds als wij buiten lopen is het droog!’ Nou, zo’n dag was het vandaag. Soms regent het alleen maar waar jij loopt lijkt het. (Zoals mijn dode geliefde Ernst altijd zong op zulke dagen: (Travis ) Why Does It Always Rain On Me?)

 Vandaag niet. Wat een superdag!