Mijn vakantie komt op stoom. Het weer ook.  Maandagmorgen is het bloedheet. Ik kies alweer voor een kort programma. Ik heb veel beter geslapen dan gisteren: Een vriendelijke goed geoutilleerde familie heeft me een perfect functionerend luchtbed uitgeleend. Wat een verschil met die eerste doorwaakte nacht!

Vanmorgen ga ik muziek maken. Een docent gaat aan de gang met Indiase ritmes. Vertaald naar ons Westerse hoempapahoempapa-systeem. Dat laatste vind ik dan weer interessant. Ik ken die ritmes alleen maar vanuit de puur Indiase setting van  Bharatanatyam dans en Dhrupad zang.

Het blijkt inderdaad allemaal zeer herkenbaar te zijn. We klappen en zingen er een uurtje op los. Opgedeeld in kleine groepjes proberen we een leuk stukje voor te bereiden. Ik poog iets te vertellen over mijn expertise met deze tak van sport. Toch altijd een imposante hoeveelheid ervaring vergeleken bij die van de rest van mijn clubje. De hunne is namelijk nihil.

Toch voeren de heren in mijn groepje het hoogste woord. Net als eerder in de grotere groep. Hun interesse in mijn inbreng is gelijk aan hun kennis van Indiase ritmes: Nihil! Systematisch wordt mijn bijdrage aan het gesprek genegeerd. Alsof ze bang zijn dat een dame er misschien wel eens echt iets vanaf zou kunnen weten….

Of verbeeld ik me dit nu? Ik besluit het maar op zijn beloop te laten. Ik ben hier voor m’n lol. Niet om haantjes te castreren….

We scanderen uiteindelijk een paar telefoonnummers door elkaar heen. Opgebouwd uit het Takadimi systeem. Het resultaat is best geinig.

Diezelfde middag ga ik weer muziek maken. Bij dezelfde docent. Alleen gaan we nu aan de gang met clichés in muziek. We bewerken ‘My Heart Will Go On’ van Celine Dion tot een absolute draak van een uitvoering. Vol voorspelbare zwel-effecten en misselijkmakende clichés. Heks zingt uit volle borst mee! Aan het eind van de middag voeren we het op voor een toevallig passerende groep volstrekt overdonderde percussionisten….

Als ik het terrein verlaat raak ik aan de praat met één van mijn medecursisten. ‘Hihihi, wat was het leuk. Grappig om te doen.’ ‘Nou, het viel me wel op dat de mannen het voor het zeggen hadden. Er werd volstrekt niet geluisterd naar welke vrouw dan ook. Het was gewoonweg opvallend hoe ze jouw kennis op dat gebied aan de kant schoven. Als je iets probeerde te zeggen werd het gewoonweg genegeerd! Het is ook overal hetzelfde!’

Ah, ik ben niet de enige, die last had van dit fenomeen vandaag. Deze dame is wel wat gewend op dat gebied. Ze heeft onlangs een positie als directeur van een woningcorporatie neergelegd. In de regentencultuur van dat mannenbolwerk is ze gepokt en gemazeld in dit soort fratsen….

We moeten erom grinniken. Wat zou je je druk maken om een paar mannetjesputters, die teveel ruimte opeisen? Gewoon zorgen dat je niet opnieuw met hen in dezelfde groep beland…..

‘Wat ga je doen?’ vraagt de pittige roodharige naast me. ‘Ik ga dat meertje eens opzoeken waar iedereen het over heeft. Het moet er heerlijk toeven zijn.’ Mijn gesprekspartner wil wel mee en zodoende zitten we niet veel later samen op een klein strandje aan een ven in het bos.

‘Mijn man is architectuurhistoricus,’ vertelt ze op een gegeven moment. Wat grappig. Mijn man ook! Het blijkt dat haar echtgenoot en mijn Cowboy elkaar kennen. Zelfs bezig zijn om samen eens iets te organiseren. De wereld is klein!

Zo heb ik dan alweer een nieuwe vriendin hier op Buitenkunst. We klinken er op met een heerlijk glaasje koele witte wijn.