Tagarchief: roepen we om beurten

Boeddha hanteerde geen kastesysteem. Voor hem geen onaanraakbaren. Zoals Heks. Helaas gooit er weer eens iemand een haak in mijn kleine amoebe aquarium. Voor ik het weet heeft deze Dalit alweer gebeten! Ja, wat moet je anders in zo’n kom. Mijn glazen gevangenis. En let wel: Mijn gebijt doet de zaak geen goed en die haak geen pijn…….

Posted on by

Maandag ga ik naar het strand met mijn nicht. Een paar weken terug troffen we elkaar in een park. Nicht heeft ook een hond. Een hele bitchy teef. VikThor zat in no time compleet onder de plak!

Het heeft wat voeten in de aarde gehad, Nicht heeft de afspraak meermalen verzet, maar nu lopen we dan toch langs de vloedlijn. ‘Toestanden in de familie’ heb ik begrepen. Het is overal wat. Altijd. In onze familie wel in elk geval.

Heks hoort of ziet niet zoveel van haar clan. En dat heeft zo zijn redenen. Die ik probeer te vergeten. Eraan denken is te pijnlijk. Maar met enige regelmaat zet iemand weer een mes in de wond. Bedoeld of onbedoeld, daar kan ik de vinger dan weer niet op leggen. Men beweert altijd onbedoeld. Maar vertrouwen is een schuwe vogel. Vertrouwen is allang weggevlogen.

Door de tralies heen gekropen en foetsie. Me alleen achterlatend met mijn verdriet.

‘Je hebt iets onaanraakbaars, nu weet ik het,’ mijn homeopate is er eindelijk uit. ‘Daarom proberen mensen je onderuit te schoppen. Daarom doen sommige vrouwen zo raar tegen je. Daarom proberen allerlei idiote kerels je klein te krijgen. Mensen vinden het onuitstaanbaar…..’

Ik denk aan de onaanraakbaren in de Indiase maatschappij. Het laagste van het laagste ben je dan. Ja, het klopt. Zo heb ik me heel vaak gevoeld! Maar mijn behandelaar bedoelt het toch anders…….

‘Maar het is alleen maar om mezelf te beschermen. Als je vogelvrij wordt verklaard, als je iemands persoonlijke boksbal bent en bovendien op de nominatie staat om geofferd te worden voor het welzijn van de gehele clan, als men al op zoek is naar een geschikt meisjesinternaat, als je wordt afgedankt, terwijl je niks misdaan hebt…..’ pruttel ik.

Opeens begrijp ik wat ze bedoelt. Mijn huidige hulp heeft precies hetzelfde. Het is een geweldige vrouw met een hele foute narcistische ex. En ook zij heeft dat onaanraakbare. Ze laat niet merken dat ze kapot gaat! Om de boel bij elkaar te houden. Om te overleven. En hoe reageert de omgeving? Het mes erin!

Zelfs haar bloedeigen zus doet er alles aan om haar leven te verzieken. Heks kan de verhalen soms bijna niet geloven. Maar het is haar realiteit. Mensen, die ze zou moeten kunnen vertrouwen halen haar juist onderuit. Dierbaren, die haar zouden moeten steunen geven een gemene trap na. Zo triest. En zo ontzettend pijnlijk voor de boksbal annex afvoerput.

Afgelopen week bijt ik weer keihard in een grote haak. Een nare snoek heeft er een gemeen aas aan gehangen en voor ik er erg in heb, heb ik alweer gehapt. Dringt de haak diep mijn zachte verhemelte in. Ontstaat er een kettingreactie aan pijn, die me terugvoert naar mijn jeugd.

Toen ik het maar moest uitzoeken. De jaren voorafgaand aan mijn ziekte. Toen ik me kapot heb gewerkt. Mijn loyaliteit aan mijn agressors. Mensen, die me zouden moeten dragen, maar juist onderuit schopten. Mijn diepe liefde voor iedereen behalve mijzelf. Want Heks was toch zo slecht. Die mocht je gerust dood slaan. Of er een poging toe doen.

En daarna gerust laten creperen. Die moest het maar uitzoeken met haar opleiding zonder beurs. Die kon zich de tandjes arbeiden. Heks heeft zich letterlijk de ziekte gewerkt tijdens haar studie. ME is toen begonnen.

En alles  wegpoetsen. De diepe schaamte voor andermans haat jegens mij. Er een mooi verhaal van proberen te maken. De eindeloze pogingen om die haat in liefde te veranderen. Maar dat lukt natuurlijk niet bij narcisten. Het is slechts koren op hun molen.

Gepokt en gemazeld door al die ervaringen met narcisme zou ik nu natuurlijk beter moeten weten. Maar de behoefte aan liefde en erkenning van mijn voorouders is gewoon te sterk. En te weten dat het nooit zal gebeuren is te verdrietig.

Ik zag ooit een televisieprogramma over een tuinarchitecte. Ze was wereldberoemd en overal erkend. Mensen liepen weg met haar. Hele volksstammen stonden in de rij voor een ontwerp en ze was intussen hemeltje schatrijk geworden met haar natuurlijke tuinen. Maar kon ze van haar roem genieten? Was ze een beetje gelukkig?

‘Mijn vader is ook tuinarchitect. Niet zo beroemd als ik, hoor, maar hij was wel mijn grote voorbeeld. Ik kon totaal niet met hem overweg, we hebben een hele moeilijke relatie. In feite heeft hij me nooit zien staan. Maar ik hoopte dichter naar hem toe te groeien, door ook tuinarchitect te worden……’

En dan snikkend ‘Nooit is hij naar een tuin van me komen kijken. En nu kan het niet meer. Hij is oud en dement. Waarom is hij nooit gekomen? Hij had zelfs nooit een goed woord over voor het feit, dat ik ook tuinarchitecte ben geworden. “Dat kan jij niet, het is niks voor vrouwen, daar ben je te dom voor”‘.

‘Natuurlijk gaat hij je niet erkennen, schat, die engerd,’ dacht Heks direct, toen ze dit programma zag, ‘Je geeft hem wel heel erg veel macht door dat zo belangrijk te vinden…..’

Kijk, bij anderen doorzie ik dit soort misstanden altijd direct. Was mijn zicht maar zo scherp in mijn eigen leventje. Dan zou ik minder makkelijk prooi zijn van alweer een haak!

Nicht en Heks zitten lekker op een terrasje aan de koffie. We halen herinneringen op aan onze jeugd, ze woonde maar een paar huizen bij ons vandaan! ‘Weet je nog…’ roepen we om beurten. De ene anekdote volgt op de andere. Af en toe liggen we helemaal slap van de lach. ‘Jaja, weet je nog….?’

Sommige dingen heeft ze totaal geen weet van. Mijn veronderstelling dat er in de hele familie sprake was van lijfstraffen blijkt bijvoorbeeld niet te kloppen.

‘Ach schat, je bent gewoon verstoten. Dat is het ergste wat er is. Maar er zijn nog wel familieleden, die veel van je houden, hoor!’ Zoent ze me bij het afscheid.

Binnenkort hebben we een familiereünie. De vorige keer kreeg ik het niet voor elkaar om erheen te gaan. Het is sowieso al nauwelijks te doen met ME, zo’n ellenlange dag aan de andere kant van Nederland. Maar in mijn geval wordt het ook nog eens een hele klus om om gemene haken en boze brulboeien heen te laveren……

 

 

 

 

Inspiratie. In mijn kerk waar God ook een vrouw is. Non op non actief. Beter tien geboden zwaar op de hand dan één al te luchtig. De jeugd heeft goddank de toekomst en tot slot: Voor een blije bij zijn WIJ een soort God..

Posted on by

©TOVERHEKS.COM

Zondag gaat dit Kortjakje weer naar de kerk. Vorige week ook al, maar toen was ik echt te laat: De deuren waren dicht en ik kwam er niet meer in…..

Ik heb ooit een non ontmoet aan de Schotse westkust. Ze woonde in een stacaravan op een armoedige camping tussen allerlei uitschot uit de voorsteden van Glasgow en Edinburgh. Weggevlucht voor de daar heersende armoede en ellende. Prima jongens buiten die context.

Mijn criminele vrienden werkten op vissersboten een dorp verder. Zwaar werk, dat slecht werd betaald. De non was op non actief gesteld. Geëxcommuniceerd, buitengesloten, verbannen…….de ergste straf denkbaar.

In feite was ze uit de katholieke kerk gesmeten omdat ze geneigd was de ramen in te gooien: Ze huldigde het standpunt dat Gods huis ten alle tijden geopend moest zijn en dat werd haar niet in dank afgenomen…..

Zodoende werd ze verbannen naar een klein dorp in de Schotse Hooglanden aan een stinkende baai met een wonderschoon uitzicht. Na een tijdje kreeg ze een relatie met een zeemeeuw. Een joekel van een krijsende  jongen kwam haar dagelijks opzoeken. Met wapperende pij stond ze hem op te wachten. Een hand uitgestrekt, zodat hij kon landen. Dan kreeg hij iets lekkers van deze verbannen kloosterzuster.

Gods raamloze universum was haar kerk. De dieren haar geloofsgenoten. Ik zie haar nog zo voor me, daar boven op de rotsen aan zee. Met op de achtergrond de eilanden Eigg en Rum. En een enorme vogel op haar uitgestoken hand…..

©TOVERHEKS.COM

Maar om nu zelf de eeuwenoude ruitjes van de Hooglandse kerk in te gaan gooien gaat me te ver. Straks word ik ook weggestuurd. En ik voel me al min of meer verbannen op diverse gebieden. Als uitschot. 

Maar niet in mijn kerk. Daar ben ik welkom en graag gezien, ook al schuif ik altijd op het laatste nippertje naar binnen. Vandaag ben ik in elk geval precies op tijd of nou ja, op tijd genoeg…… De laatste tonen van het openingslied klinken nog na als Kortjakje op haar vaste plekje helemaal achterin de kerk glijdt.

Er is een gastspreker vandaag, David van Veen. Een knappe kerel, die over de tien geboden filosofeert.

  1. Ik ben de eeuwige, uw God, die u uit het land Egypte, uit het diensthuis, geleid heb.
  2. Gij zult geen andere goden voor mijn aangezicht hebben.
  3. Gij zult de naam van de Eeuwige, uw God, niet ijdel gebruiken.
  4. Gedenk de Sjabbat, dat gij die heiligt.
  5. Eert uw vader en uw moeder.
  6. Gij zult niet moorden.
  7. Gij zult niet echtbreken.
  8. Gij zult niet stelen.
  9. Gij zult geen valse getuigenis spreken tegen uw naaste.
  10. Gij zult niets begeren dat van uw naaste is.

Terwijl ik meelees in de liturgie bedenk ik me voor de zoveelste keer dat die tien geboden zo gek nog niet zijn. Op een paar na dan. Heks mag nogal eens schelden en dat mag dan weer niet. Ook zit ik regelmatig voor een Boeddhabeeld te mediteren. Ook not done volgens het bovenstaande lijstje.

En dat eren van je vader en moeder lijkt me in sommige gevallen ook volstrekt niet haalbaar. Er lopen zoveel eikels en kuttekoppen rond met nakroost. Met losse handjes. Of psychopatische trekjes. Die hoef je toch niet te eren zou je zo denken? Je kunt em beter peren! En hen mores leren!

Maar je kunt het natuurlijk ook zien als het eren van je goddelijke Vader en Moeder!

Sister Chan Khong, de vriendin van Thich Nath Hanh, leert ons tijdens een retraite in Plumvillage door middel van de oefening Touching the Earth hoe je dat dan toch kunt doen, dat eren van je ouders en voorouders. Zelfs als je opvoeding pijnlijke kanten had.

‘Zie je vader voor je, als jonge man. Nog niet verbitterd door het leven. Vol plannen en energie……  Etcetera…..Touch the earth en laat alle teleurstelling en verdriet de aarde in stromen….’ ‘Zie je moeder, als mooie jonge vrouw. Vol idealen. Stralend en zacht….’ Iedereen gaat altijd huilen bij die oefening.

©TOVERHEKS.COM

Tijdens de preek dwaal ik af met mijn gedachten. Ik zit lekker te tekenen op mijn tablet, net als de dominee begint over het gebod om geen beeld te maken van wat voor’n levend wezen dan ook.  Er staan allemaal poppetjes op mijn tekening. Hand in hand….

Na de dienst klets ik eventjes met Jip en Janneke. Ze hebben koffiedienst. ‘Ach, die katholieken, kuttelieken…’ zegt Heks in een bepaalde context. Er is weer ergens een relletje. ‘Kuttelikken,’ roept Janneke opstandig.

Kijk zo gaat dat nu in mijn kerk, waar God ook een vrouw is. Ontstaan in de rebelse jaren zeventig als reactie op de gevestigde orde binnen de kerken: Allemaal inmiddels bejaarde christenkonten tegen de krib. Niets is heilig. Laat staan schijnheilig. Zelfs niet na zo’n preek.

©TOVERHEKS.COM

Ik sta met Uitgever Imker te praten onder het genot van een lekker bakkie koffie als mijn blik gevangen wordt door een jongedame. Aarzelend kijkt ze me aan. Heks begint een praatje en Imker volgt. Als snel zijn we in een geweldig leuk gesprek gewikkeld.

‘De kerk van mijn ouders in Alphen aan de Rijn is niet echt mijn ding. Ik zoek gewoon iets anders en toen tipte mijn moeder me over deze gemeente. Zodoende ben ik een keertje komen kijken….’ Wat een ondernemend mens. Ik kijk in haar open zachte gezicht. Intelligente ogen achter een rond brilletje. Lieve lach. Geweldig gevoel voor humor.

‘De Studenten Ecclesia is niet echt een kerk, het heeft meer weg van een vereniging,’ Imker legt uit hoe het er in deze club aan toe gaat, ‘Ik kon me eigenlijk niet echt vinden in andere kerken. Hier voel ik me echt op mijn gemak,’ besluit hij zijn betoog. Heks kan hem een hand geven. Ook ik krijg accuut jeuk bij de gemiddelde preek in de doorsnee kerk. ‘Bovendien is God hier ook een vrouw. Dat is echt essentieel voor mij.’

We praten verder over het geloof en spiritualiteit. Natuurlijk komt mijn Boeddhistische leermeester Thich Nhat Hanh ter spraken. Ze blijkt hem te kennen! Heks houdt en warm pleidooi voor de Wake Up beweging van deze Zen Boeddhist.

©TOVERHEKS.COM

Tijdens mijn verblijf in Plumvillage heb ik deze jonge enthousiaste gasten volop in de weer gezien. Een genot voor het oog. Balsem voor het hart. In één klap van al je vooroordelen af. De jeugd is helemaal niet hopeloos. Ze zitten vol idealen. In een goede omgeving kunnen die gedijen tot prachtige initiatieven. En Plum is zo’n omgeving. Tegengif tegen zoiets als IS……

Deze jonge vrouw doet een speciaal vormingsjaar in Zeist. Volgend jaar gaat ze studeren. ‘Ik ben bezig met het onderwerp vrijheid. Je kunt niet vrij zijn als je niet bent verbonden,’ zegt ze plotseling. Wat een wijsheid in zo’n meissie. Want het is waar. En ik herinner me opeens mijn voornemen om lid te worden van de Ecclesia. Dat moet ik dan toch maar eens doen…..

Zo kletsen we een half uurtje genoeglijk met elkaar. Op de valreep stellen we onszelf aan elkaar voor. ‘Francesca,’ ‘Imker’, ‘Heks’. Dan nemen we afscheid. ‘Wat een leuk gesprek, bedankt,’ roepen we om beurten.

Heks moet nodig even naar het bos met haar hondje. De leuke meid gaat terug naar Alphen aan de Rijn. En Imker gaat naar zijn korven. ‘Zo leuk, Heks, als je naar binnen kijkt kijkt zo’n heel bijenvolk terug. Ze zitten je echt te observeren. Voor hen ben ik natuurlijk ook een soort God…..’ Thuis mag hij er niet meer over praten van zijn vrouw, maar aan mij kan hij dan toch zijn verhaal soms kwijt……

©TOVERHEKS.COM

Steenvrouw en Heks zijn echte vriendinnen! We hebben dezelfde valkuilen en dezelfde blinde vlek! Gurdjieff en onszelf herinneren versus comateus slaapwandelen…..

Posted on by

Donderdagavond zit Steenvrouw tegenover me aan tafel. Heks heeft Elzasser zuurkool in de aanbieding met een heerlijk glas bijpassende Alcase. We praten over het fenomeen, dat mensen de meest vreselijke dingen doen en zeggen zonder met hun ogen te knipperen.

‘Maar dat doen ze toch niet bewust, Heks,’ pleit mijn vriendin ten gunste van allerlei mensen, die nog nooit één seconde gestoken hebben in het aanvoelen van een enkel medemens. Ik betwijfel ten zeerste of mensen zo verstoken zijn van bewustzijn, dat ze anderen oren aannaaien, de vrouw van de buurman naaien, jouw recht in je gezicht naaien, manipuleren en paaien, in andermans portemonnaie graaien zonder het in de gaten te hebben.

Maar ook ik heb altijd de fout gemaakt om allerlei antisociaal gedrag goed te praten. Vaak tegen beter weten in. En het is natuurlijk ook waar. Onder alle shit ligt altijd een juweel. De modder en de lotus…

No mud, no lotus.

In elk gemeen mens schuilt een gekwetst kind. Mensen met pijn doen pijn. Pijnlijke mensen zijn eerder regel dan uitzondering.

Toch rechtvaardigt dat mijns inziens geenszins dat je je antisociaal gedraagt. Je kunt niet alles afdoen met je eeuwige slachtoffergezemel. Ook is het wel erg gemakkelijk om je eigen shit op andermans bordje te deponeren. Ben jij er lekker vanaf natuurlijk.

De intrigerende spiritueel leraar Gurdjieff tergde zijn leerlingen met allerlei opdrachten om hen in het hier en nu te krijgen. Het ging er niet zachtzinnig aan toe. Volgens hem is het grootste struikelblok van ons mensen, dat wij onszelf niet  herinneren. Dit woord gebruikt hij om de toestand aan te duiden van volledig bewust aanwezig zijn. En het is waar. Grote delen van de dag functioneren de meeste mensen op de automatische piloot. Als een machine…..

Gurdjieff deed de raarste dingen om mensen vanuit die comateuze toestand de realiteit in te jagen. Zijn leerlingen gigantisch aan het schrikken maken, een goeie oplawaai met een stok hier en daar, mensen volledig op het verkeerde been zetten. Wie zegt dat een goeroe je maar een beetje onder je kin moet kietelen? De mensheid is toch al niet geneigd ook maar iets op te steken, waarvan dan ook,  wanneer dan ook. Volgens deze leermeester kunnen we alleen groeien middels een grote schok. Hierdoor zwiep je uit je gewoontepatroon. Altijd pijnlijk, nooit leuk, maar wel effectief.

In zijn optiek moet je de mensen, die je wereld op zijn kop zetten dankbaar zijn. Zonder hen draaide je nog steeds in hetzelfde cirkeltje rond. Als een drol in een piespot.

‘Ik denk inderdaad, dat mensen dat niet allemaal bewust zeggen en doen. De meeste mensen lopen maar een beetje te slaapwandelen, bewustzijn heeft nu eenmaal weinig prioriteit in het algemeen, alle  mindfulnesstrainingen ten spijt. Die zijn over het algemeen meer gericht op resultaten zoals succesvol zijn, rijk worden, gelukkig worden en schieten in die zin hun doel voorbij. Thich Nhat Hanh zegt daarover ‘mindfullness is geen stuk gereedschap om je doel te bereiken, het is een weg.’

Ik kijk naar mijn lieve maatje tegenover me. Haar knetterrode haar springt om haar pittige koppie. Ook zij geeft mensen eindeloos krediet. Ook zij loopt zich het vuur uit de sloffen voor halve zachte uit de poppenkast gevallen idioten. Ook zij is nooit te beroerd om een tandje bij te zetten. Ook zij is regelmatig gigantisch belazerd door mensen waar je het echt niet van verwacht. Je partner bijvoorbeeld. Of je beste vriendin. Of een combinatie hiervan…..

Toch blijft ze in de mensheid geloven. Ze blijft het goede zien in elke sukkel of sul. Ze blijft van haar medemensen houden. Als iemand in de problemen geraakt blijft ze een helpende hand uitsteken.

‘Hoe is het eigenlijk met je vriendin? Die vrouw die al een eeuwigheid bij je in huis woont? Ik hoor al een tijdje niets meer over haar….’ Mijn maatje trekt een gezicht. Er volgt een verhaal, waaruit klip en klaar blijkt dat die vrouw mijn vriendin heeft gedumpt zodra ze haar niet meer nodig had. Niet dat mijn vriendin dat expliciet zegt. Ik maak het op uit wat ze vertelt.

De vrouw heeft namelijk weer een eigen huis. Opeens zit ze geld uit te geven aan dure etentjes, terwijl ze tijden op de zak van Steenvrouw heeft geteerd….. Niet aan dure etentjes voor mijn vriendin. Echt dankbaar is de dame niet. Of verbeeld ik me dit nu?

Komt me gewoon bekend voor, dit soort gedrag. ‘Sommige mensen gaan uit van vriendschap, anderen van gebruik. De kunst is om te zien waar je mee te maken hebt,’ aldus de vrouw van 1 van mijn behandelaars nadat ik te grazen was genomen door iemand die me louter gebruikte onder het mom van vriendschap.

‘Pas maar op met haar, mijn ervaring is dat je vaak een trap na krijgt van zulke types.’ waarschuw ik mijn vriendin, ‘Je hebt haar toch hopelijk niet al teveel persoonlijke dingen verteld?’ Diepe zucht. Dat heeft ze dus wel gedaan. In de tijd dat de vrouw nog haar beste beentje voorzette. O jee.

Comateuze medemensen, die je prima weten te vinden als ze je nodig hebben zijn er in overvloed. Ze laten je vallen als een baksteen zodra er niets meer te halen valt. Pijnlijk.

Echte vrienden zijn zeldzaam. Vanavond zit er eentje tegenover me. We proosten en lachen om al die rare fratsen van de slaapwandelaars. We kijken in elkaars wakkere gezicht, de open blik, de liefdevolle glimlach. ‘Laten we vaker samen eten, ‘ roepen we om beurten. En dat gaan we doen.