Zondagmiddag besluiten we om eventjes naar Café de Twee Spiegels te gaan. Hier is regelmatig een bandje te beluisteren en vandaag is het al niet anders. Ha. Leuk! We worstelen ons door de volle pijpenla naar de bar. Mijn lief haalt een paar drankjes en ik verover een tafeltje helemaal vooraan. Mooi zo. Kan ik het allemaal eens goed bekijken en beluisteren.

Op het podium staat een bandje te spelen: ‘Boya’. Ze beginnen net aan hun tweede set. Het klinkt hartstikke goed! De zanger, Arto Boyadjian, vertelt dat deze formatie vrij recent is ontstaan. Maar hij zelf is al veel langer bezig. Om dit te illustreren biedt hij een eerder gemaakte CD aan ter verkoop. Er staan prachtige liedjes op. Allemaal nummers van eigen hand!

Bij ons aan het tafeltje zit een jong gezin: Man, vrouw en kind. Het jochie is een waar cherubijntje met zijn blonde krulletjes. Wat een plaatje. ‘Mag ik een foto van jullie maken?’ vraagt Heks. ‘Leuk!’ roept de man direct, ‘Dit is de eerste keer, dat onze zoon in de kroeg is, een primeur! En laat ik nu net mijn fototoestel vergeten zijn!’

Ik schiet een paar prachtige plaatjes. Even later gaat het kleine kereltje bellen blazen. Wat ziet dat er schattig uit! Wat een lekker ventje! Om op te vreten gewoonweg!

Aan een ander tafeltje zit een opvallende wat oudere dame. Ze heeft een heel mooi expressief gezicht. Op haar hoofd prijkt een kroontje. Als ik haar aanspreek blijkt ze geen Nederlands te verstaan. ‘Today I am Queen Wilhelmina!’ vertelt ze me. Dat is dan toch weer opvallend verstrekkende kennis voor een niet Nederlandse!

Ze is samen met haar, naar ik aanneem, man en wellicht kleinzoon. Of ze is een Italiaanse met heropgestarte eierstokken en het is haar zoon. Ik kom er niet achter, want buiten de mededeling betreffende haar gekroonde staat krijg ik er weinig voor mij verstaanbaars meer uit!

Soms heb je echter weinig woorden nodig. Onze blikken kruisen elkaar regelmatig en dan krijg ik een stralende lach van de vrouw.

Aan het eind van de middag tijdens de laatste nummers van de band gaan Frogs, Cowboy en Heks dansen. Ik nodig ‘koningin Wilhelmina’ ook uit. Ze danst mee, maar vanaf haar stoel. Later zie ik waarom: Ze oogt dan wel als een jonge meid, maar ze loopt helaas uitermate moeilijk!

‘Wat zat je toch veel foto’s te maken van die oude dame,’ merkt Cowboy later verbaasd op. ‘Ik vond het gewoon een leuk wijf. Mooi ook om te zien: Prachtig gezicht!’

De band speelt intussen een hele lange set. Ik heb een leuk contact met de zanger. Ik zit dan ook vooraan constant commentaar te leveren op alles wat hij zegt, dus vandaar. Of hij het ook leuk vindt weet ik natuurlijk niet, dat valt te bezien…… Maar ik krijg wel een CD cadeau aan het eind! Ik heb hem dan ook mooie foto’s beloofd van hun optreden……..

Ach, wat een leuke middag. Lekker luisteren naar muziek en pret maken met allemaal leuke lieve mensen.

Aan een tafeltje naast het onze zit een clubje jongelui. Op een gegeven moment zijn ze allemaal aan het what’s app’en. Er zit een grote vent met een woeste baard bij. Hij heeft een hele aanstekelijke lach. ‘Ik heb een mooie foto van je gemaakt,’ zeg ik als hij de kroeg verlaat. Ik geef ik hem het adres van mijn blog. ‘Ik zag het al,’ antwoordt de woesteling. Later zie ik dat hij recht in de lens keek, precies op het moment, dat ik de foto nam.

Zou hij het ook merken, net als Heks, wanneer iemand een foto neemt? Ik heb daar altijd een raar zintuig voor gehad. Dientengevolge is er nauwelijks een spontane foto van mij te vinden. Stomweg omdat ik het altijd doorheb en dan is er weinig spontaans meer aan. Bovendien is het ook nog eens zo, dat ik dan meestal wegduik……..