Vanmorgen vroeg gaat de telefoon. ‘Goedemorgen mevrouw Toverheks, we hebben uw autootje nagekeken en de volgende dingen gevonden.’ Er volgt een eindeloze opsomming. Remblokken nagenoeg verdwenen, remvloeistof aan vervanging toe, achterbanden versleten, ruitenwissers, olie, koelvloeistof, dingetje hier, reparatie daar. ‘Als ik alle kortingsbonnen eraf trek kom ik op 795 euro. Is dat goed?’

Is dat goed? Nee, natuurlijk is dat niet goed. Het is verschrikkelijk veel geld. Maar ik koop er toch geen nieuwe auto voor. Maar oeps, hoe ga ik dit nu weer financieren?

Ik stuur een noodoproep naar de boekhouder. Is er nog een potje voor?

De afgelopen week is een beetje een pechweek. Het lijkt erop dat het leven me uitdaagt om er het bijltje bij neer te gooien. Of in elk geval flink in de piepzak te gaan zitten. Of in zak en as….

Het begint ermee, dat ik mijzelf op ongelukkige wijze verwond. Mijn hele scheenbeen ligt open. Ontveld en bloederig. Ik plak er een enorme pleister op. Aan het oog onttrokken herinnert de wond mij aan het ongelukkige voorval door te prikken en te trekken. ’s Nachts kan ik er niet van slapen.

Dan til ik op zondagmorgen een kopje koffie op. Au au au au au!!!!! Ik ga gigantisch door mijn rug. Mijn hele rechterarm wordt nagenoeg onbruikbaar. Als een hulpeloos vogeltje fladdert hij rond mijn geluxeerde schouder.

Ter hoogte van mijn hart zit een enorme knoop in mijn rug. Een scherpe staak steekt dwars door mijn borstkas een spies richting maag. Omkijken lukt niet meer. Dat is dan weer het mooie ervan: Niet omkijken maar vooruitkijken zegt mijn lijf…..

Maandag loop ik nietsvermoedend op mijn rubberlaarzen de betonnen trap af in het trappenhuis van Cowboys wooncomplex. De storm heeft de aanhoudende regen naar binnen gewaaid. Dat maakt de vloer spekglad. Levensgevaarlijk! Het ene moment stap ik voorzichtig met Ysbrand de trap af, het volgende moment glibbert mijn voet weg en stuiter ik ruggelings over de resterende treden naar beneden. Ik schrik me kapot.

Volledig bont en blauw lig ik onderaan de trap. Mijn hand ligt open zie ik. Mijn rug doet zeer. Ik strompel weer naar boven en inspecteer de schade. Een grote schaafwond prijkt op een beurse onderrug. Cowboy plakt er snel een enorme pleister op. Ik heb toevallig drie pakken bij me vanwege dat scheenbeen. Een geluk bij een ongeluk!

Intussen druppen tranen uit mijn opengesperde ogen. Onstuitbaar. Het gaat zeker een half uur door. Alsof er sluizen open gaan. Oh jee, dat zou wel eens een paar dagen kunnen duren…..

En heeft het zo lang geduurd? Ja, een beetje wel. Zo af en toe heeft een mens dat ook nodig, je lot besnotteren. Soms lukt het niet om te huilen. Dan zijn dingen zo over de top en hectisch dat er geen beginnen aan is. Een beetje achterstallig snotteren kan dan wonderen doen.

Maar er gebeuren ook weer de leukste dingen! Gisterenavond kook ik heerlijke Thaise groene curry voor mijn vriendinnetje Joy. We slaan een kostelijke avond stuk omgeven door mijn kattenvolkje. We besluiten de avond met een ronde kattensnoepjes uitdelen. Een feestje!

Zo ben ik dan wel bont en blauw. En licht snotterig. Maar ook erg blij en dankbaar voor al die fantastische lieve mensen in mijn leven.